ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Ρεπορτάζ : Νίκος Χασαπόπουλος
(από το Βήμα της Κυριακής)
Το... παγκόσμιο «φαινόμενο της Ζακύνθου», με τον μεγαλύτερο αριθμό, σε αναλογία πληθυσμού, «μαϊμού» τυφλών στον κόσμο, με τις αλλεπάλληλες δασικές πυρκαγιές, τους εμπρησμούς δημοτικών καταστημάτων, ακόμη και...
δημοτικού σχολείου, με τη δράση εγκληματικών ομάδων, με την εξαφάνιση από τα φορολογικά αρχεία ολόκληρων ξενοδοχείων, με τις περίεργες αυτοκτονίες, την εμπορία ναρκωτικών και τις καταπατήσεις δημοσίων εκτάσεων, επιχειρούν εδώ και χρόνια να προσδιορίσουν οι αρχές ασφαλείας, οι κοινωνιολόγοι, αλλά και οι πολιτικοί. Προσπαθούν να κατανοήσουν γιατί η Ζάκυνθος είναι το νησί με τις πιο... δυσαρεστημένες χελώνες «καρέτα-καρέτα» στον κόσμο. Τους τόπους προστατευόμενης αναπαραγωγής τους ορισμένοι ήθελαν να τις κάνουν ξενοδοχεία!


Στο όμορφο νησί του Ιονίου με τα 402 τετραγωνικά χιλιόμετρα, τις πανέμορφες παραλίες και τους 60.000 κατοίκους συμβαίνουν περίεργα, μυστήρια και... μαγικά πράγματα. Μαγεία δεν είναι όταν μπορείς να εξαφανίζεις μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από τα κατάστιχα της Εφορίας και της ΔΕΗ ένα ολόκληρο ξενοδοχείο πέντε αστέρων 1.200 τ.μ. στην περιοχή Αλυκές; Μυστήριο δεν είναι να εμφανίζεις ως σπίτια αρωγής τις βίλες; 'Η ακόμη θαύμα δεν είναι όταν καταγεγραμμένοι από γιατρούς ως τυφλοί, βλέπουν ξαφνικά το φως τους, αποκτούν άδειες ταξί και αλιείας, ενώ παράλληλα εισπράττουν προνοιακά επιδόματα;
Η Ζάκυνθος, προς έκπληξη της μεγάλης έντιμης πλειονότητας των κατοίκων της, εμφανίζεται να καταρρίπτει κάθε στατιστική και κάθε νόμο των πιθανοτήτων - με βάση τη μικρή της έκταση και τα πληθυσμιακά της δεδομένα - στην παρουσία και τη δράση εμπρηστών, αλλά και κακοποιών. Ενα στατιστικό παράδειγμα; Από το 2008 ως και σήμερα έχουν εκδηλωθεί στη Ζάκυνθο περίπου 200 πυρκαγιές, όταν κατά μέσο όρο σε άλλες περιοχές της χώρας με την ίδια έκταση και τον ίδιο αριθμό δασών σημειώνονται πέντε ως 15 πυρκαγιές. Τι ακριβώς συμβαίνει;
Φταίνε τα λεφτά, η απληστία και ο αδικαιολόγητος πλουτισμός ορισμένων, λένε οι πολιτικοί, κατηγορώντας μερικούς συμπατριώτες τους για αθέμιτους τρόπους πλουτισμού. Φταίνε οι πολιτικοί που ψήφισαν νόμους για να εισπράττουν ψηφαλάκια, απαντούν οι κάτοικοι του νησιού, τους οποίους όταν κάποιος τους ρωτήσει γιατί κατάντησε έτσι η Ζάκυνθος είναι έτοιμοι να επιρρίψουν με περισσή ευκολία ευθύνες στους πολιτικούς των δύο κομμάτων. Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στη Ζάκυνθο είναι η μικρογραφία της διαφθοράς, του «ετσιθελισμού», των πελατειακών σχέσεων και της σαθρότητας του πολιτικού συστήματος όλης της χώρας.
«Προ τριακονταετίας στη Ζάκυνθο υπήρχαν πολλοί φτωχοί και ελάχιστοι πλούσιοι που συντηρούσαν τους φτωχούς. Σήμερα υπάρχουν πολλοί πλούσιοι και ελάχιστοι φτωχοί που δεν μπορούν να τους συντηρήσουν οι πλούσιοι» λέει ο πρώην Μητροπολίτης του νησιού κ. Χρυσόστομος, ο οποίος επιμένει ότι όλα τα παράνομα που έγιναν και γίνονται στο νησί εξαγοράζονται στο τέλος με ψήφους. Φταίνε τα λεφτά λέει ο δήμαρχος κ. Στ. Μποζίκης, τον οποίο οι συμπατριώτες του τελευταίως «φιλοδώρησαν» με μερικά κεσεδάκια γιαούρτι και αβγά επειδή θεώρησαν ότι η καταμέτρηση των τετραγωνικών στα κτίρια που έκανε ήταν άδικη, ότι συμπεριέλαβε, είπαν, και τα... κοτέτσια. Αποτέλεσμα ήταν να τους επιβληθεί μεγαλύτερος δημοτικός φόρος: «Ο Λαγανάς πριν από τριάντα χρόνια ήταν μια αγροτική περιοχή που παρήγαγε λάδι και σταφίδα. Σήμερα κανείς δεν παράγει λάδι ή σταφίδες και στα χωράφια κτίστηκαν ξενοδοχεία. Ενα οικόπεδο στην περιοχή αυτή στοιχίζει 500.000 ευρώ το στρέμμα. Το ίδιο συνέβη και στις Αλυκές που ήταν μια αγροτική περιοχή, δεν υπήρχαν τουρίστες, κανείς δεν ασχολείτο με τον τουρισμό και τώρα γέμισε και αυτή ξενοδοχεία και το στρέμμα πωλείται προς 100.000 ευρώ. Είδατε τι κάνουν τα λεφτά;» λέει.
