του Τάσου Καραμήτσου
08/05/2011 
Είναι σαφές ότι αυτή την εποχή ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών βρίσκονται σε περίοδο σκληρών διαπραγματεύσεων και έντονου παρασκηνίου με την τρόικα. Παίζεται σε ολόκληρη την Ευρώπη ένα χοντρό παιχνίδι με αβέβαιο αποτέλεσμα. Δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή αν η Ελλάδα κατέθεσε ερώτημα στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο για το τι θα συμβεί αν η χώρα αποχωρήσει από το ευρώ και γυρίσει στη δραχμή. Δεν είναι άλλωστε κατανοητή η σκοπιμότητά του, πέραν του ότι -αν έχει συμβεί αυτό-, πρώτον, είναι τραγικό γιατί δημιουργεί πανικό και, δεύτερον, είναι...πάρα πολύ τραγικό γιατί με τη δραχμή θα την πληρώσουν οι φτωχοί Ελληνες και μόνο. Εν πάση περιπτώσει, οψόμεθα.
Οι δανειστές μας, πάντως, αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές για να δανειστεί τουλάχιστον για μια τριετία ακόμα, άρα θα μείνει από ρευστό και θα κηρύξει στάση πληρωμών. Αν πτωχεύσει η Ελλάδα, τότε όλοι οι δανειστές μαζί -μεταξύ των οποίων και οι κάτοχοι ομολόγων, κυρίως οι ξένες τράπεζες- θα χάσουν περίπου το 70% των οφειλομένων, δημιουργώντας μια συστημική καταστροφή στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να μην καταρρεύσουμε, λοιπόν, και πάρουμε μαζί μας και ολόκληρο το οικοδόμημα, οι ξένοι πρόκειται είτε να επιμηκύνουν το χρέος μας, είτε να μας δανείσουν για μία ακόμη φορά ένα εξίσου σημαντικό ποσό με το πρώτο μεγάλο δάνειο, δηλαδή κάτι λιγότερο ή περισσότερο από 100 δισ. ευρώ, ώστε να επιβιώσουμε -να μη χρεοκοπήσουμε- για μία ακόμα πενταετία. Είτε να κάνουν και τα δύο μαζί, κάτι το οποίο είναι και το πλέον πιθανό. Θα ζητήσουν, όμως, ταυτοχρόνως την υπογραφή μιας νέας δανειακής συμβάσεως, ενός δεύτερου μνημονίου, από το οποίο θα επιχειρούν να διασφαλίσουν όσα από τα οφειλόμενα μπορούν, κυρίως μέσω αξιών που ασφαλώς και διαθέτει μια -έστω και χρεοκοπημένη- χώρα.
Με απλά λόγια, θέλουν να πάρουν ό,τι μπορούν, ό,τι υπάρχει με κάποια αξία και φυσικά όσο μπορούν φθηνότερα. Εκεί εντάσσεται και η πίεση για πώληση εξπρές του ΟΠΑΠ, της ΔΕΗ και η εμπλοκή της πωλήσεως του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού απευθείας σε Αραβες (δεν δανείζουν οι Αραβες, οι Γερμανοί δανείζουν!). Εναπόκειται, λοιπόν, τώρα στην ικανότητα και στον πατριωτισμό του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου να διαπραγματευτούν καλύτερα την πώληση ή την αξιοποίηση των πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Τι θα δώσει, αλλά και τι θα κερδίσει η χώρα δηλαδή από τους δανειστές που, όπως έχει αποδειχτεί διεθνώς (ειδικά όπου ανακατεύεται το ΔΝΤ), λειτουργούν αρπακτικά και σε συνδυασμό πάντοτε με τις αδίστακτες αγορές. Μπορεί επίσης ακόμα και τώρα να ζητήσουν να αρθούν όλα εκείνα τα αντιαναπτυξιακά μέτρα που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση και αντί να παράξουν έσοδα, να διευρύνουν τη μαύρη τρύπα. Οι αυξήσεις στον ΦΠΑ, στους άμεσους φόρους, στις αξίες των ακινήτων και γενικά η άγρια φορολογία στην οικο- δομική δραστηριότητα (έπεσε 65% τον Ιανουάριο του έτους!) θα πρέπει να αναθεωρηθούν. Και στη θέση τους να ληφθούν σκληρά, επώδυνα, αλλά λογικά και αναπτυξιακά μέτρα. Μπορούν ακόμα να τα καταφέρουν, αρκεί να θέλουν. Και να τολμήσουν. Γιατί ακόμα και οι τοκογλύφοι δεν «σκοτώνουν» τους οφειλέτες που δεν πληρώνουν, απλά γιατί δεν θα πάρουν τίποτα.
