Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἀπαράδεκτο καὶ πρωτοφανὲς περιστατικὸ* μὲ τὸν Ἠλία Κασιδιάρη ἔχει ἀνοίξει μιὰ συζήτηση γιὰ τὸ «πῶς φτάσαμε ὠς ἐδῶ».
Τὸ «πῶς φτάσαμε ὡς ἐδῶ» δὲν ἀφορᾶ τόσο τὸ συγκεκριμένο περιστατικὸ τῆς χειροδικίας τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Χ.Α. Τὸ ἀνησυχητικώτερο σύμπτωμα εἶναι ἠ ἐπιβράβευση τῆς πράξης ἀπὸ σημαντικὸ κομμάτι
τῆς διαδικτυακῆς κοινότητας, εἰδικὰ στὰ κοινωνικὰ δίκτυα κλπ. Δηλαδή, ἔχει προκύψει πλέον ἕνας κόσμος ὁ ὁποῖος ἐπιχαίρει σὲ τέτοιες πρακτικές, ἔχει σιχαθεῖ τόσο τὸ καθεστὼς ποὺ δὲν προβληματίζεται ὅταν ζητᾶ νὰ «πέφτει ξύλο». Ἡ λέξη ἔχει φθαρεῖ κατὰ τὴ Μεταπολίτευση ἀπὸ τὴν χρήση της γιὰ ὅποιον διαφωνεῖ μαζί μας, μὰ αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ «φασισμός», ἡ εἴσοδος τῆς βίας στὴν ἐπιβολὴ τῶν ἀπόψεων (π.χ. Δεκέμβριος 2008).
Σ’ αὐτὴν τὴν συζήτηση λοιπὸν δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ στελέχη τῆς Χ.Α., ἀλλὰ τὸ μισὸ ἐκατομμύριο τῶν ψηφοφόρων της. Τὸ ὁποῖο θὰ αὐγατίσει ἀπὸ τὸ χθεσινό περιστατικὸ ἀντὶ νὰ μειωθεῖ, ὅπως πιστεύουν τὰ καθεστωτικὰ ΜΜΕ ὄντας στὴν κοσμάρα τους καὶ μὴν ἔχοντας ἀντιληφθεῖ τὴν μηδενιστικὴ ὀργὴ καὶ ἀηδία τοῦ κόσμου. Οἱ Ἕλληνες -δὲν- ἔχουμε ἔμφυτη τάση στὸν φασισμὸ καὶ στὸν ὁλοκληρωτισμό. Γιὰ νὰ προκύψει λοιπὸν μιὰ κρίσιμη μάζα ἀνθρώπων ποὺ ἐπιβραβεύουν τὶς γροθιὲς τοῦ Κασιδιάρη, πρέπει προηγουμένως νὰ ἔχουν ἐξωθηθεῖ στὰ ἄκρα, στὰ ἔσχατα τῆς ἀντοχῆς τους, νὰ δοκιμάζεται πραγματικὰ ἡ ἀνθρωπιά τους ὥστε νὰ καταλήγει αὐτὴ διαστρεβλωμένη ἢ ἐν ἐκλείψει. (Ἐπ’ οὐδενὶ δὲν προσπαθῶ νὰ δικαιολογήσω τοὺς ψηφοφόρους τῆς Χ.Α., ἀλλὰ νὰ αἰτιολογήσω. Ὄχι βέβαια νὰ δώσω δίκιο, ἀλλὰ νὰ ἐντοπίσω τὴν αἰτία.)
