Economist: Στο τραπέζι το σενάριο κατάρρευσης του ευρώ



Νέο δημοσίευμα του περιοδικού Economist έρχεται να ταράξει τα νερά του… ευρώ. Όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στο περιοδικό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει...

 

κάποια στιγμή να δεχτούν ότι όλα τα σενάρια είναι πιθανά…
Οι Ευρωπαίοι, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το «αντίπαλον δέος» του δολαρίου των ΗΠΑ, στην ουσία δημιούργησαν ένα «αντίγραφο» που οι… προκάτοχοί τους εγκατέλειψαν στο παρελθόν.
Χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος, οι περισσότερες χώρες της ζώνης του ευρώ που μαστίζονται από την οικονομική κρίση αναγκάζονται να καταφύγουν στη λύση της εσωτερικής υποτίμησης.
Αυτό όμως οδηγεί στα ύψη τα ποσοστά ανεργίας, ενώ καταρρέουν οι μισθοί και οι συντάξεις.
Η συμφωνία για τη δημιουργία του ευρώ μπορεί να είναι «αμετάκλητη», ωστόσο, σύμφωνα με το δημοσίευμα του Economist, ακόμη και αυτή η συμφωνία μπορεί να «τροποποιηθεί» εάν το επιτάσσουν οι συνθήκες!
Δύο από τους βασικότερους λόγους που διατηρείται «ζωντανό» το ευρώ, είναι το γεγονός ότι οι περισσότερες χώρες τρέμουν στην ιδέα του χάους που θα προκαλέσει μία διάλυση του ενιαίου νομίσματος, ενώ στην άκρη του μυαλού τους, οι ηγέτες των χωρών που απαρτίζουν τον «πυρήνα» του ευρώ, αρνούνται να «καταστρέψουν» το όνειρο ολόκληρων γενεών: Μία ενιαία Ευρώπη, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.
Η απροθυμία αυτή των «ισχυρών» οδηγεί, όπως σημειώνει το περιοδικό Economist, στο αργό και σταθερό θάνατο του ισχυρού νομίσματος. Από τη στιγμή που η Γερμανία έκανε «πίσω» την πρώτη φορά, και δεν επέτρεψε σε καμία χώρα – μέλος να εγκαταλείψει το ευρώ, έκανε το νόμισμα «ευάλωτο» σε κάθε, μικρό ή μεγαλύτερο, σοκ.
Το ιδιαίτερα αποκαλυπτικό άρθρο του περιοδικού καταλήγει με το συμπέρασμα ότι το σενάριο της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, της επιστροφής στη δραχμή και της «βίαιης» προσαρμογής των οικονομικών μεγεθών της, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποκλειστεί. Για την ακρίβεια, όπως αφήνει το περιοδικό να εννοηθεί, το σενάριο αυτό βρίσκεται, ή πρέπει να βρίσκεται, συνεχώς στο τραπέζι για «διαβούλευση»…

Πηγή:epikaira.gr

Και δραχμή και ευρώ: Γερμανικό σενάριο για διπλό νόμισμα προκειμένου να ικανοποιηθούν όλοι

Σύστημα δυο νομισμάτων στην Ελλάδα, έρχονται εκ Γερμανίας. Την κυκλοφορία εθνικού νομίσματος στην Ελλάδα, παράλληλα με το ευρώ, προτείνει ο επικεφαλής της γερμανικής ένωσης μικρομεσαίων επιχειρήσεων Μάριο Όχοφεν. Παρόμοιο σενάριο προτείνει και ο οικονομολόγος, Όλιβερ Χόλντενμολερ από το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Χάλλε.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Die Welt» του Βερολίνου, η πρόταση Όχοφεν προβλέπει την προσωρινή επαναφορά της δραχμής παράλληλα με το ευρώ, προκειμένου οι Έλληνες να «τετραγωνίσουν τον κύκλο», δηλαδή να μειώσουν δραστικά τα ελλείμματα και την ίδια στιγμή να βελτιώσουν τους δείκτες ανάπτυξης, αυξάνοντας παράλληλα και τα φορολογικά έσοδα.

Η πρόταση προβλέπει ότι όλα τα συμβόλαια στο εσωτερικό της χώρας (πληρωμή μισθών, συντάξεων, ενοικίων) θα συνάπτονται σε δραχμές, αλλά οι συναλλαγές με το εξωτερικό θα γίνονται σε ευρώ. Οι καταθέσεις Ελλήνων πολιτών στις ελληνικές τράπεζες θα εξακολουθούσαν να είναι σε ευρώ, υπό τον όρο ότι θα δηλώνονται στο υπουργείο Οικονομικών.

Τέλος, η ισοτιμία μεταξύ των δύο νομισμάτων θα ήταν αρχικά σταθερή για μία μεταβατική περίοδο δύο μηνών και στη συνέχεια θα άρχιζε μία συνεχής υποτίμηση της δραχμής, η οποία όμως δεν θα ξεπερνούσε το 2% κάθε μήνα.

