Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ΤΙ ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΔΙΕΥΡΗΜΕΝΗ ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΑΞΙΜΟΥ (1)


...Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΘΑ ΕΞΕΤΑΣΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ...
Ολοκληρώθηκε νωρίτερα η διευρυμένη σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου, με τη συμμετοχή έντεκα υπουργών και αντικείμενο τα προαπαιτούμενα ενόψει του ελέγχου της τρόικας τον Σεπτέμβριο...

Κατά τη σύσκεψη υπήρξε σύμφωνα με πληροφορίες, παρέμβαση του Πρωθυπουργού στο φλέγον ζήτημα της άρσης απαγόρευσης πλειστηριασμών α' κατοικίας. Ο κ. Σαμαράς φέρεται να είπε πως είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, το οποίο θα το δει προσωπικά, και δεν μπορεί να γίνει βιαστική συζήτηση.
Στη σύσκεψη, όπως μεταδίδει το ΑΜΠΕ, δεν παραβρέθηκε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος. Αύριο ο κ. Βενιζέλος θα μεταβεί αυθημερόν στις Βρυξέλλες, προκειμένου να συμμετάσχει στο έκτακτο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με θέμα την κατάσταση στην Αίγυπτο.
Σύμφωνα με πληροφορίες από τη σύσκεψη, ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είχε μπροστά του ένα φάκελο με τα προαπαιτούμενα ανά υπουργείο, τον οποίο και διάβαζε για να διαπιστωθεί σε ποιο σημείο είναι οι προετοιμασίες.
Πηγή : naftemporiki.gr



Financial Times: Ευρωπαϊκός Βορράς και Νότος βράζουν στο ίδιο καζάνι [ΑΡΘΡΟ]




- Ολλανδία και Πορτογαλία σκίζουν τα σενάρια 

*του Martin Sandbu

Με Βορρά και Νότο να βράζουν στο ίδιο καζάνι, γίνεται φανερό ότι η ρίζα της κρίσης δεν βρίσκεται στις κεφαλαιακές ασυμμετρίες της ευρωζώνης. Και, αφού δοκίμασαν όλα τ΄άλλα, οι ηγέτες αρχίζουν να αντιμετωπίζουν το πραγματικό πρόβλημα...



Κοιτάξτε καλά τα ευρωπαϊκά οικονομικά μεγέθη που ανακοινώθηκαν την περασμένη εβδομάδα και δείτε πίσω από τους τίτλους που λένε ότι η ευρωζώνη συνολικά έχει βγει από την ύφεση. Η ανταμοιβή σας θα είναι μια «ιστορία δύο χωρών» που δείχνει πόσο πεισματικά η ευρωπαϊκή οικονομία αγνοεί το σενάριο για το οποίο είχαν προετοιμαστεί οι πολιτικοί ηγέτες της.

Πρόκειται για την Πορτογαλία και την Ολλανδία. Δύο μεσαίες χώρες, αντιπροσωπευτικές του «Βορρά» και του «Νότου», ή του «πυρήνα» και της «περιφέρειας», στη νομισματική ενοποίηση. Βρίσκονται στα δύο άκρα ενός άξονα που οι σκεπτικιστές θεωρούν εγγενές ελάττωμα του ευρώ: ασυμμετρία ανάμεσα στις ανταγωνιστικές πλούσιες χώρες, τις οποίες η καθορισμένη συναλλαγματική ισοτιμία μετέτρεψε σε διαρθρωτικούς αποταμιευτές, και στις μη ανταγωνιστικές φτωχές εξαδέλφες, των οποίων οι ασύδοτες σπατάλες χειροτέρεψαν με το ευρώ.

Σε όλη τη διάρκεια της... εποχής του ευρώ η Πορτογαλία είχε μεγάλα ελλείμματα προϋπολογισμού, που έφτασαν σε διψήφια μεγέθη ως ποσοστά του ΑΕΠ στο αποκορύφωμα της κρίσης. Η χώρα δεν απολάμβανε καν την απατηλή άνθηση που έβαλε την Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιρλανδία σε μπελάδες. Η πορτογαλική οικονομία μόνο να υποφέρει κατάφερε την πρώτη 10ετία του ευρώ. Και σήμερα προσπαθεί να συνέλθει από τα συμπτώματα άγριου ξενυχτιού, χωρίς να έχει καν πάει στο πάρτι.