Τὸ ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης γινόταν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ὅλο καὶ περισσότερο ἀσφυκτικὸ γιὰ ἐκατομμύρια συμπολίτες μας. Τὸ πρόβλημα κλιμακωνόταν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φτάσουμε σὲ Ἅγιους Παντελεήμονες καὶ σὲ περιοχὲς ὅπου εἶναι ἀδύνατον νὰ πᾶς μέχρι τὸ φαρμακεῖο ἢ τὸ ἀρτοπωλεῖο, μὲ καθημερινὲς ἀλληλοσφαγὲς συμμοριῶν καὶ τὰ τοιαῦτα. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ἡ ἰδεολογικὴ ἐπιρροὴ τοῦ εὐρύτερου χώρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, παντελῶς ἀναντίστοιχη μὲ τὸ ἐκλογικὸ ποσοστό της (δηλαδή: ἰδεολογικὴ κατοχή), εἶχε προνομιακὸ πομπὸ μηνυμάτων καὶ μονοπώλησης τοῦ δημοσίου λόγου τὰ ΜΜΕ καὶ τὰ προερχόμενα ἀπὸ τὰ σπλάχνα της στελέχη τους, τὰ πανεπιστήμια καὶ τὴν καθηγητικὴ συνδικαλιστικὴ γραφειοκρατία, τὸ καπελωτικὸ κομμάτι μιᾶς τοτεμοποιημένης-ἁγιοποιημένης νεολαίας. Ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια μηνύματα ἦταν τό: «ἀπαγορεύεται ὁποιαδήποτε συζήτηση γιὰ τὸ μεταναστευτικό. Ὅποιος τολμᾶ νὰ ἐγείρει τὸ θέμα, εἶναι ρατσιστής, φασίστας καὶ χρυσαυγίτης». Ὅσοι πολίτες ἀντιμετώπιζαν πραγματικὸ πρόβλημα στὶς ζωές τους ἀπὸ τὸ ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης, στὴν ἀρχὴ ἐπιθυμοῦσαν φυσικὰ μιὰ πολιτική, πολιτισμένη, εὐρωπαϊκὴ λύση. Μιὰ σωστὴ λύση γιὰ ἕνα πραγματικὸ πρόβλημα. Ὅσο ὅμως τὰ πράγματα ζορίζονταν, ὅσο οἱ παραπονούμενοι συκοφαντοῦντο, ὅσο οἱ δυσκολίες ἔσφιγγαν καὶ γενικῶς τὸ παιχνίδι χόντραινε, ὁ ἐξαθλιωμένος πλέον ἕλληνας κάτοικος τῶν ghetto ἄρχισε νὰ μὴν ἐνοχλεῖται μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ρατσιστής, γιατὶ ὄχι φασίστας καὶ ἐν τέλει, γιατὶ ὄχι χρυσαυγίτης. Ὅταν τίθενται ζητήματα ἐπιβίωσης, ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα τείνει νὰ ἐκλείπει ἀπὸ τὸν ὀπτικὸ ὀρίζοντα. Καὶ τὸ «γιατί νὰ μὴν ἀντιμετωπίζεται τὸ ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης μὲ τὸ ὁποῖο ὑποφέρω» γίνεται σιγὰ-σιγά, πρεσβείαις τῆς μεταπολιτευτικῆς ἰδεολογικῆς κυριαρχίας, «γιατί νὰ μὴ γίνω κι ἐγὼ χρυσαυγίτης». Νομίζετε ὅτι εἶχαν καμία ὄρεξη οἱ ἄνθρωποι νὰ μπλέξουν μὲ σβαστικώδεις μενάνδρους, ὕμνους πρὸς τὸν Χίτλερ, φυλετικὴ καθαρότητα καὶ παγανιστικὴ καφρίλα;
Ναί: ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ ὡς κοινοβουλευτικὸ κόμμα, καὶ ὄχι ὡς ὁμαδούλα τοῦ 0,05-0,1%, εἶναι ἀποκλειστικὸ γέννημα τῆς νοοτροπίας καὶ τῆς ἰδεολογικῆς κυριαρχίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἀπ’ τοὺς καρπούς τους τοὺς γνωρίζετε.