Παρόμοιο σενάριο προτείνει, σύμφωνα με τη Deutsche Welle και ο οικονομολόγος Όλιβερ Χόλτενμολερ από το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Χάλλε. Την ίδια στιγμή όμως προειδοποιεί για τις συνέπειες ενδεχόμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. «Μία αποχώρηση της Ελλάδας όχι μόνο θα είχε συνέπειες και για τις άλλες οικονομίες της ευρωζώνης, αλλά θα τερμάτιζε ή τουλάχιστον θα επιβράδυνε σημαντικά την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης» δηλώνει ο Γερμανός οικονομολόγος.

Επιπλέον, επισημαίνει ο Χόλτενμολερ, η έξοδος από το ευρώ θα είχε δραματικές συνέπειες για την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και των συνταξιούχων στην Ελλάδα.

Ευρώπη ή χάος? Ευρώ ή δραχμή? Δύση ή ανατολή? Μνημόνιο ή χρεωκοπία? 2012 vs 1453

«Κρειττότερον βασιλεύσαι εν μέση Πόλει φακιόλιον Τούρκων παρά καλύπτρα λατινικήν». Λέγεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αυτές τις ημέρες το ερώτημα που διακυβεύεται φαίνεται να προσομοιάζει τα γεγονότα και το αντίστοιχο εκείνου του ερωτήματος του χειμώνα του 1453.

- Για τον λαό το ερώτημα ήταν αν ήθελαν βοήθεια από τη δύση (με ότι συνεπάγεται αυτό ιδεολογικό-πολιτικά ή δογματικό-θρησκευτικά) ή αν θα έπεφταν στο έλεος των Οθωμανών
- Για τους ιθύνοντες/προύχοντες το ερώτημα ήταν αν θα κατάφερναν να διατηρήσουν την περιουσία και τα προνόμια τους, εφόσον διαπραγματευόντουσαν καλά πριν παραδώσουν τη πόλη
- για τους κληρικούς, παρόλο που φανάτιζαν τις μάζες ρίχνοντας ως προπέτασμα καπνού το δογματισμό , στην ουσία αυτό που τους ένοιαζε δεν ήταν η ορθοδοξία, αλλά μόνο τα υλικά αγαθά δηλαδή η εκκλησιαστική περιουσία και τα μοναστηριακά φέουδά τους .

Στην πραγματικότητα όμως η ιστορική επιλογή ήταν η εξής: Δύση ή Ανατολή

Οι κληρικοί εμφάνιζαν χρησμούς , προφητείες κι ένα σωρό μαγγανείες για να πετύχουν το σκοπό τους και να ξεγελάσουν τα αμόρφωτα πλήθη. Ο λαός προσέτρεξε και παρασύρθηκε απ αυτούς γιατί αφενός μισούσε τους Φεουδάρχες που του είχαν πιει το αίμα , αφετέρου ήταν νωπές οι αναμνήσεις της άλωσης από τους Σταυροφόρους κάποιες δεκάδες χρόνια νωρίτερα.

Τότε δυστυχώς η τελική επιλογή ήταν ανατολή και οπισθοδρόμηση. Οι πολιορκημένοι και καταπιεσμένοι επέλεξαν το τούρκικο σαρίκι αντί της παπικής τιάρας, και ακολούθησαν 400 χρόνια οθωμανικής κυριαρχίας και σκοταδισμός.

Τηρουμένων των αναλογιών η σημερινή κατάσταση προσομοιάζει με την τότε  εποχή.

Με κάποια δόση υπερβολής, θα μπορούσαμε να αντικαταστήσουμε  τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν τότε πρωταγωνιστικό ρόλο, με τους πρωταγωνιστές την σημερινής κρίσης:

• τον μισητό Πάπα με την (επίσης μισητή) Μέρκελ,
• τον Παλαιολόγο με τον Παπαδήμο (ή όσους στηρίζουν την κυβέρννηση) ,
• τον Ιουστινιάνη με την Τρόικα ή τον Ραιχενμπαχ ,
• τον Νοταρά με τον Τσίπρα και την Παπαρήγα ,
• τον Γεννάδιο με τον Ανθιμο και την εκκλησία γενικότερα (δεν άλλαξαν και πολλά από τότε εξάλλου),
• τους κληρικούς και τους ανθενωτικούς και τους θαυμαστές της δραχμής,
• τους Δυτικούς με τους Ευρωπαίους,
• τους σταυροφόρους με την ναζιστική Γερμανία και τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο,
• τους φεουδάρχες με τους πολιτικούς μας και τους απάτριδες κεφαλαιοκράτες του σήμερα.

