[
Ενδιαφέρουσα η συνέντευξη του Μπέζου ο οποίος μάλλον είναι σε λάθος κόμμα, μιας και ο
Κουβέλης χαιδεύει αυτιά λέγοντας στους χαχόλους ότι εργάζονται σκληρά ή ότι για όλα τα δεινά τους, φταίνε οι Γερμανοί και η Μέρκελ]
Δεν είναι μόνο ένας από τους πιο ταλαντούχους και αγαπητούς στο κοινό καλλιτέχνες. Παράλληλα, είναι και ένας πολίτης ιδιαίτερα ενημερωμένος και ευαισθητοποιημένος για τα θέματα της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής επικαιρότητας, χωρίς, μάλιστα, να διστάζει να εκφράσει δημοσίως τις απόψεις του σχετικά με αυτά.
Ο Γιάννης Μπέζος, σε συνέντευξη για το tvxs και το Ιnsider, μας μίλησε για τους λόγους που οδήγησαν στην οικονομική κρίση, αξιολόγησε τους τρόπους αντιμετώπισής της, ανέλυσε την επιρροή που έχει δεχθεί η τηλεόραση και το θέατρο υπό τις παρούσες συνθήκες και εξέφρασε την ελπίδα του για το μέλλον.
Της Αλεξάνδρας Καστάνια
Κατά την άποψή σας, ποιες ευθύνες φέρουν τα πολιτικά πρόσωπα, αλλά και ποιες - ενδεχομένως - οι πολίτες για την οικονομική κρίση;
Κατ' αρχάς, η δημοκρατία συνεπάγεται ατομική ευθύνη, δεδομένου ότι κάθε πολίτης καλείται να ψηφίσει ανά τέσσερα χρόνια τους πολιτικούς που θεωρεί ότι μπορούν να κυβερνήσουν αποτελεσματικότερα τη χώρα και κατά τη διάρκεια της τετραετίας έχει τη δυνατότητα να τους ελέγξει μέσω της Βουλής, του συνδικαλισμού κτλ. Μεγάλο μέρος του λαού, λοιπόν, συνέβαλε στη δημιουργία της κρίσης, διότι συνήθισε στην ανομία, στη διαφθορά, στο πελατειακό σύστημα. Ωστόσο, την κύρια ευθύνη για την υπάρχουσα κατάσταση φέρουν τα πολιτικά πρόσωπα, εφόσον, σε τελική ανάλυση, εκείνα έπρεπε να πάρουν τις πρωτοβουλίες, να λάβουν και να υλοποιήσουν τις αποφάσεις που θα πήγαιναν τη χώρα πιο μπροστά. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί μας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, απέτυχαν σε αυτό και, κατά συνέπεια, τώρα έχουμε βρεθεί στο χειρότερο σημείο των τελευταίων σαράντα ετών.
Η κυβέρνηση συνεργασίας έχει συμβάλει μέχρι σήμερα στην αντιμετώπιση της δυσμενούς κατάστασης της χώρας;
Ο σχηματισμός της κυβέρνησης συνεργασίας ήταν απαραίτητος. Η πολιτική δεν πρέπει να ασκείται με πείσματα. Tα πολιτικά πρόσωπα πρέπει να μάθουν να ακούν, να είναι ανοιχτά και σε άλλες ιδεολογίες - αποφεύγοντας να αντιμετωπίζουν τη δική τους σαν δόγμα - και να συνδιαλέγονται μεταξύ τους, ώστε να επιτυγχάνεται σύγκλιση απόψεων που θα οδηγήσει στην πρόοδο της χώρας. Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, λοιπόν, η Ελλάδα χρειαζόταν την εν λόγω κυβέρνηση και, μάλιστα, με επικεφαλής τον Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος είναι χαμηλών τόνων, δεν μιλάει γενικά και αόριστα, δεν είναι πολιτικός - οπότε δεν λαμβάνει αποφάσεις σκεπτόμενος το μέλλον του ως τέτοιος - και, όντας τεχνοκράτης, επιτελεί απλώς το σκοπό που του ανατέθηκε. Κατά την άποψή μου, η συνεργασία μεταξύ των πολιτικών παρατάξεων είναι απαραίτητο να συνεχιστεί και μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους.