Σὲ περίπτωση αὐριανῆς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θὰ λάβει χώρα ἕνα ἔγκλημα:
Ὅπως εἴπαμε, ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀγνοεῖ πεισματικὰ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς πολὺ πραγματικοῦ προβλήματος γιὰ ἑκατομμύρια συμπολιτῶν, τῆς ἀνεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Ἂν κυβερνήσει καὶ δὴ μὲ τέτοια μυαλὰ (γιατί καὶ τὸ μνημόνιο νὰ μὴν καταργήσει μονομερῶς, μὴν περιμένετε καὶ λύση τοῦ μεταναστευτικοῦ!), θὰ ἐξωθήσει τὴν ἀντίδραση σ’ αυτὸ τὸ πραγματικὸ πρόβλημα σὲ πρωτόγνωρα ἄκρα καὶ ἐκτιμῶ ὅτι ἠ Χ.Α. θὰ σαλπάρει γιὰ 20% κατ’ ἐλάχιστον, ἐξέλιξη φρικτὴ πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία. ΣΥΡΙΖΑ-Χ.Α. ὁ νέος δικομματισμός, μὲ φόντο δραχμή, ἀπομόνωση, ἐσωστρέφεια καὶ φτώχεια κατοχικῶν προδιαγραφῶν; Ἡ κόλαση.
Τὸ 2007, ‘08 καὶ ’10 παρέδιδα ἰδιαίτερα μαθήματα σὲ μαθητὲς λυκείου (μὲ μπλοκάκι ἀποδείξεων, παρακαλῶ!). Σὲ πολλές, συγκεκριμένες περιοχὲς καὶ συνοικίες τῶν εὐρύτερων Ἀθηνῶν ἄκουγα πὼς ἡ μόνη πρωτογενὴς πολιτικοποίηση (δηλαδή, ὄχι λόγῳ τῆς ψήφου τῶν γονέων) μέσα στὰ σχολεῖα ἦταν ἀφ’ ἑνὸς ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἀφ’ ἑτέρου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ὅποιος εἶχε μάτια, τὴν ἔβλεπε τὴ δουλειὰ ἀπὸ τότε.
Τώρα, θὰ τὰ λουστοῦμε. Καὶ τὰ δύο. Ἐκτὸς ἂν κάνουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀφήσουμε νὰ συμβεῖ.
Καὶ ποῦ εἶσ’ ἀκόμα.
Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
*πρωτοφανές, διότι ἡ σωματικὴ βία μεταξὺ πολιτικῶν προσώπων σὲ ζωντανὴ μετάδοση ἔφτασε στὶς γροθιές, στὰ χαστούκια καὶ παρ’ ὀλίγον στὶς κλωτσιές. Γενικά, τὴν ἀρχὴ σὲ αὐτὸ τὸ genre ἀλλὰ χωρὶς τὰ πὺξ-λὰξ ἔκανε ὁ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, ὁ ὁποῖος οὔρλιαζε, ἔβριζε, ἀπειλοῦσε καὶ ἄρπαζε τὸ χέρι τοῦ ὑπ. βουλευτῆ τῆς Δράσης Σταυρίδη γιὰ νὰ τὸ λιανίσει στὸ τραπέζι. Ἡ ἑλλαδικὴ κοινὴ γνώμη δὲν ἔδειξε οὔτε κἂν συγκρίσιμη εὐσυγκινησία στὰ δύο αὐτὰ περιστατικὰ σωματικῆς βίας μεταξὺ πολιτικῶν προσώπων σὲ ζωντανὴ μετάδοση, τὰ ὁποῖα βέβαια εἶναι διαφορετικῆς ἔντασης καὶ σοβαρότητας ἀλλὰ ἀνήκουν στὸ ἴδιο εἶδος. Μπορεῖ στὸ φασισμὸ νὰ μὴν ἔχουμε προδιάθεση, ἀλλὰ στὴν ὑποκρισία εἴμαστε πρῶτοι.