Σε αντιπαράθεση βρίσκεται η Ολλανδία. Έχουν γίνει πιο τευτονικοί και από τους Γερμανούς σε ζητήματα που καθορίζουν το γερμανικό λιτοδίαιτο εξαγωγικό οικονομικό μοντέλο. Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι πιο θετικό στην Ολλανδία απ' όσο στη Γερμανία σχεδόν όλα τα χρόνια χρήσης του ευρώ. Το ολλανδικό δημόσιο έλλειμμα είναι σταθερά μικρότερο από το γερμανικό από πριν από την κρίση. Στις απόψεις για την οικονομική πολιτική, επίσης, οι Ολλανδοί συχνά ξεπερνούν τους Γερμανούς, επιμένοντας πιο φωναχτά από το Βερολίνο στις επίπονες περικοπές ελλειμμάτων στην Πορτογαλία και σε άλλα ελλειμματικά κράτη, καθώς τις θεωρούν το τίμημα για τις διασώσεις που έλαβαν.

Σύμφωνα με το παιχνίδι ηθικής που ακολουθούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι πιστωτές οι οποίοι καθορίζουν τη στρατηγική στην ευρωζώνη, οι Ολλανδοί πρέπει να ανταμειφθούν για την οικονομική τους επιτυχία και οι Πορτογάλοι να καταδικαστούν στο οικονομικό καθαρτήριο μέχρι να απαλλαγούν από τις αμαρτίες τους. Ο εναλλακτικός μύθος που εξιστορούν οι σκεπτικιστές της νομισματικής ενοποίησης είναι ότι αυτά τα κράτη δεν έπρεπε ποτέ να μοιραστούν κοινό νόμισμα και ότι οι διαφορετικές προοπτικές τους είναι τόσο αναπόφευκτες όσο οι μόνιμες «πληρωμές» από τον Βορρά προς τον Νότο που θα χρειαστούν για να παραμείνει το ευρώ ενωμένο.

Έτσι έδειχναν τα πράγματα μέχρι πρόσφατα. Όμως η οικονομία της Ευρώπης είναι πιο περίπλοκη από όσο εξιστορούν αυτοί οι μύθοι. Λες και ήθελε να το αποδείξει, έχει αρχίσει να μην υπακούει.

Στο δεύτερο τρίμηνο, η Πορτογαλία αναπτύχθηκε με ρυθμό 4,5%, τον ταχύτερο μεταξύ όλων των κρατών της Ε.Ε. Η Ολλανδία συνέχισε να συρρικνώνεται με ρυθμό 0,2% στο β΄ τρίμηνο (0,8% στο 12μηνο).

Δεν μπορούμε βέβαια να βγάζουμε συμπεράσματα από τα στατιστικά ενός μηνός. Η ανάπτυξη της Πορτογαλίας είναι βέβαιο ότι καθρεφτίζει έκτακτους παράγοντες και όχι αλλαγή τάσης. Και πάλι όμως, η αντίθεση δείχνει το πόσο φτωχοί είναι οι μύθοι που ακούμε συχνότερα για την ευρωζώνη.

Διαψεύδοντας όσους κηρύσσουν τη δημοσιονομική πειθαρχία υπεράνω όλων, η ολλανδική ύφεση δείχνει ότι ούτε η ισχυρή δημοσιονομική θέση, ούτε τα μεγάλα πλεονάσματα συναλλαγών επαρκούν για να αποτρέψουν τις πιστωτικές φούσκες, οι οποίες καταρρίπτουν την οικονομία όταν σκάσουν. Οι Ολλανδοί υποφέρουν από τις επιπτώσεις μιας εντελώς αυτόνομης στεγαστικής φούσκας. Ο συντελεστής χρέους προς το εισόδημα είναι 250%. Οι τιμές των κατοικιών έχουν μειωθεί 21%. Κι αυτό υποχρεώνει τους χρεωμένους ιδιοκτήτες -το 30% χρωστά περισσότερα από την αξία των σπιτιών- να καταναλώνουν λιγότερο. Αν προσθέσουμε τις περικοπές στα δημόσια ελλείμματα, τα οποία επιβάλλουν οι Ολλανδοί στους εαυτούς τους μέσα στον ενθουσιασμό να ξεπεράσουν δημοσιονομικά τους Πορτογάλους και τους άλλους, είναι αναπόφευκτο να επέλθει ύφεση στην οικονομία.