Σήμερα αυτοί που υποστηρίζουν την δραχμή και της χρεοκοπίας είναι αυτοί που θέλουν να διασφαλίσουν και να μεγεθύνουν τις περιουσίες τους (αυτοί που βγάλανε τα χρήματα στο εξωτερικό, οι ντόπιοι «φεουδάρχες» κοκ). Υπάρχουν βέβαια και πολλοί που έχουν παρασυρθεί από τα κηρύγματα των παραπάνω.

Τι σήμαινε τότε να «πας» με τον πάπα ?

Ν αποποιηθούν μέρος της ιδεολογίας τους, να δεχτούν προφανώς την πρωτοκαθεδρία του, ν αλλάξουν τρόπο ζωής ίσως.

Τι σημαίνει τώρα να «πάμε» με το μνημόνιο?

Προφανώς ότι πρέπει ν ανατραπεί το παλαιό καθεστώς και ίσως να εκχωρήσουμε μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας.

Τι σήμαινε τότε να παραδοθούν στους μωαμεθανούς?

Προφανώς όλεθρος και καταστροφή.

Τι σημαίνει σήμερα η επιστροφή στη δραχμή για τον υπό οικονομική πολιορκία λαό?

Μια Ελλάδα σαν την Αλβανία του προηγούμενου αιώνα. Μια Ελλάδα που θα πισωγυρίσει στην «ανατολίτικη» νοοτροπία του εύκολου πλουτισμού, του μπαξισιού και της κλεψιάς.

To μέλλον μας ζωγραφίζεται, κι ελπίζω να χρησιμοποιήσουν τα σωστά εργαλεία κι όχι μελανά χρώματα…

Μακάρι αυτοί που σήμερα γλυκοκοιτάνε την οπισθοδρόμηση και την δραχμή, να ανατρέξουν και να παραδειγματιστούν από την τύχη των ανθενωτικών  και τις συνέπειες της επιλογής που έγινε τότε.

======================================

Ας δούμε πως περιγράφει περιληπτικά τα γεγονότα ιστορικός Γιάννης Κορδάτος βασισμένος σ’ όλες τις ιστορικές πηγές:

Ο αυτοκράτορας Ιωάννης Η’ ήταν βέβαιος ότι η επιβίωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, έστω και σε αυτό το ισχνό της μέγεθος, θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με βοήθεια από τη Δύση. Γι’ αυτό και αποφάσισε να πιέσει για την ένωση των Εκκλησιών, η οποία, όπως ήλπιζε, θα οδηγούσε στη δημιουργία μιας νέας Σταυροφορίας κατά των Οθωμανών.

Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, ο ΠάπαςΕυγένιος Δ’ κάλεσε τον αυτοκράτορα να φέρει από την Κωνσταντινούπολη στην Ιταλία μια αντιπροσωπεία για τη Σύνοδο των δύο Εκκλησιών.

Ο Ιωάννης, αν και θα προτιμούσε η Σύνοδος να γίνει στην Κωνσταντινούπολη, δέχτηκε να πάνε στην Ιταλία. Έτσι, με χρηματοδότηση του Κοζίμου των Μεδίκων, άρχισαν στις 9 Απριλίου 1438 στη Φεράρα, οι συζητήσεις ανάμεσα στις αντιπροσωπείες του Πάπα Ευγένιου Δ’ και της Ανατολικής Εκκλησίας. Στις αρχές του 1439, οι εργασίες της Συνόδου μεταφέρθηκαν στη Φλωρεντία, όπου, μετά από μακρές και δύσκολες συζητήσεις, υπογράφηκε η ένωση των Εκκλησιών και διαβάστηκαν τα σχετικά έγγραφα στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, λατινικά με τον καρδινάλιο Τσεζαρίνι και ελληνικά από τον αρχιεπίσκοπο Νικαίας Βησσαρίωνα.

Το 1448, πέθανε ο Ιωάννης Η’ και στο βυζαντινό θρόνο τον διαδέχτηκε ο αδελφός του, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, 45 ετών, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν στον Μυστρά.

Λίγο πριν το πάρσιμο της Πόλης από το σουλτάνο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή στο Βυζάντιο υπήρχε μεγάλο μίσος ανάμεσα στους ενωτικούς και τους ανθενωτικούς.

Οι μεν ενωτικοί με το βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κυρίως από ανάγκη, καθώς έβλεπαν το μεγάλο κίνδυνο από τους Τούρκους, ήθελαν την ένωση με τη Δυτική εκκλησία (με τον πάπα) ή δε ανθενωτικοί, με πολιτικό αρχηγό το Δούκα Νοταρά και θρησκευτικό τον Γεννάδιο Σχολάριο (αμέσως μετά την άλωση ο σουλτάνος τον έκανε πατριάρχη) δεν ήθελαν καν ν’ ακούσουν για ένωση των εκκλησιών.