Τὸ «πῶς φτάσαμε ὡς ἐδῶ» δὲν ἀφορᾶ τόσο τὸ συγκεκριμένο περιστατικὸ τῆς χειροδικίας τοῦ ἐκπροσώπου τῆς Χ.Α. Τὸ ἀνησυχητικώτερο σύμπτωμα εἶναι ἠ ἐπιβράβευση τῆς πράξης ἀπὸ σημαντικὸ κομμάτι
τῆς διαδικτυακῆς κοινότητας, εἰδικὰ στὰ κοινωνικὰ δίκτυα κλπ. Δηλαδή, ἔχει προκύψει πλέον ἕνας κόσμος ὁ ὁποῖος ἐπιχαίρει σὲ τέτοιες πρακτικές, ἔχει σιχαθεῖ τόσο τὸ καθεστὼς ποὺ δὲν προβληματίζεται ὅταν ζητᾶ νὰ «πέφτει ξύλο». Ἡ λέξη ἔχει φθαρεῖ κατὰ τὴ Μεταπολίτευση ἀπὸ τὴν χρήση της γιὰ ὅποιον διαφωνεῖ μαζί μας, μὰ αὐτὸς εἶναι πραγματικὰ ὁ «φασισμός», ἡ εἴσοδος τῆς βίας στὴν ἐπιβολὴ τῶν ἀπόψεων (π.χ. Δεκέμβριος 2008).
Σ’ αὐτὴν τὴν συζήτηση λοιπὸν δὲν μᾶς ἐνδιαφέρουν τὰ στελέχη τῆς Χ.Α., ἀλλὰ τὸ μισὸ ἐκατομμύριο τῶν ψηφοφόρων της. Τὸ ὁποῖο θὰ αὐγατίσει ἀπὸ τὸ χθεσινό περιστατικὸ ἀντὶ νὰ μειωθεῖ, ὅπως πιστεύουν τὰ καθεστωτικὰ ΜΜΕ ὄντας στὴν κοσμάρα τους καὶ μὴν ἔχοντας ἀντιληφθεῖ τὴν μηδενιστικὴ ὀργὴ καὶ ἀηδία τοῦ κόσμου. Οἱ Ἕλληνες -δὲν- ἔχουμε ἔμφυτη τάση στὸν φασισμὸ καὶ στὸν ὁλοκληρωτισμό. Γιὰ νὰ προκύψει λοιπὸν μιὰ κρίσιμη μάζα ἀνθρώπων ποὺ ἐπιβραβεύουν τὶς γροθιὲς τοῦ Κασιδιάρη, πρέπει προηγουμένως νὰ ἔχουν ἐξωθηθεῖ στὰ ἄκρα, στὰ ἔσχατα τῆς ἀντοχῆς τους, νὰ δοκιμάζεται πραγματικὰ ἡ ἀνθρωπιά τους ὥστε νὰ καταλήγει αὐτὴ διαστρεβλωμένη ἢ ἐν ἐκλείψει. (Ἐπ’ οὐδενὶ δὲν προσπαθῶ νὰ δικαιολογήσω τοὺς ψηφοφόρους τῆς Χ.Α., ἀλλὰ νὰ αἰτιολογήσω. Ὄχι βέβαια νὰ δώσω δίκιο, ἀλλὰ νὰ ἐντοπίσω τὴν αἰτία.)
