Αυτή η αποδοχή πέφτει αμέσως στην πρώτη αντίφαση: μα καλά, πόσο χαζός είναι ο ελληνικός λαός που εξέλεξε μέσα σε 5 χρόνια τρεις χούντες;
Αλλά εδώ μάλλον πέσαμε και σε δεύτερη αντίφαση πολύ γρήγορα: εφόσον η φερόμενη ως χούντα εκλέχθηκε από το εκλογικό σώμα του λαού, είναι στ’ αλήθεια χούντα;
Όμως, παρόλες αυτές τις καταφανείς αντιφάσεις, η άποψη διασπείρεται στην κοινωνία και αναζωπυρώνεται κάθε φορά που είναι να περάσει ένα κρίσιμο νομοσχέδιο από τη βουλή ή όταν οι γνωστοί-άγνωστοι διαλύουν μια διαδήλωση και το αυταρχικό κράτος επεμβαίνει.
Ο πυρήνας της άποψης αυτής, φαίνεται να βρίσκεται στην αριστερή πτέρυγα της βουλής από οπού ο όρος χούντα, καθώς και πολλοί άλλοι ιδιαίτερα φορτισμένοι, όπως «ομερτά», «παραβίαση του συντάγματός» ή «απώλεια εθνικής κυριαρχίας» χρησιμοποιούνται χωρίς καμία φειδώ.
Η συγκεκριμένη αντιμετώπιση της κατάστασης από αυτά τα κόμματα, γίνεται γιατί αποτελεί τη μόνη διέξοδό τους.
Πρέπει να σκεφτούμε ότι οι ιδεολογικές αντιλήψεις της αριστεράς έχουν τη βάση τους στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και το χειρότερο είναι ότι δεν κατάφεραν να εξελιχθούν και να ακολουθήσουν τα νέα δεδομένα.
Έμειναν άκαμπτες και νομοτελειακά απαξιώθηκαν από τον ίδιο το χρόνο, που είναι αμείλικτος στη στασιμότητα.
Έτσι, το μόνο ιδεολογικό διέξοδο έμεινε να αποτελεί η πλήρης άρνηση, η καταγγελία του όλου συστήματος και η αναζήτηση μανιωδώς μιας χούντας, που σε μια τέτοια θα είχαν βαρύνουσα θέση και πολλά κοινωνικά ερείσματα.
Σε μια δημοκρατική έννομη πολιτεία όμως, τέτοιες αντιλήψεις οδηγούν σε διχασμό, αφού η συναίνεση ή η διαπραγμάτευση στο ίδιο τραπέζι δεν μπορούν να λάβουν χώρα, εφόσον ο συνομιλητής αντιμετωπίζεται ως φορέας του φασισμού.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η τήρηση του συντάγματος ήταν οριακή, η οικονομική πολιτική δεν προασπίστηκε τους πιο αδύνατους, πάρθηκαν αποφάσεις με ελάχιστο διάλογο κάτω από εξωτερικές πιέσεις και ασκήθηκεαστυνομική βία που το κράτος δεν είχε συνηθίσει στην εξοργισμένη νεολαία, στα «παιδάκια που διαμαρτύρονται» και στους απανταχού χούλιγκαν.
Ακόμα όμως και αν είναι έτσι, τι πραγματικά εξυπηρετεί το να λέει κανείς ότι έχουμε χούντα;
Σε μια τέτοια, η μόνη διέξοδος είναι η επανάσταση.
Στην ελληνική χούντα του 2013, όμως, γίνονται εκλογές κάθε 4 χρόνια (τελευταία και πιο συχνά).
Η πορεία του τόπου είναι στα χέρια μας, το δυσοίωνο μέλλον περιμένει να το διαψεύσουμε.
Αλλά όσο ακούμε άναρθρες κραυγές περί χούντας και άλλων τέτοιων μυθοπλασιών, μαθαίνουμε να περιμένουμε μια εξωτερική λύση του προβλήματός μας και δεν αντιλαμβανόμαστε τις ευθύνες που μας βαραίνουν, την ευθύνη των επιλογών μας και πρωτίστως την ευθύνη να φτιάξουμε επιτέλους ένασύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με σεβασμό στους νόμους και τον συνάνθρωπο.
Αλέξης Ραμπότας