Το μίσος ήταν μεγάλο σε βαθμό που οι ανθενωτικοί, που τους ακολουθούσε η πλειοψηφία του λαού ένεκα του μίσους που έτρεφε κατά των δυτικών λόγω και των σταυροφοριών, έλεγαν: «Κρειττότερον βασιλεύσαι εν μέση Πόλει φακιόλιον Τούρκων παρά καλύπτρα λατινικήν»!

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βλέποντας το μεγάλο κίνδυνο, και προκειμένου να κολακευτεί ο Πάπας που είχε στείλει μια μικρή βοήθεια με 200 πολεμιστές, διέταξε να γίνει στην Αγιά Σοφιά στις 12 Δεκέμβρη του 1452 η ενωτική λειτουργία στην οποία μνημονεύτηκε ο Πάπας.

Μικρή βοήθεια επίσης από τους δυτικούς είχαν στείλει και οι Βενετσιάνοι (5 γαλέρες= πολεμικά πλοία), όπως και οι Γενοβέζοι που από τη Χίο έστειλαν 700 στρατιώτες με επικεφαλής τον ικανό αξιωματικό Ιουστινιάνη.

Η επίσημη αυτή πράξη του Παλαιολόγου όσο κι αν επιβαλλόταν από πολιτική ανάγκη έριξε λάδι στη φωτιά κι ο αγώνας μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών άρχισε τώρα με μεγαλύτερη λύσσα! Οι καλόγεροι μάλιστα με επικεφαλής το Γεννάδιο ήθελαν ν’ ανοίξουν οι πόρτες των κάστρων για να αληθέψουν οι προφητείες μιαν…ώρα αρχύτερα. Γι αυτό φώναζαν: «Ανοίξατε τις πόρτες του Κάστρου, αντί να περιμένετε να τις καταστρέψει ο άπιστος (= Τούρκος), αφήστε αυτόν να μπει μέσα και να περάσει στη μέση της Πόλης. Τότες άγγελος εξολοθρευτής θα σας σώσει…»!

Η πολιορκία της Πόλης όλο και γινόταν και πιο στενή, κάθε μέρα που περνούσε ήταν για τον Παλαιολόγο αληθινή τραγωδία. Η βοήθεια του Πάπα, στην οποία πίστευε, δεν ερχόταν. Τα τρόφιμα σώνονταν και οι ανθενωτικοί ξεσηκώνονταν και έκαναν ταραχές.

Παραμονές της μεγάλης επίθεσης….

Παραμονές της μεγάλης επίθεσης έγιναν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο Σουλτάνο και τον Παλαιολόγο για συνθηκολόγηση και παράδοση της Πόλης. Οι ιστορικοί της εποχής είτε ανοιχτά είτε συγκαλυμμένα μιλούν γι αυτό. Φαίνεται ότι, σημειώνει ο Κορδάτος, στις παραμονές της μεγάλης επίθεσης έγιναν τέτοιες προτάσεις όχι από το Σουλτάνο αλλά από τον Παλαιολόγο. Οι ανθενωτικοί τις ημέρες εκείνες όχι μόνο έφευγαν και παραδίνονταν στους Τούρκους, μα και μέσα στην Πόλη στενοχωρούσαν τον αυτοκράτορα ή να παραδοθεί ή να φύγει. Ενδεικτικό της έντασης μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών είναι το παρακάτω γεγονός: Ο Ιουστινιάνης (είχε οριστεί φρούραρχος της Πόλης) βλέποντας ότι από την πύλη του Ρωμανού είχε χαλάσει το κάστρο ζήτησε από το Νοταρά να του στείλει κανόνια για να ενισχύσει την άμυνα. Ο Νοταράς όμως αρνήθηκε με πείσμα. Τότε κατά τους χρονικογράφους ο Ιουστινιάνης δε βάσταξε και είπε στο Νοταρά: «ε, προδότη, δεν ξέρω τι με κρατεί να σε σφάξω μ’ αυτό το μαχαίρι»!

Ο φρούραρχος της Πόλης, ο γενοβέζος Ιουστινιάνης, που, η παλικαριά του ήταν ακουστή και που ίσαμε τότες έδειξε αφοσίωση στον αυτοκράτορα, το πρωί της τελευταίας τούρκικης επίθεσης έφυγε. Είναι αλήθεια, πως οι περισσότεροι χρονογράφοι, λένε πως πληγώθηκε …Δύο πράγματα μπορούμε να υποθέσουμε. Ή ο Ιουστινιάνης βρήκε αφορμή την πληγή κι έφυγε, ξέροντας πως κάθε αντίσταση ήταν μάταιη, ή, οι ίδιοι οι ανθενωτικοί (με τη στάση τους) τον ανάγκασαν να φύγει.