Τὸ ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης γινόταν ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ὅλο καὶ περισσότερο ἀσφυκτικὸ γιὰ ἐκατομμύρια συμπολίτες μας. Τὸ πρόβλημα κλιμακωνόταν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ φτάσουμε σὲ Ἅγιους Παντελεήμονες καὶ σὲ περιοχὲς ὅπου εἶναι ἀδύνατον νὰ πᾶς μέχρι τὸ φαρμακεῖο ἢ τὸ ἀρτοπωλεῖο, μὲ καθημερινὲς ἀλληλοσφαγὲς συμμοριῶν καὶ τὰ τοιαῦτα. Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ἡ ἰδεολογικὴ ἐπιρροὴ τοῦ εὐρύτερου χώρου τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, παντελῶς ἀναντίστοιχη μὲ τὸ ἐκλογικὸ ποσοστό της (δηλαδή: ἰδεολογικὴ κατοχή), εἶχε προνομιακὸ πομπὸ μηνυμάτων καὶ μονοπώλησης τοῦ δημοσίου λόγου τὰ ΜΜΕ καὶ τὰ προερχόμενα ἀπὸ τὰ σπλάχνα της στελέχη τους, τὰ πανεπιστήμια καὶ τὴν καθηγητικὴ συνδικαλιστικὴ γραφειοκρατία, τὸ καπελωτικὸ κομμάτι μιᾶς τοτεμοποιημένης-ἁγιοποιημένης νεολαίας. Ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια μηνύματα ἦταν τό: «ἀπαγορεύεται ὁποιαδήποτε συζήτηση γιὰ τὸ μεταναστευτικό. Ὅποιος τολμᾶ νὰ ἐγείρει τὸ θέμα, εἶναι ρατσιστής, φασίστας καὶ χρυσαυγίτης». Ὅσοι πολίτες ἀντιμετώπιζαν πραγματικὸ πρόβλημα στὶς ζωές τους ἀπὸ τὸ ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης, στὴν ἀρχὴ ἐπιθυμοῦσαν φυσικὰ μιὰ πολιτική, πολιτισμένη, εὐρωπαϊκὴ λύση. Μιὰ σωστὴ λύση γιὰ ἕνα πραγματικὸ πρόβλημα. Ὅσο ὅμως τὰ πράγματα ζορίζονταν, ὅσο οἱ παραπονούμενοι συκοφαντοῦντο, ὅσο οἱ δυσκολίες ἔσφιγγαν καὶ γενικῶς τὸ παιχνίδι χόντραινε, ὁ ἐξαθλιωμένος πλέον ἕλληνας κάτοικος τῶν ghetto ἄρχισε νὰ μὴν ἐνοχλεῖται μὲ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ ρατσιστής, γιατὶ ὄχι φασίστας καὶ ἐν τέλει, γιατὶ ὄχι χρυσαυγίτης. Ὅταν τίθενται ζητήματα ἐπιβίωσης, ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα τείνει νὰ ἐκλείπει ἀπὸ τὸν ὀπτικὸ ὀρίζοντα. Καὶ τὸ «γιατί νὰ μὴν ἀντιμετωπίζεται τὸ ζήτημα τῆς λαθρομετανάστευσης μὲ τὸ ὁποῖο ὑποφέρω» γίνεται σιγὰ-σιγά, πρεσβείαις τῆς μεταπολιτευτικῆς ἰδεολογικῆς κυριαρχίας, «γιατί νὰ μὴ γίνω κι ἐγὼ χρυσαυγίτης». Νομίζετε ὅτι εἶχαν καμία ὄρεξη οἱ ἄνθρωποι νὰ μπλέξουν μὲ σβαστικώδεις μενάνδρους, ὕμνους πρὸς τὸν Χίτλερ, φυλετικὴ καθαρότητα καὶ παγανιστικὴ καφρίλα;
Ναί: ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ ὡς κοινοβουλευτικὸ κόμμα, καὶ ὄχι ὡς ὁμαδούλα τοῦ 0,05-0,1%, εἶναι ἀποκλειστικὸ γέννημα τῆς νοοτροπίας καὶ τῆς ἰδεολογικῆς κυριαρχίας τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἀπ’ τοὺς καρπούς τους τοὺς γνωρίζετε.
