Ο Ξεσηκωμός του Γένους

Όλη η Ιστορία σε ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ

Ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ του National Geographic παρουσιάζει όλη την Ιστορία της Επανάστασης του 1821. 

Της αναγέννησης ενός Έθνους. Του ηρωϊσμού και της αυτοθυσίας. Και τελικά της οριστικής νίκης. Σε έξι βίντεο όλη η ιστορία του 1821!

Δείτε τα βίντεο:

 

 

 

 

 

---

Πηγή: onalert.gr

http://aridaianews.blogspot.gr

ΕΥΓΕ ΤΣΙΠΡΑ...ΑΥΤΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ, ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

ΕΙΝΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ

Η ανάγνωση του '21 δίχως εθνικιστικούς παραμορφωτικούς φακούς

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/03/2010

Του Νάσου Θεοδωρίδη*

Δεν χωράει αμφιβολία ότι φέτος η 25η Μαρτίου δίνει πολλές αφορμές για εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Σε αντίθεση με τον κυρίαρχο εθνικιστικό μύθο, που θέλει γενικώς τους "Έλληνες" να ξεσηκώνονται κατά των «Τούρκων» συλλήβδην, και που δυστυχώς διαιωνίζεται στα σχολεία αναπαράγοντας μια δηλητηριώδη κουλτούρα για τη συνύπαρξη των δύο λαών, χρέος κάθε ανθρώπου που επιθυμεί τη χειραφέτηση και την ελευθερία είναι να ερμηνεύει ορθά τα γεγονότα, δηλαδή ενταγμένα μέσα στο σωστό ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο.
Έτσι, αν αποτινάξουμε από το μυαλό μας τη σκουριά της εθνικιστικής ανάγνωσης της Ιστορίας, που μάλιστα φτάνει μέχρι το σημείο να αποκρύπτει ακόμη και σήμερα το όνειδος ενός επονείδιστου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν οι ορδές του Κολοκοτρώνη, δηλ. τη «σφαγή της Τριπολιτσάς», θα διαπιστώσουμε ότι οι εξεγερμένοι βαλκανικοί λαοί αναζητούσαν την πραγμάτωση ενός οράματος πολιτικής αυτοδιάθεσης, που τότε ταυτιζόταν με την «πολιτειακή συγκρότηση» και εθεωρείτο προϋπόθεση για την κοινωνική απελευθέρωση ενός λαού. Δεν επιζητούσαν, δηλαδή, τη διαφυγή από μια απροσδιόριστη «σκλαβιά» στην οποία ήταν δήθεν υποδουλωμένη η καθημερινότητα τους, αφού ως γνωστόν στην πολυεθνική οθωμανική αυτοκρατορία υπήρχε πλήρης ελευθερία διδασκαλίας και ανάπτυξης θρησκευτικής και ευρύτερης πολιτισμικής συνείδησης, περιχαρακωμένης βεβαίως στα πλαίσια του «μιλιέτ», και έχοντας ως υποκείμενο της τις κοινότητες και όχι τα άτομα καθαυτά.
