Η βαθιά κρίση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη, δεν είναι κρίση μονάχα της ευρωζώνης. Και φυσικά δεν είναι κρίση αμιγώς οικονομική. Είναι πρωτίστως κρίση πολιτικής και ηγεσίας, σε συνδυασμό με μια βαθιά κρίση αξιών, ηθικής, προτεραιοτήτων και προσανατολισμού.
Κάπως έτσι εξηγείται η αδυναμία της Ευρώπης, να απαντήσει πειστικά και καίρια στο ιστορικό στοίχημα από το οποίο καλείται να μην βγει χαμένη. Γιατί, μπορεί η Γερμανία να έχει… θολώσει πλήρως το καθαρό μυαλό και τη συλλογική συνείδηση της σύγχρονης Ευρώπης, αυτό ωστόσο δεν αφαιρεί σπιθαμή ευθύνης από τους ηγέτες των υπόλοιπων χωρών. Ούτε και από τους επικεφαλείς των σημαντικών φορέων και οργανισμών, που υποτίθεται ότι προασπίζουν τις αρχές του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας. Γιατί, για το κοινό όραμα μιας πολιτικά Ενωμένης Ευρώπης, του Ντε Γκολ, του Αντενάουερ και του Εθνάρχη Καραμανλή, ας το αφήσουμε καλύτερα.
Σε αυτή την περίοδο βαθιάς σύγχυσης, περισσεύουν η ατολμία, η υποκρισία, ο καθωσπρεπισμός. Το… προσπέρασμα του αυτονόητου και η υποτίμηση της δυναμικής που έχει κάθε ξεχωριστή στιγμή, εφόσον αξιοποιηθεί ουσιαστικά, στην οικοδόμηση της λύσης. Του διεξόδου. Της υπέρβασης της κρίσης.
Με τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αντώνης Σαμαράς στη γερμανική εφημερίδα «Sueddeutsche Zeitung», απευθύνθηκε όχι τόσο στην πολιτική ηγεσία του Βερολίνου και στα κόμματα της Μπούντεσταγκ, αλλά πρωτίστως στη γερμανική κοινωνία. Εκείνη δηλαδή που πρέπει να καταλάβει, να κατανοήσει και να πειστεί, ώστε με τη σειρά της να ασκήσει στη συνέχεια αφόρητη πίεση στο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε.
Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε σχεδόν στο σύνολο των παραμέτρων του ελληνικού προβλήματος. Άγγιξε ωστόσο και μια… ευαίσθητη χορδή, που ίσως κρύβει μια βαθύτερη, όσο και δραματική εξήγηση της διαιώνισης της κρίσης, τουλάχιστον στο σκέλος που αφορά την Ελλάδα.
«Κάθε φορά που ένας Γερμανός, Ολλανδός ή Αυστριακός πολιτικός αναφέρεται στην έξοδό μας από την ευρωζώνη, λέω στον εαυτό μου: Πως μπορώ να ιδιωτικοποιήσω τις δημόσιες επιχειρήσεις; Ποιος επιχειρηματίας θα θελήσει να επενδύσει ευρώ στην Ελλάδα, αν βρεθεί υποχρεωμένος να εισπράττει δραχμές;», ήταν η χαρακτηριστική αποστροφή του Αντώνη Σαμαρά.
Ο Πρωθυπουργός παρέθεσε σε… απλά ελληνικά, ένα μέρος της ταμπακιέρας. Γιατί, προσκρούει στην κοινή λογική η απαίτηση των δανειστών να προχωρήσει η Ελλάδα σε βαθιές τομές, όταν την ίδια στιγμή οι ίδιοι υπονομεύουν τη συγκεκριμένη προσπάθεια. Υπονομεύουν την «επόμενη μέρα».
Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν έθεσε το κρίσιμο ερώτημα: Ποιόν… βολεύει η απαξίωση του brand name «Ελλάδα» και της κρατικής περιουσίας της, ώστε να πασχίζει με τέτοια αυταπάρνηση να μην επιτρέψει στη χώρα μας να πάρει ανάσα; Αν στην ερώτηση η γερμανική κοινωνία απαντήσει με ειλικρίνεια και… θάρρος, ίσως και να έχει γίνει ένα πρώτο βήμα για να βγούμε από την κρίση.