Η Κερκόπορτα…

Ας έρθουμε τώρα σ’ ένα άλλο γεγονός. Ο χρονογράφος Δούκας λέει πως το πρωί στις 29 του Μάη, άμα άρχισε η μάχη και καιγόταν ο τόπος από τις κανονιές, μια πύλη του κάστρου που την έλεγαν Κερκόπορτα κι ήταν στο βορεινό μέρος, βρέθηκε ανοιχτή.

Από την πόρτα αυτή μπήκαν στην αρχή καμιά πενηνταριά Τούρκοι κι ύστερα και άλλοι κι άρχισαν να χτυπούν τους υπερασπιστές από μέσα και αναγκάζονταν ολοένα να υποχωρούν…

Όταν μαθεύτηκε η είδηση της συνθηκολόγησης ήταν φυσικό να δημιουργηθεί μεγάλη σύγχυση. Οι ενωτικοί μαζεύτηκαν προς το μέρος της Αγιά Σοφιάς και της πύλης του Ρωμανού για να φύγουν. Οι ανθενωτικοί όμως έμειναν στα σπίτια τους και έβαλαν τα συμφωνημένα σημάδια στις πόρτες και έπεσαν να κοιμηθούν ήσυχοι, όπως μας πληροφορεί ο Δούκας!

Όταν όμως το πρωί στις 29 του Μάη διαδόθηκε πως ο Παλαιολόγος αρνήθηκε να δεχτεί τους νέους επαχθείς όρους του Μωάμεθ, αυτοί (οι ανθενωτικοί) πήγαν και άνοιξαν την Κερκόπορτα, ή, κατά τον Κριτόβουλο, την πυλίδα Ιουστίνου, για να μπουν οι Τούρκοι. […]

Η τύχη των αρχηγών των ανθενωτικών Νοταρά και Γεννάδιου Σχολάριου μετά την άλωση της Πόλης…

Ο μεγάλος δούκας ο Νοταράς, ο αρχηγός των ανθενωτικών, βρέθηκε «σώος και αβλαβής». Το ίδιο και ο Γεννάδιος Σχολάριος βρέθηκε στην Ανδριανούπολη χωρίς να πάθει τίποτα. Κι ακόμα στο σπίτι του Νοταρά ούτε μισός Τούρκος στρατιώτης δεν μπήκε γιατί είχε βάλει ο Μωάμεθ τιμητική φρουρά να το φυλάνε!

Είναι όμως αλήθεια ότι ο Νοταράς δεν πρόφτασε να χαρεί τις τιμές και τις δόξες που του ετοίμαζε ο Μωάμεθ. Σε λίγο, επειδή ο μεγάλος βεζύρης Χαλίλ τον συκοφάντησε, και τον διέβαλε, ο Σουλτάνος τον σκότωσε, μαζί με τα παιδιά του.

Ο άλλος αρχηγός των ανθενωτικών ο Γεννάδιος Σχολάριος, στάθηκε πιο τυχερός. Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι μέσα στην πόλη, κάποιος φίλος του Τούρκος πήγε και τον βρήκε και τον πήρε μαζί του στην Ανδριανούπολη.

Ο Μωάμεθ, από τις πρώτες μέρες, «ευθύς μετά την άλωση», γράφει ο Κριτόβουλος, ζήτησε το Γεννάδιο, αλλά δεν τον έβρισκε. Όταν όμως ο Μωάμεθ έμαθε που βρισκόταν ο Γεννάδιος τον κάλεσε κοντά του και επειδή ο πατριαρχικός θρόνος χήρευε και οι κληρικοί παραπονιόνταν, αλλά και για δικούς του πολιτικούς λόγους, τον έκανε Πατριάρχη!!!!

Όπως λένε οι Βυζαντινοί ιστορικοί, ο Μωάμεθ δέχτηκε το Γεννάδιο με μεγάλες τιμές. Ο Φραντζής γράφει πως όχι μόνο τον υποδέχτηκε σαν ηγεμόνα, αλλά του έδωκε «δεκανίκιον»- δείγμα της εξουσίας του- και όταν έφυγε από το παλάτι, τον συνόδεψε ως την πόρτα, «ανεβίβασεν αυτόν εις ίππον ευπρεπισμένον» καο πρόσταξε να τον ακολουθήσει τιμητική φρουρά ως την εκκλησία Αγίων Αποστόλων που ήταν το Πατριαρχείο.

Ο Φραντζής προσθέτει ακόμα πως ο Μωάμεθ, με διατάγματα αναγνώρισε την εκκλησιαστική και δικαστική εξουσία το Πατριάρχη.