Πώς κρίνετε τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη; Οι άλλες χώρες-μέλη μάς αντιμετωπίζουν με υπερβολική αυστηρότητα ή η στάση τους είναι δικαιολογημένη;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα βαλκανική, η οποία πολιτισμικά ανήκει ακόμα στην Ανατολή και δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στον δυτικό τρόπο ζωής. Από την άλλη πλευρά, η Ο.Ν.Ε. θα έπρεπε, εκτός από νομισματική ένωση, να είναι και πολιτική, και να μην είχε αφήσει ένα κράτος-μέλος της να φτάσει σε τόσο δυσμενή κατάσταση. Ωστόσο, επειδή προτιμώ να αποφεύγω τις συνομοσιολογίες και να εστιάζω κυρίως στη δική μας ευθύνη, νομίζω ότι είναι απαραίτητο οι Έλληνες, έστω και τώρα, να αρχίσουμε να θέτουμε τη σκέψη πάνω από το θυμικό και να πάψουμε να λειτουργούμε συναισθηματικά ακόμα και στον τρόπο που ψηφίζουμε, προκειμένου να καταφέρουμε κάποια στιγμή να βγάλουμε τις βοηθητικές ρόδες και να προχωρήσουμε μόνοι μας.
Το βασικό αντεπιχείρημα στην ανάγκη για αλλαγές προς εξυγίανση της οικονομίας είναι ότι τα μέτρα που έχουν ληφθεί μέχρι τώρα πλήττουν κυρίως τις ασθενέστερες οικονομικά κοινωνικές τάξεις. Κατά την άποψή σας, έπρεπε να τα αποδεχτούμε ως μοναδικό τρόπο διάσωσης της χώρας από τη χρεοκοπία ή έπρεπε να διαπραγματευτούμε για να είναι τουλάχιστον πιο δίκαιη η κατανομή των επιβαρύνσεων;
Θεωρώ ότι η λήψη άδικων μέτρων οφείλεται σε πολιτικό λάθος του Γιώργου Παπανδρέου. Από τον Οκτώβριο του 2009 που εκείνος εξελέγη πρωθυπουργός μέχρι το Μάιο του 2010 που διαμορφώθηκαν οι όροι του μνημονίου σημειώθηκε μεγάλη καθυστέρηση στη λήψη και υλοποίηση δραστικών αποφάσεων. Κατά συνέπεια, οι κινήσεις που επακολούθησαν ήταν κινήσεις πανικού, στα πλαίσια του οποίου υιοθετήθηκαν και τα εν λόγω μέτρα. Δεν γνωρίζω αν τότε πλέον υπήρχε δυνατότητα αντιμετώπισης της κατάστασης με διαφορετικό τρόπο. Tα μέτρα ενδεχομένως έπρεπε να ληφθούν για λόγους έκτακτης ανάγκης, αλλά, παράλληλα, ήταν απαραίτητο να γίνει και μια προσπάθεια καταπολέμησης του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους, πάταξης της φοροδιαφυγής και ενίσχυσης της ανάπτυξης και της επιχειρηματικότητας.
Ο τρόπος που εκφράζουν οι πολίτες την αντίθεσή τους, όπως ο σχηματισμός του κινήματος των Αγανακτισμένων, μπορεί να συνεισφέρει επί της ουσίας στην επίλυση των προβλημάτων;
O σχηματισμός του κινήματος των Αγανακτισμένων και οι διαδηλώσεις τους αποτελούν έναν τρόπο εκτόνωσης για ορισμένους πολίτες, αλλά δεν δίνουν λύση. Η λύση βρίσκεται αλλού: Στη σοβαρή και υπεύθυνη εργασία. Διάβασα πρόσφατα ότι, σύμφωνα με έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.), οι Έλληνες εργάζονται περισσότερο από τους άλλους Ευρωπαίους. Όμως, η ποιότητα της δουλειάς είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν έχει σημασία πόσες ώρες εργάζεσαι, αλλά τι παράγεις. Και η δική μας χώρα, δυστυχώς, δεν παράγει τίποτα. Ούτε συνδετήρες.