Οι παραπάνω ιστορίες είναι μια πιο ήπια εκδοχή όσων συμβαίνουν στην Ιρλανδία και στην Ισπανία. Αν και τα ελλείμματα συναλλαγών βοήθησαν στο να διογκωθούν οι φούσκες σε αυτές τις χώρες, η Ολλανδία δείχνει ότι και μια καθαρή πιστωτική οικονομία μπορεί να κάνει χάλια την αγορά ακινήτων της. Με άλλα λόγια, η κρίση σε πολλές χώρες της ευρωζώνης έχει μεγαλύτερη σχέση με την κακή εγχώρια πιστωτική ρύθμιση κάθε κράτους, παρά με τις ανισορροπίες κεφαλαίων ανάμεσά τους - αν και αναμφισβήτητα αυτές ενθάρρυναν τις κακές εγχώριες πολιτικέ

Το «καλό» σε αυτήν την ιστορία είναι ότι το ευρώ δεν είναι τόσο ελαττωματικό. Οι ασύμμετρες ροές κεφαλαίων δεν είναι ασύμβατες με τις υγιείς οικονομίες, ο δανεισμός του ιδιωτικού τομέα από τις πλουσιότερες οικονομίες προς τις φτωχότερες είναι επιθυμητός, αλλά αυτές οι πιστώσεις πρέπει να χρηματοδοτούν παραγωγικές επενδύσεις. Κι αυτό απαιτεί καλύτερες τράπεζες.

Αφού δοκίμασαν πρώτα όλα τα άλλα, οι ηγέτες της ευρωζώνης αρχίζουν επιτέλους να αντιμετωπίζουν το πραγματικό πρόβλημα.

*στους Financial Times




http://planet-greece.blogspot.com

Τι καλά που ήταν επί δραχμής!




Τι καλά που ήμασταν παλιά;
Τι φοβερό νόμισμα ήταν η δραχμή;
Μπορούσες να αγοράσεις σχεδόν τα πάντα!
Οι άνθρωποι ήταν γεμάτοι καλοσύνη, υπήρχε διαπροσωπική επικοινωνία, όχι chat και sms.



Τι ωραία ήταν τότε που μπορούσαμε να κάνουμε διακοπές ολόκληρες εβδομάδες το καλοκαίρι και η κοινωνία είχε αξίες: πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια… 
Αυτές είναι σκέψεις που αν μη τι άλλο, τις έχουμε κάνει όλοι μας.
Ας προσπαθήσουμε όμως να ρίξουμε μια πιο εμπεριστατωμένη ματιά στο παρελθόν και στα τελευταία πενήντα χρόνια της Ελλάδας.