Πηγή: Γ. Κορδάτου, Μεγάλη ιστορία της Ελλάδας, Βυζάντιο Β’, εκδ. 20ος αιώνας)

 http://antikleidi.wordpress.com

Και εάν η Ελλάδα κηρύξει χρεοκοπία, μπορεί να διαγραφεί το χρέος της;

12/02/2012 09:51Γιάννης Σιάτρας

Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, έχει καλλιεργηθεί μία αντίληψη ότι, εάν η Ελλάδα κηρύξει μονομερώς στάση πληρωμών (ανεξέλεγκτη χρεοκοπία), τότε αυτομάτωςδιαγράφεται το χρέος της και ότι θα πάψει να το οφείλει.
Τίποτα δεν είναι περισσότερο λανθασμένο από την αντίληψη αυτή.

Η Ελλάδα, όπως βεβαίως και κάθε χώρα, έχει το δικαίωμα να κηρύξει στάση πληρωμών. Καθώς το χρέος της χώρας (όπως συμβαίνει με τα χρέη των περισσότερων χωρών) διέπεται από το εγχώριο δίκαιο και με βάση τη διεθνή πρακτική της «κρατικής ασυλίας», κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να λάβει μέτρα εναντίον της χώρας, σε περίπτωση που αυτή χρεοκοπήσει.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι διαγράφονται και τα χρέη της. Τα χρέη θα εξακολουθούν να υπάρχουν και οι τόκοι θα συνεχίσουν να τρέχουν. Αυτό είναι κάτι το οποίο παραλείπουν να επισημάνουν όσοι προτρέπουν σήμερα σε μία μονομερή στάση πληρωμών.

Εάν η Ελλάδα κηρύξει χρεοκοπία, τότε μπορεί να μην πληρώνει τα χρέη της, αλλά παράλληλα θα συμβεί και μία σειρά άλλων εξελίξεων:

• Η απομόνωση της χώρας από τις διεθνείς αγορές.
• Η προσφυγή των ομολογιούχων σε τοπικά ή σε διεθνή δικαστήρια.
• Η διεθνής κατακραυγή της χώρας, επειδή αυτή αθετεί τις υποχρεώσεις της
• Συνεχείς παραστάσεις εναντίον της χώρας σε κάθε διεθνή οργανισμό και σε κάθε διεθνή εκδήλωση.
• Πίεση των ομολογιούχων (οι οποίοι είναι ισχυροί οικονομικοί οργανισμοί) προς τις Κυβερνήσεις τους για αρνητική αντιμετώπιση των διαφόρων ζητημάτων που αφορούν στην Ελλάδα, στους διάφορους διεθνείς οργανισμούς.
• Πίεση των ομολογιούχων προς τις Κυβερνήσεις τους για άσκηση πίεσης στην Ελλάδα να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της.

Βεβαίως, κάποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι η χώρα μπορεί να ζήσει και να επιβιώσει με τα παραπάνω. Αυτό μπορεί να είναι αποδεκτό για ένα βραχυχρόνιο χρονικό διάστημα. Όμως, σε καμία περίπτωση δε μπορεί ένα κράτος να επιβιώσει, κάτω απ’ αυτές τις διεθνείς πιέσεις, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αργά ή γρήγορα θα υποκύψει, ενώ πιθανότατα στο μεταξύ θα μπορούσαν να έχουν συμβεί αρκετέςανεπανόρθωτες βλάβες.

Όμως, αυτές είναι μόνο οι διεθνείς συνέπειες μίας χρεοκοπίας. Τί θα μπορούσε να γίνει στο εσωτερικό, μετά από μία (μονομερή) χρεοκοπία;

• Το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει μέσα σε λίγες ώρες. Αυτό θα συμβεί τόσο λόγω του μηδενισμού της αξίας των ομολόγων που κατέχουν οι τράπεζες, αλλά και λόγω του κύματος αναλήψεων που θα υπάρξει.
• Ακόμη και εάν η Ελλάδα παραμείνει στο ευρώ, δε θα μπορέσει να αντέξει να πληρώνει τις εισαγωγές της. Κανείς δε μπορεί να απαγορεύσει τις εισαγωγές (κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης), αλλά δε θα υπάρχουν τα  χρήματα για να πληρωθούν. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, οι εισαγωγές θα μειωθούν δραματικά.
• Θα καταρρεύσει ο δανεισμός των επιχειρήσεων. Μόνο λίγες μεγάλες εταιρίες θα μπορούν (και πάλι με εξαιρετικές δυσκολίες) να δανεισθούν από το εξωτερικό.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι αμφίβολο εάν η χώρα θα μπορούσε να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ για περισσότερο από ένα μήνα. Βεβαίως, κανείς δε μπορεί να αποβάλει μία χώρα από την Ευρωζώνη, αλλά καθώς δε θα υπάρχουν άλλες εναλλακτικές επιλογές, η χώρα θα αναγκασθεί να αποσυρθεί από μόνη της.

Όμως, καθώς θα έχουν συμβεί όλα αυτά, η Ελλάδα θα εξακολουθεί να χρωστά αυτά που έχει δανεισθεί!