Τα επεισόδια που σημειώνονται στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων πώς τα κρίνετε;
Δεν νομίζω ότι εκείνοι που προκαλούν τα επεισόδια και καίνε το κέντρο της Αθήνας το κάνουν για να αντιδράσουν στα μέτρα λιτότητας. Κατά τη δική μου εκτίμηση, είναι χούλιγκανς, για να σας το πω απλά. Αντίπαλός τους δεν είναι το πολιτικό σύστημα, αλλά ο εαυτός τους, το οικογενειακό τους περιβάλλον ή άλλα προσωπικά τους ζητήματα. Το ερώτημα είναι γιατί αυτά τα κρούσματα βίας δεν αντιμετωπίζονται. Προφανώς, ο Χρήστος Παπουτσής, ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη, δεν προέβη στις απαραίτητες ενέργειες και, μάλιστα, πρόσφατα παραιτήθηκε από τη θέση του για να δηλώσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, κάποιος που δεν μπορεί να προστατεύσει το κέντρο της Αθήνας θέλει να προστατεύσει ολόκληρη την Ελλάδα. Να ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της βαθιάς κρίσης του πολιτικού μας συστήματος.
Θεωρείτε, πάντως, ότι η κρίση αποτελεί και μια ευκαιρία για να γίνουν ριζικές αλλαγές στη χώρα;
Δεν είναι απλώς μια ευκαιρία, είναι η μοναδική ευκαιρία να γκρεμιστεί το σαθρό υπάρχον σύστημα και να χτιστεί κάτι καινούριο. Οι μεγάλες αλλαγές, εξάλλου, δεν γίνονται υπό εύκολες συνθήκες, αλλά όταν το φέρει η ανάγκη. Δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κατάσταση, διότι τα προβλήματα αυτής της φύσεως ενδεχομένως θα επιλυθούν. Όμως, αν υποθετικά μας έλεγαν οι άλλοι Ευρωπαίοι «σας χαρίζουμε τις οφειλές σας, δεν χρωστάτε τίποτα», θα επαναλαμβάναμε όσα μας έφεραν ως εδώ και σε δέκα χρόνια θα βρισκόμασταν σε ακόμα δυσμενέστερη θέση από τη σημερινή. Πρέπει, λοιπόν, να αλλάξει κυρίως η νοοτροπία μας.
Θα πρέπει να καταστεί σαφές προς τους κυβερνώντες, πως αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα για την ανακούφιση των πολιτών- όλων των πολιτών και όχι μόνο των αδυνάμων- η κοινωνική έκρηξη θα γίνει αναπόφευκτη. Οι φόροι και οι περικοπές των μισθών οδηγούν στην πληβειοποίηση τα δύο τρίτα της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα στρέφουν μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες στο περιθώριο. Προφανώς τα περιθώρια ανοχής έχουν εξαντληθεί και αυτό θα αποτυπωθεί πολιτικά με τη γιγάντωση των πολιτικών δυνάμεων που κινούνται στα άκρα του πολιτικού συστήματος. Συνεπώς επείγει να βρεθούν τα ισοδύναμα μέτρα που θα περιορίσουν τις απώλειες στα εισοδήματα. Ασφαλώς είναι θετικό το «κούρεμα» του χρέους, αλλά δεν έχει καμία πρακτική αξία για τον εργαζόμενο εφόσον δεν συνοδευτεί και με «κούρεμα» των χρεών του. Δεν είναι δυνατόν οι πολίτες να αντέξουν τα χρέη των δανείων που δημιουργήθηκαν όταν τα εισοδήματά τους ήταν κατά 40% περισσότερα σε σχέση με τα σημερινά, και να τα αποπληρώνουν με βάση το εισόδημα που είχαν όταν πήραν τα δάνεια. Όταν το κράτος για να καταστεί βιώσιμο το χρέος του «κουρεύει» ένα μέρος του, με ποιο τρόπο ο πολίτης θα καταστήσει βιώσιμο το δικό του χρέος;