Η ακριβής περιγραφή είναι δύσκολη, αφού πολλά σημαντικά κομμάτια του εκλείπουν από τη μνήμη, ενώ αν είστε στην ηλικία μου, θα έχετε ζήσει μόνο ένα μικρό μέρος του.
Αυτό όμως, δεν μας εμποδίζει σε τίποτα να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε και βλέποντας τα αποτελέσματα που μας έφερε, να το κρίνουμε. 
Η δραχμή ήταν ένα εντελώς ανίσχυρο νόμισμα, που υποτιμούνταν με την πρώτη ευκαιρία.
Θυμάμαι τον παππού μου να μαζεύει δολάρια, τα οποία μέσα σε λίγο διάστημα διπλασίαζαν την αξία τους σε δραχμές.
Τα εισαγόμενα προϊόντα ήταν πανάκριβα, οι νέες τεχνολογίες έρχονταν στην Ελλάδα ως… τεχνολογίες, ενώ τα αεροπορικά ταξίδια… εμ… ποια αεροπορικά; ΚΤΕΛ και πάλι ΚΤΕΛ. 
Όσον αφορά τις αξίες, η γυναίκα έπρεπε να παντρευτεί όσο το δυνατό πιο γρήγορα, ενώ μια ατυχία στον πρώτο γάμο σήμαινε αποκλεισμός από το νυφοπάζαρο και καταδίκη σε κοινωνικούς κύκλους με συν-παθούσες και γεροντοκόρες.
Τα παιδιά είχαν πολύ μικρότερη δυνατότητα να ξεφύγουν από τις επαγγελματικές διώξεις του πατέρα τους για αυτά, ενώ η καριέρα στο εξωτερικό απαιτούσε θυσίες από τους γονείς, που ελάχιστοι μπορούσαν να κάνουν. 
Αν ανατρέξουμε και πιο πίσω, οι αξίες της πατρίδας και της θρησκείας όντως είχαν βαρύνουσα θέση στην κοινωνία, εξάλλου δεν μπορούσες να διοριστείς στο δημόσιο αν δεν τις είχες!
Όμως τι καλά που περνούσαμε τότε, παρέες, γιορτές, πανηγύρια…   
Μια νοσταλγία μας κατακλύζει, ένα υγιές φαινόμενο που συμβαίνει παντού και πάντα.
Όμως σε κρίσιμες καταστάσεις όπως η αυτή που διανύουμε τώρα, απαιτείται άνοιγμα στο μέλλον και καινοτόμες ιδέες.
Η υπέρμετρη νοσταλγία φρενάρει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης και τα βαρίδια του παρελθόντος κάμπτουν κάθε προσπάθεια ανέλιξης της χώρας. 
Μήπως όμως και η ίδια η αναπόληση γίνεται σε λάθος βάση;
Εφόσον κάποιος νοσταλγεί το παρελθόν, σημαίνει ότι προσδίδει σε αυτό μια αξία, του δίνει τα εύσημα για τα επιτεύγματά του.
Τοποθετώντας αυτή την εικόνα στην πορεία του χρόνου, πρέπει αυτό το άτομο να καταλήξει νομοτελειακά στο συμπέρασμα ότι και το παρόν του είναι εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο, αφού αποτελεί γόνο του ένδοξου παρελθόντος.
Για παράδειγμα, ένας ελεύθερος επαγγελματίας που έχει τσακιστεί από φόρους, βλέπει να μειώνονται οι πελάτες του και ματώνει οικονομικά εξαιτίας της ανεπάρκειας των κοινωνικών παροχών υγείας και παιδείας, όταν νοσταλγεί το παρελθόν προβαίνει σε μια τεράστια αντίφαση.
Διότι, το «τι καλά να γυρνούσαμε στο 80» σημαίνει ότι επιζητάει να κάνει όλα εκείνα τα οποία τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
Μα το αποτέλεσμα θα είναι ακριβώς το ίδιο, με τη διαφορά ότι θα έχει χαθεί ακόμα μια τριακονταετία. 
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε στο παρελθόν δυναμικά και να αναλογιστούμε ότι εφόσον δεν μας προσέφερε ένα καλό παρόν, μάλλον κάτι λάθος θα κάναμε.
«Η ιστορία είναι θεματοφύλακας μεγάλων πράξεων, μάρτυρας του παρελθόντος, παράδειγμα και δάσκαλος για το παρόν και μεγάλος σύμβουλος για το μέλλον» έλεγε ο Βολτέρος.
Φοβάμαι όμως ότι η υπέρμετρη νοσταλγία, χαρακτηριστικό ενός συναισθηματικού λαού όπως εμείς, δεν μας αφήνει να τη χρησιμοποιήσουμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, διότι την καθαγιάζει και κάνει τρομερά δύσκολη την αντικειμενική αξιολόγησή της. 
Και επειδή το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να μην ξέρεις τι πρόβλημα έχεις, είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε να αναζητήσουμε τι λάθη κάναμε.
Η αναζήτηση αυτή όμως, πρέπει να γίνει στα κιτάπια του παρελθόντος.

Αλέξης Ραμπότας.



Άρειος Πάγος: Παρέμβαση της Εισαγγελίας Εφετών για την υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ


elstatteliki_0803__
Την παρέμβαση της Εισαγγελίας Εφετών για την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ ζήτησε η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, έπειτα από την καταγγελία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών για απόπειρα συγκάλυψης της υπόθεσης.
Από την εισαγγελία εφετών ζητείται να διερευνηθούν τα καταγγελλόμενα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων της σχετικά με το κλείσιμο της έρευνας και τους χειρισμούς της ανάκρισης σχετικά με την έρευνα για τη διόγκωση του ελλείμματος του 2009 από την ΕΛΣΤΑΤ.
Παράλληλα, η εισαγγελία του Αρείου Πάγου διαβίβασε τις καταγγελίες του Δικηγορικού Συλλόγου για την ανακρίτρια, που χειρίζεται την υπόθεση, στην αρμοδία δικαστική επιθεώρηση.
Σημειώνεται ότι στην επιστολή του προς την εισαγγελία του Αρείου Πάγου ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών ζητούσε να διερευνηθεί ο ρόλος της 5ης Ειδικής Ανακρίτριας του Πρωτοδικείου Αθηνών, Έλενας Πεδιαδίτη, μετά τις καταγγελίες του πρώην μέλους του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ Ζωής Γεωργαντά ότι η κ. Πεδιαδίτη της είχε ζητήσει να βρεθούν στο σπίτι της.
Όπως τονίζει ο ΔΣΑ, αν ισχύουν οι καταγγελίες, αυτό σημαίνει ότι «υπήρξε πράγματι εγκληματική τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος και οι εμπλεκόμενοι, τόσον εξαρχής όσο και μετέπειτα, στην καθ’ οιονδήποτε τρόπο συγκάλυψή της πρέπει, επιτέλους, να οδηγηθούν ενώπιον της Δικαιοσύνης και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, ιδίως μάλιστα αν ανήκουν στο Δικαστικό Σώμα».


Αρχειοθήκη ιστολογίου