Η παγκόσμια χρηματοοικονομική ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Καμία χώρα δεν έχει, μέχρι στιγμής, να κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών και να μην έχει «τιμωρηθεί» για την πράξη της αυτή.

Η Ελλάδα έχει μία ανάλογη εμπειρία από το μακρινό της παρελθόν. Όταν η «επαναστατική διοίκηση της χώρας» συνήψε στην Αγγλία τα «δάνεια της Επανάστασης» (1824-1825) , στη συνέχεια κήρυξε στάση πληρωμών. Με τον τρόπο αυτόν όμως, δε διαγράφηκε το χρέος της. Επί δεκαετίες ταλαιπωρούνταν από το ζήτημα αυτό.
Η τότε στάση πληρωμών, στοίχισε πολλά στη χώρα: διαρκείς παρεμβολές των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά, αρνητική εξέλιξη στο ζήτημα της «Μεγάλης Ιδέας» και αδυναμία εκμετάλλευσης διαφόρων αρνητικών τότε εξελίξεων στα εσωτερικά της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθυστέρηση στην ανάπτυξη λόγω έλλειψης κεφαλαίων (οι διεθνείς αγορές παρέμεναν ερμητικά κλειστές), χαμηλή κυκλοφορία του χρήματος στο εσωτερικό. Έτσι, την περίοδο που η Δύση εκβιομηχανιζόταν, η Ελλάδα δεν είχε κεφάλαια και παρέμενε σε καθεστώς υπανάπτυξης.
Επί δεκαετίες η χώρα προσπαθούσε να βρει λύσεις με τους δανειστές της. Όμως, το «αγκάθι» της χρεοκοπίας και της οφειλής του χρέους ήταν πάντα εκεί. Και οι πιέσεις των ομολογιούχων ήταν συνεχείς.
Τελικά, η χώρα «έσπασε» και αναγκάστηκε να συρθεί σε διαπραγματεύσεις και σε ρύθμιση του χρέους της κατά το 1880.

Η Ελλάδα του 19ου αιώνα, παρά τη χρεοκοπία της, δεν κατόρθωσε να διαγράψει το χρέος της. Αντίθετα, πλήρωσε πολύ ακριβά τη διεθνή απομόνωσή της, τόσο με παρεμβάσεις στο εσωτερικό της, όσο και με διατήρηση της υπανάπτυξης. Και στο τέλος, πλήρωσε και το χρέος της!

Το ίδιο συνέβη και με τη χρεοκοπία του 1932. Η Ελλάδα στο τέλος αναγκάστηκε να ξεπληρώσει το χρέος της, αφού στο μεταξύ είχε –λόγω του χρέους- ανεχθεί διαρκείς παρεμβάσεις στα εσωτερικά της και την πολιτική της. Το χρέος του 1932 (το οποίο περιλάμβανε και τμήματα της ρύθμισης του 1880) ρυθμίστηκε από τις Κυβερνήσεις Παπανδρέου κατά τη δεκαετία του 1960. Το χρέος αυτό αποπληρώθηκε οριστικά στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας!

Η Ελλάδα σήμερα έχει δύο επιλογές: Είτε να κηρύξει μονομερή στάση πληρωμών (ανεξέλεγκτη χρεοκοπία) και να μπει σε μία άνευ προηγουμένου περιπέτεια, έτσι ώστε μετά από μερικά χρόνια και αφού έχει υποστεί τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές και εθνικές απώλειες, να συρθεί σε διαπραγματεύσεις και να βρει μία λύση η οποία θα είναι ένα κάποιο «κούρεμα» των οφειλών της όπως θα έχουν αυτές διαμορφωθεί έως τότε.
Είτε να αποδεχθεί την προσφορά κουρέματος που προτείνεται σήμερα και το νέο δάνειο, για να υποστηρίξει τη λειτουργία της και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, όπως προκύπτει από τα ιστορικά στοιχεία της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ιστορίας, ότι:
α) Το «κούρεμα» χρέους που προτείνεται σήμερα στη χώρα (περίπου 100 δισεκατομμύρια ευρώ) είναι το μεγαλύτερο που έχει γίνει ποτέ.
β) Η δανειοδότηση που θα μπορέσει να εξασφαλίσει η χώρα, είναι η μεγαλύτερη που θα έχει δοθεί ποτέ.

Και εάν υποθέσουμε ότι η Βουλή σήμερα ψηφίζει την αποδοχή του PSI και τη σύμβαση δανεισμού (μνημόνιο), είναι βέβαιο ότι τελικά η χώρα θα σωθεί και ότι θα αποφύγει τη χρεοκοπία στο μέλλον;

Όχι δεν είναι. Όμως, έχει σοβαρές πιθανότητες να το πετύχει. Το χρέος μειώνεται σημαντικά, η χώρα –εάν κυβερνηθεί με σοβαρότητα και με υπευθυνότητα- μπορεί να επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης και το Κράτος μπορεί να μειωθεί και να γίνει λιγότερο σπάταλο.
Η Ελλάδα είναι μία πλούσια χώρα, με αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα, με ικανούς και εργατικούς κατοίκους. Εάν η χώρα κατορθώσει να κυβερνηθεί με υπευθυνότητα, έχει πιθανότητες να επανέλθει σε ομαλότητα.


Είναι απορίας άξιο το γιατί αρκετές πολιτικές παρατάξεις ή και βουλευτές των κυβερνητικών κομμάτων υποστηρίζουν σήμερα το σενάριο της χρεοκοπίας. Για τις μεν πολιτικές παρατάξεις, θα μπορούσε να δοθεί η εξήγηση ότι, προσπαθούν να εκμεταλλευθούν τη σημερινή συγκυρία και να πετύχουν κομματικά οφέλη (άλλωστε, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η «αντιμνημονιακή πολιτική» όντως εξασφαλίζει πολιτικά οφέλη). Και βεβαίως, η πολιτική αυτή γίνεται εκ του ασφαλούς, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Βουλή θα ψηφίσει σήμερα την αποδοχή της δανειακής σύμβασης. Η πολιτική αυτή είναιπολιτικά και κοινωνικά ανεύθυνη. Και θα πρέπει να στιγματιστεί.

Οι βουλευτές οι οποίοι όψιμα αποστασιοποιούνται από τις θέσεις των κομμάτων τους, πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό θα σώσουν την υστεροφημία τους και ότι θα αποκαταστήσουν τις σχέσεις με την εκλογική τους βάση. Οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται ύπνο βαθύ! Πέρα από την ανεύθυνη και θλιβερή παρουσία τους στην πολιτική σκηνή, καταλήγουν να είναι και θρασύδειλοι υποκριτές. Και είναι βέβαιο ότι ο λαός δε θα ξεγελασθεί και ότι θα τους στείλει και αυτούς εκεί που θα πρέπει να τοποθετηθούν: στα σκουπίδια της ιστορίας!

Το ζήτημα είναι ο λαός. Ο λαός που έχει παρασυρθεί στο να πιστεύει ανύπαρκτες (έως και ανόητες) ψευδαισθήσεις.
Στο περιβάλλον κοινωνικής και οικονομικής κατάρρευσης που βιώνουμε σήμερα, είναι πολύ λογικό για τον απλό πολίτη, ο οποίος δε γνωρίζει (και δεν έχει την υποχρέωση να γνωρίζει) τα τεχνικά ζητήματα του δανεισμού των κρατών, ή την ιστορία για το τί συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να επιθυμεί και να επιδιώκει αυτό που νομίζει (ή αυτό που του «πλάσαραν») ως καλύτερο. Ποιός δε θα ήθελε μία διαγραφή των χρεών του; Ποιός δε θα ήθελε μία διαγραφή των χρεών της χώρας;
Όμως, μπορεί στα αλήθεια να γίνει κάτι τέτοιο; Οι δε προσπάθειες που έγιναν για να στηριχθεί το χρέος ως «ειδεχθές» αποδείχθηκε ότι δεν έγιναν στα σοβαρά και ότι αποσκοπούσαν στο να δημιουργηθεί «πολιτικό προφίλ» (το οποίο θα επιχειρηθεί να εξαργυρωθεί στις προσεχείς εκλογές) από τους εμπνευστές της.

Στην κρίσιμη περίοδο που βιώνει ο τόπος, μία περίοδο που θα διαρκέσει αρκετά, ο λαός θα πρέπει να καθοδηγηθεί σωστά. Και να του εξηγηθεί με απλά λόγια η αλήθεια. Η αλήθεια για την κατάσταση της χώρας. Η αλήθεια για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Η αλήθεια για το πώς έχουν τα πράγματα και το τί έχει συμβεί ιστορικά σε ανάλογες περιπτώσεις.

Στο σημείο που μας έφερε το άθλιο πολιτικό μας σύστημα, η επιλογή του μνημονίου και της αποδοχής του προσφερόμενου «κουρέματος» (PSI) και της δανειακής σύμβασης, με ότι αυτά συνεπάγονται για τα οικονομικά του πληθυσμού, δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Είναι όμως η μόνη επιλογή που έχουμε. Πέρα απ’ αυτή, βρίσκεται το χάος. Και το οξύμωρο είναι ότι, εάν δεν αποδεχθούμε τη μόνη επιλογή που σήμερα έχουμε, μετά από μερικά χρόνια, θα παρακαλούμε να μας (ξανα)προσφερθεί. Αφού στο μεταξύ έχουμε γυρίσει κοινωνικά και οικονομικά, πολλές δεκαετίες πίσω.




EuroCapital.gr