Σὲ περίπτωση αὐριανῆς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θὰ λάβει χώρα ἕνα ἔγκλημα:
Ὅπως εἴπαμε, ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀγνοεῖ πεισματικὰ τὴν ὕπαρξη ἑνὸς πολὺ πραγματικοῦ προβλήματος γιὰ ἑκατομμύρια συμπολιτῶν, τῆς ἀνεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης. Ἂν κυβερνήσει καὶ δὴ μὲ τέτοια μυαλὰ (γιατί καὶ τὸ μνημόνιο νὰ μὴν καταργήσει μονομερῶς, μὴν περιμένετε καὶ λύση τοῦ μεταναστευτικοῦ!), θὰ ἐξωθήσει τὴν ἀντίδραση σ’ αυτὸ τὸ πραγματικὸ πρόβλημα σὲ πρωτόγνωρα ἄκρα καὶ ἐκτιμῶ ὅτι ἠ Χ.Α. θὰ σαλπάρει γιὰ 20% κατ’ ἐλάχιστον, ἐξέλιξη φρικτὴ πέρα ἀπὸ κάθε φαντασία. ΣΥΡΙΖΑ-Χ.Α. ὁ νέος δικομματισμός, μὲ φόντο δραχμή, ἀπομόνωση, ἐσωστρέφεια καὶ φτώχεια κατοχικῶν προδιαγραφῶν; Ἡ κόλαση.
Τὸ 2007, ‘08 καὶ ’10 παρέδιδα ἰδιαίτερα μαθήματα σὲ μαθητὲς λυκείου (μὲ μπλοκάκι ἀποδείξεων, παρακαλῶ!). Σὲ πολλές, συγκεκριμένες περιοχὲς καὶ συνοικίες τῶν εὐρύτερων Ἀθηνῶν ἄκουγα πὼς ἡ μόνη πρωτογενὴς πολιτικοποίηση (δηλαδή, ὄχι λόγῳ τῆς ψήφου τῶν γονέων) μέσα στὰ σχολεῖα ἦταν ἀφ’ ἑνὸς ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἀφ’ ἑτέρου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ὅποιος εἶχε μάτια, τὴν ἔβλεπε τὴ δουλειὰ ἀπὸ τότε.
Τώρα, θὰ τὰ λουστοῦμε. Καὶ τὰ δύο. Ἐκτὸς ἂν κάνουμε τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴν τὸ ἀφήσουμε νὰ συμβεῖ.
Καὶ ποῦ εἶσ’ ἀκόμα.
Ἀστυάναξ Καυσοκαλυβίτης
*πρωτοφανές, διότι ἡ σωματικὴ βία μεταξὺ πολιτικῶν προσώπων σὲ ζωντανὴ μετάδοση ἔφτασε στὶς γροθιές, στὰ χαστούκια καὶ παρ’ ὀλίγον στὶς κλωτσιές. Γενικά, τὴν ἀρχὴ σὲ αὐτὸ τὸ genre ἀλλὰ χωρὶς τὰ πὺξ-λὰξ ἔκανε ὁ βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος, ὁ ὁποῖος οὔρλιαζε, ἔβριζε, ἀπειλοῦσε καὶ ἄρπαζε τὸ χέρι τοῦ ὑπ. βουλευτῆ τῆς Δράσης Σταυρίδη γιὰ νὰ τὸ λιανίσει στὸ τραπέζι. Ἡ ἑλλαδικὴ κοινὴ γνώμη δὲν ἔδειξε οὔτε κἂν συγκρίσιμη εὐσυγκινησία στὰ δύο αὐτὰ περιστατικὰ σωματικῆς βίας μεταξὺ πολιτικῶν προσώπων σὲ ζωντανὴ μετάδοση, τὰ ὁποῖα βέβαια εἶναι διαφορετικῆς ἔντασης καὶ σοβαρότητας ἀλλὰ ἀνήκουν στὸ ἴδιο εἶδος. Μπορεῖ στὸ φασισμὸ νὰ μὴν ἔχουμε προδιάθεση, ἀλλὰ στὴν ὑποκρισία εἴμαστε πρῶτοι.