Οι δανειστές μας, πάντως, αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές για να δανειστεί τουλάχιστον για μια τριετία ακόμα, άρα θα μείνει από ρευστό και θα κηρύξει στάση πληρωμών. Αν πτωχεύσει η Ελλάδα, τότε όλοι οι δανειστές μαζί -μεταξύ των οποίων και οι κάτοχοι ομολόγων, κυρίως οι ξένες τράπεζες- θα χάσουν περίπου το 70% των οφειλομένων, δημιουργώντας μια συστημική καταστροφή στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για να μην καταρρεύσουμε, λοιπόν, και πάρουμε μαζί μας και ολόκληρο το οικοδόμημα, οι ξένοι πρόκειται είτε να επιμηκύνουν το χρέος μας, είτε να μας δανείσουν για μία ακόμη φορά ένα εξίσου σημαντικό ποσό με το πρώτο μεγάλο δάνειο, δηλαδή κάτι λιγότερο ή περισσότερο από 100 δισ. ευρώ, ώστε να επιβιώσουμε -να μη χρεοκοπήσουμε- για μία ακόμα πενταετία. Είτε να κάνουν και τα δύο μαζί, κάτι το οποίο είναι και το πλέον πιθανό. Θα ζητήσουν, όμως, ταυτοχρόνως την υπογραφή μιας νέας δανειακής συμβάσεως, ενός δεύτερου μνημονίου, από το οποίο θα επιχειρούν να διασφαλίσουν όσα από τα οφειλόμενα μπορούν, κυρίως μέσω αξιών που ασφαλώς και διαθέτει μια -έστω και χρεοκοπημένη- χώρα.
Με απλά λόγια, θέλουν να πάρουν ό,τι μπορούν, ό,τι υπάρχει με κάποια αξία και φυσικά όσο μπορούν φθηνότερα. Εκεί εντάσσεται και η πίεση για πώληση εξπρές του ΟΠΑΠ, της ΔΕΗ και η εμπλοκή της πωλήσεως του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού απευθείας σε Αραβες (δεν δανείζουν οι Αραβες, οι Γερμανοί δανείζουν!). Εναπόκειται, λοιπόν, τώρα στην ικανότητα και στον πατριωτισμό του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου να διαπραγματευτούν καλύτερα την πώληση ή την αξιοποίηση των πολύτιμων περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Τι θα δώσει, αλλά και τι θα κερδίσει η χώρα δηλαδή από τους δανειστές που, όπως έχει αποδειχτεί διεθνώς (ειδικά όπου ανακατεύεται το ΔΝΤ), λειτουργούν αρπακτικά και σε συνδυασμό πάντοτε με τις αδίστακτες αγορές. Μπορεί επίσης ακόμα και τώρα να ζητήσουν να αρθούν όλα εκείνα τα αντιαναπτυξιακά μέτρα που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση και αντί να παράξουν έσοδα, να διευρύνουν τη μαύρη τρύπα. Οι αυξήσεις στον ΦΠΑ, στους άμεσους φόρους, στις αξίες των ακινήτων και γενικά η άγρια φορολογία στην οικο- δομική δραστηριότητα (έπεσε 65% τον Ιανουάριο του έτους!) θα πρέπει να αναθεωρηθούν. Και στη θέση τους να ληφθούν σκληρά, επώδυνα, αλλά λογικά και αναπτυξιακά μέτρα. Μπορούν ακόμα να τα καταφέρουν, αρκεί να θέλουν. Και να τολμήσουν. Γιατί ακόμα και οι τοκογλύφοι δεν «σκοτώνουν» τους οφειλέτες που δεν πληρώνουν, απλά γιατί δεν θα πάρουν τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου