Του Δημήτρη Γαρούφα* από την εφημερίδα Karfitsa
Σύμφωνα με δημοσίευμα (infoserres.gr) αντιπροσωπεία κατοίκων της περιφέρειας Μπλαγκόεφγκραντ (της λεγόμενης Μακεδονίας του Πιρίν) με υπόμνημά τους στον Βούλγαρο Περιφερειάρχη ζητούν να υποβληθεί αίτημα στην Ελλάδα για να στηθεί μνημείο σε τοποθεσία κοντά στην Ορεινή Σερρών όπου ήταν το χωριό Καρυές(Μπάνιτσα) όπου σκοτώθηκε ο Γκότσε Ντέλτσεφ ήρωας των Βουλγάρων(τον διεκδικούν και τα Σκόπια) που αγωνίστηκε κατά των Τούρκων αλλά και κατά των Ελλήνων την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα… Το δημοσίευμα αποτελεί αφορμή να θυμηθούμε λίγο την ιστορία και τα όσα υπέστησαν οι κάτοικοι της Ανατολικής Μακεδονίας την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής 1916-1918. Η πόλη των Σερρών είχε τον Αύγουστο του 1916 (έναρξη της Βουλγαρικής κατοχής) περίπου 35.000 κατοίκους ,τον Φεβρουάριο του 1917 μειώθηκε ο πληθυσμός σε 23.093 άτομα και τον Οκτώβριο του 1918 είχαν απομείνει 5.800 άτομα. Από όλα τα χωριά των Σερρών ο Χριστιανικός πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα και οι άνδρες στέλνονταν ως «ντουρ- ντουβάκια» στη Βουλγαρία όπου δούλευαν υπό άθλιες συνθήκες σε ορυχεία κι΄ άλλα δημόσια έργα και μέσα σε 2 χρόνια πέθανε περίπου το 35%. Τον Ιανουάριο του 1910 διασυμμαχική ανακριτική επιτροπή ερεύνησε το θέμα και σε έκθεση της αναφέρει «είμαστε βέβαιοι ότι η Βουλγαρία είχε ένα συγκεκριμένο στόχο: την καταστροφή του ορθόδοξου Ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας..» Η Βουλγαρία δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για όσα έκανε τότε ούτε για όσα έκανε στην άλλη κατοχή την περίοδο 1941-1944 όταν μετέφερε πληθυσμό από τη Βουλγαρία για να αλλοιώσει την πληθυσμιακή σύνθεση, ούτε πήγε ποτέ εκπρόσωπος της Βουλγαρίας να καταθέσει στεφάνι σε κάποια τελετή μνήμης που διοργανώνουν κάθε χρόνο Δήμοι των Σερρών ή της Δράμας… Με τη Βουλγαρία σήμερα έχουμε φιλικότατες σχέσεις, δεν υπάρχουν εκατέρωθεν εδαφικές διεκδικήσεις και είμαστε μέλη της Ε.Ε. Η χώρα μας οφείλει όμως να μην ξεχνά την ιστορία της, να καθιερώσει επίσημα ημέρα μνήμης για τα θύματα αυτής της θηριωδίας και να ζητήσει επιστροφή των κειμηλίων που κλάπηκαν από τα μοναστήρια μας την περίοδο των Βουλγαρικών κατοχών και ταυτόχρονα να ζητήσει να επιτραπεί ανέγερση μνημείων στα ορυχεία της Βουλγαρίας όπου θανατώθηκαν χιλιάδες ΄Ελληνες. Με αφορμή το Βουλγαρικό αίτημα να τους υπενθυμίσουμε ότι πριν ζητήσουν μνημεία για Βούλγαρους «κομιτατζήδες» σε Ελληνικό χώρο πρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν οι Γερμανοί για τα δικά τους θύματα συμμετέχοντας στις τελετές που γίνονται κάθε χρόνο και τιμώντας τη μνήμη των αδικοχαμένων νεκρών… Η αναγνώριση των εγκλημάτων και η απόδοση τιμής στα θύματα από το κράτος-θύτη αποφορτίζει το κλίμα και δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στο σημερινό κλίμα φιλίας και συνεργασίας. *Ο κ. Γαρούφας είναι δικηγόρος και πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Πηγή: www.paraskhnio.gr
Σύμφωνα με δημοσίευμα (infoserres.gr) αντιπροσωπεία κατοίκων της περιφέρειας Μπλαγκόεφγκραντ (της λεγόμενης Μακεδονίας του Πιρίν) με υπόμνημά τους στον Βούλγαρο Περιφερειάρχη ζητούν να υποβληθεί αίτημα στην Ελλάδα για να στηθεί μνημείο σε τοποθεσία κοντά στην Ορεινή Σερρών όπου ήταν το χωριό Καρυές(Μπάνιτσα) όπου σκοτώθηκε ο Γκότσε Ντέλτσεφ ήρωας των Βουλγάρων(τον διεκδικούν και τα Σκόπια) που αγωνίστηκε κατά των Τούρκων αλλά και κατά των Ελλήνων την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα… Το δημοσίευμα αποτελεί αφορμή να θυμηθούμε λίγο την ιστορία και τα όσα υπέστησαν οι κάτοικοι της Ανατολικής Μακεδονίας την περίοδο της Βουλγαρικής κατοχής 1916-1918. Η πόλη των Σερρών είχε τον Αύγουστο του 1916 (έναρξη της Βουλγαρικής κατοχής) περίπου 35.000 κατοίκους ,τον Φεβρουάριο του 1917 μειώθηκε ο πληθυσμός σε 23.093 άτομα και τον Οκτώβριο του 1918 είχαν απομείνει 5.800 άτομα. Από όλα τα χωριά των Σερρών ο Χριστιανικός πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα και οι άνδρες στέλνονταν ως «ντουρ- ντουβάκια» στη Βουλγαρία όπου δούλευαν υπό άθλιες συνθήκες σε ορυχεία κι΄ άλλα δημόσια έργα και μέσα σε 2 χρόνια πέθανε περίπου το 35%. Τον Ιανουάριο του 1910 διασυμμαχική ανακριτική επιτροπή ερεύνησε το θέμα και σε έκθεση της αναφέρει «είμαστε βέβαιοι ότι η Βουλγαρία είχε ένα συγκεκριμένο στόχο: την καταστροφή του ορθόδοξου Ελληνικού πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας..» Η Βουλγαρία δεν ζήτησε ποτέ συγνώμη για όσα έκανε τότε ούτε για όσα έκανε στην άλλη κατοχή την περίοδο 1941-1944 όταν μετέφερε πληθυσμό από τη Βουλγαρία για να αλλοιώσει την πληθυσμιακή σύνθεση, ούτε πήγε ποτέ εκπρόσωπος της Βουλγαρίας να καταθέσει στεφάνι σε κάποια τελετή μνήμης που διοργανώνουν κάθε χρόνο Δήμοι των Σερρών ή της Δράμας… Με τη Βουλγαρία σήμερα έχουμε φιλικότατες σχέσεις, δεν υπάρχουν εκατέρωθεν εδαφικές διεκδικήσεις και είμαστε μέλη της Ε.Ε. Η χώρα μας οφείλει όμως να μην ξεχνά την ιστορία της, να καθιερώσει επίσημα ημέρα μνήμης για τα θύματα αυτής της θηριωδίας και να ζητήσει επιστροφή των κειμηλίων που κλάπηκαν από τα μοναστήρια μας την περίοδο των Βουλγαρικών κατοχών και ταυτόχρονα να ζητήσει να επιτραπεί ανέγερση μνημείων στα ορυχεία της Βουλγαρίας όπου θανατώθηκαν χιλιάδες ΄Ελληνες. Με αφορμή το Βουλγαρικό αίτημα να τους υπενθυμίσουμε ότι πριν ζητήσουν μνημεία για Βούλγαρους «κομιτατζήδες» σε Ελληνικό χώρο πρέπει να κάνουν αυτό που κάνουν οι Γερμανοί για τα δικά τους θύματα συμμετέχοντας στις τελετές που γίνονται κάθε χρόνο και τιμώντας τη μνήμη των αδικοχαμένων νεκρών… Η αναγνώριση των εγκλημάτων και η απόδοση τιμής στα θύματα από το κράτος-θύτη αποφορτίζει το κλίμα και δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στο σημερινό κλίμα φιλίας και συνεργασίας. *Ο κ. Γαρούφας είναι δικηγόρος και πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Πηγή: www.paraskhnio.gr