Συνεπώς ο ανικανοποίητος πόθος όλων των υπηκόων για εξέγερση και ριζική αλλαγή του ημιφεουδαρχικού συστήματος δεν στόχευε στην αντικατάσταση της ηγεσίας μιας χώρας από μια άλλη που θα προέρχεται από άτομα της «εθνικής ομάδας» των εξεγερμένων. Κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα νόημα, δεδομένου ότι αρκετοί Ρωμιοί Φαναριώτες συμμετείχαν ενεργά στη διαχείριση της εξουσίας στο πλευρό του σουλτάνου την ίδια στιγμή που εκατομμύρια Τούρκοι υφίσταντο την ίδια πολιτική περιθωριοποίηση με τους Ρωμιούς, μη έχοντας ούτε πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας ούτε φυσικά δικαίωμα ψήφου. Ο πολυεθνικός ξεσηκωμός αποσκοπούσε κυρίως στην επίτευξη ενός περιζήτητου (και «εθνικά ουδέτερου») αγαθού που τα μεταγενέστερα δυτικά συντάγματα αποκάλεσαν εύστοχα «λαϊκή κυριαρχία» («Βουλγάροι κιι Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί, Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή»).
Το αίτημα του '21 ήταν η πολιτική ελευθερία ως δυνατότητα αυτοδιακυβέρνησης δίχως ετεροκαθορισμό από τη σουλτανική εξουσία, και όχι η εν στενή εννοία «εθνική απελευθέρωση», αφού η οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν δομημένη πάνω σε ένα σύστημα διακρίσεων λόγω εθνικότητας. Οι εξαιρέσεις σε αυτό τον κανόνα αφορούσαν μάλλον ζήλο, διαφθορά ή αυταρχισμό συγκεκριμένων εκπροσώπων της εξουσίας παρά το δομικό προφίλ του ίδιου του μοντέλου διακυβέρνησης. Επιπλέον, οι Ρωμιοί άρχισαν να σφυρηλατούν συνείδηση αυτοπροσδιορισμού τους ως οντότητας που επιθυμεί τη δική της «πολιτειακή συγκρότηση» (με βάση τις νέες αξίες της ανερχόμενης αστικής τάξης) μόνο κατά τη διάρκεια των χρόνων του αγώνα, καθώς πρωτύτερα υπήρχαν απλώς διαφορές λόγω θρησκεύματος και γλώσσας, πράγμα σύνηθες και αδιάφορο μέσα στις αχανείς εκτάσεις της εποχής.
Άλλωστε, επί φεουδαρχίας το «έθνος» θεωρούνταν ως στοιχείο που «ενώνει» τους «από κάτω» συμβάλλοντας στην ανατροπή παρωχημένων θεσμών. Έπρεπε να κυλήσουν μερικές δεκαετίες για να γίνει αντιληπτό το δηλητηριώδες περιεχόμενο που φωλιάζει μέσα σε έναν τέτοιο φαντασιακό όρο. Επομένως, το αίτημα για πολιτική ελευθερία, αποσυνδεδεμένο πλήρως από γελοίες ερμηνείες περί «εθνεγερσίας» (λες και ήταν στο ψυγείο ένα «έθνος» και κάποιος άνοιξε την πόρτα), είναι το μοναδικό στοιχείο που πρέπει να συγκρατήσει η αριστερά, προκειμένου να αντιπαρατεθεί στις σύγχρονες απόπειρες κατάλυσης της λαϊκής κυριαρχίας μέσω επιβολής δημοσιονομικής δικτατορίας από ανεξέλεγκτα θεσμικά κέντρα, που απειλούν κοινωνικές κατακτήσεις χωρίς οι λαοί να έχουν δυνατότητα να πάρουν πολιτικές αποφάσεις για θέματα που τους αφορούν. Όμως τα κέντρα αυτά είναι επικίνδυνα και αυταρχικά όχι επειδή είναι «αλλογενή» και «ξένα», αλλά επειδή είναι καπιταλιστικά.


* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης.

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=532330

Πόσα κερδίζει το ελληνικό κράτος από την παραχώρηση των μεταλλείων του προς εκμετάλλευση από τρίτους

Σε αναθεώρηση προχωρά ο μεταλλευτικός κώδικας, που ισχύει από το 1973 και καθορίζει τις σχέσεις του κράτους με τους διαχειριστές δημόσιων και ιδιωτικών μεταλλείων.

Τ. Τελλογλου

«O μεταλλευτικός κώδικας του 1973, όπως αναμορφώθηκε το 1974, δεν είναι για πέταμα, απεναντίας έχει πολλές θετικές διατάξεις». Τα παραπάνω επισημαίνει κρατικός αξιωματούχος με γνώση του αντικειμένου, την ώρα που στο ΥΠΕΚΑ επιτροπή υπό τον υφυπουργό, Μ. Παπαγεωργίου, αναμορφώνει το νομοθέτημα που επί δεκαετίες καθόριζε τις σχέσεις του κράτους με τους διαχειριστές δημόσιων και ιδιωτικών μεταλλείων. Τέτοιες διατάξεις είναι εκείνες που προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον και επιβάλλουν τη διαχείριση της σχέσης μεταξύ κράτους και ιδιώτη κεντρικά. Ο,τι και να αποφασίσει για τα δικαιώματα η σχετική επιτροπή μέχρι το τέλος του μήνα, το τέλος στα ιδιωτικά μεταλλεία θα ισχύσει αναδρομικά από την 1/1/2013. Ηδη, ο νόμος 4042/12 στο άρθρο 63 (ρύθμιση δικαιωμάτων μεταλλειοκτησίας) καθορίζει τα μισθώματα στα δημόσια μεταλλεία, δηλαδή τα χρήματα που παίρνει το κράτος από την εκμετάλλευση των μεταλλείων, ανάλογα με τον βαθμό επεξεργασίας του ορυκτού. Οσο λιγότερο επεξεργασμένο είναι το ορυκτό -από μία άποψη όσο μικρότερο είναι το επενδεδυμένο κεφάλαιο και όσο πιο πρωτόγονο είναι ένα ορυχείο- τόσο μεγαλύτερο μερίδιο παίρνει το κράτος ξεκινώντας από το 12%, εκεί που δεν υπάρχει η παραμικρή επεξεργασία, και προσεγγίζοντας το 1,5% επί του τζίρου, εκεί που υπάρχει και χημική επεξεργασία, όπως γίνεται στη ΛΑΡΚΟ. Το ποσοστό αυτό αναμένεται να ισχύσει και στις Σκουριές, αυτή τη φορά ως δικαίωμα του κράτους σε ένα ιδιωτικό μεταλλείο. Ο υπολογισμός επί του τζίρου σημαίνει πρακτικά ότι ακόμα και αν η επιχείρηση παρουσιάζει ζημίες, το κράτος θα εισπράττει. Η πρακτική να επιβάλλονται με αυτά τα κριτήρια τα τέλη υπέρ του κράτους είναι διεθνής. Η Γερμανία π.χ. επέβαλε «δικαίωμα» στον επιφανειακό λιγνίτη 10%, ενώ στην Ελλάδα η ΔΕΗ δεν καταβάλλει δικαιώματα για τον λιγνίτη. Στη Βενεζουέλα του Τσάβες το δικαίωμα για την εξόρυξη χρυσού ήταν 1%, ενώ στις ΗΠΑ ο ομοσπονδιακός μεταλλευτικός κώδικας χρονολογείται από το 1870, επί προέδρου Γκραντ. Μόλις τώρα λόγω δημοσιονομικού προβλήματος συζητούν οι Αμερικανοί για την ανάγκη να αντλήσουν ομοσπονδιακά έσοδα από την εξόρυξη. Στις σκανδιναβικές χώρες, που είναι οι πιο φιλικές για την εξόρυξη στον κόσμο αγορές, υπάρχει το δικαίωμα με τη μορφή παραβόλου επί των αδειοδοτήσεων, οι μελέτες περιβαλλοντικών επιπτώσεων δεν «εγκρίνονται» από κάποιον, απλά υποβάλλονται και παρακολουθείται η τήρησή τους. Αν υλοποιηθούν καλύτερα από το στάνταρντ που η ίδια εταιρεία έχει θέσει και η δραστηριότητα ωφελήσει τα ταμεία συντάξεων, το κράτος «επιστρέφει» χρήματα στην ιδιωτική εταιρεία που εκμεταλλεύεται το ορυχείο. Το συγκρότημα της «Ελληνικός Χρυσός» με κύκλο εργασιών 46 εκατομμυρίων ευρώ το 2012 αποδίδει σε ασφαλιστικές εισφορές, ΦΜΥ και κοινωνική εταιρική ευθύνη στον τοπικό δήμο συνολικά 13,4 εκατομμύρια, ενώ από τζίρο 13 δισεκατομμυρίων, τα 3,6 δισεκατομμύρια (28,12%) υπολογίζεται ότι θα φθάσουν στα ταμεία του κράτους. Ο υπολογισμός για τα ανταποδοτικά ύψους 1-1,6% που δίδονται στον Δήμο Αριστοτέλη βασίζεται σε έναν τύπο που συμπεριλαμβάνει έναν συντελεστή καθετοπoίησης της παραγωγής, τη διαφορά της μέσης ετήσιας τιμής μετάλλου από τη βασική τιμή μετάλλου (στον χρυσό 1.200 δολάρια/ουγγιά) διά της κλίμακας της διακύμανσης της τιμής. http://www.kathimerini.gr