Το νόμιμο ορισμένοι το θεωρούσαν ηθικό στη Ζάκυνθο, ενώ με τον χρόνο σε αρκετές περιπτώσεις μετατράπηκε και το παράνομο σε ηθικό για τη μικρή κοινωνία του νησιού. Ολα τα «κακά» άρχισαν το 1994 με τον νόμο 2.218 και με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων και πόρων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τότε στη Βουλή τέθηκε το ερώτημα αν με την αποκέντρωση των αρμοδιοτήτων γινόταν και αποκέντρωση της... φαυλότητας από την κεντρική διοίκηση, προς την περιφέρεια. Αυτό τελικά που φοβούνταν ορισμένοι πολιτικοί (ανάμεσά τους τότε και ο κ. Δ. Βαρβαρίγος) έγινε. Δόθηκε η δυνατότητα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (δηλαδή, τότε στη Νομαρχία) να εισπράττει λ.χ. το 16% από τα τέλη κυκλοφορίας, το 10% από τον φόρο μεταβίβασης ακινήτων, το 4,5% από την ταξινόμηση ακινήτων κτλ. και να τα διαθέτει για αναπτυξιακούς σκοπούς. Ο νόμος προέβλεπε και κάτι άλλο: ότι τα έσοδα αυτά με απόφαση του νομάρχη «θα διατίθενται κατά προτεραιότητα σε βοηθήματα κοινωνικής πρόνοιας».
Συνέβησαν από τότε πολλά στη Ζάκυνθο με την οικονομική δύναμη που απέκτησε ξαφνικά ο εκάστοτε νομάρχης. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ακόμη ο πρώην νομάρχης βρίσκεται σε αντιδικία με τον δήμαρχο εκτοξεύοντας ο ένας στον άλλον δημοσίως βαρύτατες κατηγορίες και απειλές για μηνύσεις και αγωγές. Ακόμη και για το γεγονός ότι ο δήμαρχος δεν πήγε στρατιώτης λόγω μερικής τύφλωσης, έγινε από ραδιοφώνου καταγγελία του πρώην νομάρχη, σε περίοδο μάλιστα που η υπόθεση των τυφλών-«μαϊμού» βρισκόταν καθ' οδόν προς την εισαγγελία...
Και τα μυστήρια στη Ζάκυνθο συνεχίζονταν. Ενα ακόμη έχει σχέση με τις απόπειρες εμπρησμού δημοτικών κτιρίων, ακόμη και ενός δημοτικού σχολείου. Σύμφωνα με τον πρώην νομαρχιακό σύμβουλο κ. Στ. Μπετίνη υπήρξαν τρεις απόπειρες εμπρησμού δημοτικών καταστημάτων. Η πρώτη στη διεύθυνση οικονομικών υπηρεσιών (για να σβηστούν κάποια δάνεια) όπου βρέθηκαν 30 μπουκάλια βενζίνης, στουπιά, 10 κουτιά ορυκτέλαια και το πιο ανησυχητικό, βρέθηκαν 6 μπουκάλια με υδροχλωρικό οξύ για να εμποδίσουν την πυροσβεστική να σβήσει τη φωτιά. Η δεύτερη απόπειρα εμπρησμού ήταν στα αρχεία του Δήμου για τους αλλοδαπούς και η τρίτη στο Γ' Δημοτικό Σχολείο.
Και τα μυστήρια στο νησί συνεχίζονται με τις ταχυδακτυλουργικές «εξαφανίσεις» ξενοδοχείων. Την καταγγελία κάνει ο δήμαρχος, ο οποίος πέραν του ξενοδοχείου 1.200 τ.μ. που εξαφανίστηκε από τα αρχεία της ΔΕΗ, αναφέρει ότι ένα άλλο ξενοδοχείο στον πρώην Δήμο Αλυκών, έκτασης 7.200 τ.μ., δηλώθηκε για 200 τ.μ., ενώ ένα τρίτο ξενοδοχείο στην ίδια περιοχή, έκτασης 2.800 τ.μ., δηλώθηκε 100 τ.μ.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι όλα αυτά συνέβησαν επειδή δεν λειτούργησαν όπως έπρεπε οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, ότι δεν έγιναν έλεγχοι στα πόθεν έσχες, ότι η Ζάκυνθος είναι μακριά από το κέντρο, ότι δεν έπρεπε διοικητικά να υπάγεται στα Επτάνησα, αλλά στην... Αχαΐα για να υπάρχει καλύτερος έλεγχος και αστυνόμευση, ότι τέλος πάντων αυτά τα περίεργα που συμβαίνουν στη Ζάκυνθο συμβαίνουν και σε άλλες περιοχές της χώρας.


Ανομία
Οι πυρκαγιές και οι συμμορίες
Ενα μυστήριο που συνδέεται με τις πυρκαγιές είναι οι συμμορίες. Σύμφωνα με υψηλόβαθμο αξιωματικό της Υποδιεύθυνσης Δίωξης Οργανωμένου Εγκλήματος της Αστυνομίας συμμορίες σκορπούσαν τρόμο σε όλο το νησί. Είχαν δημιουργήσει καθεστώς ανομίας και η Αστυνομία στεκόταν πολλές φορές ανήμπορη να τις αντιμετωπίσει. Οι συμμορίες, σύμφωνα πάντα με την Αστυνομία, προωθούσαν ναρκωτικά σε άγγλους τουρίστες, έχει διαπιστωθεί ότι πιθανόν να σχετίζονται με δύο εκρήξεις βομβών (η μία στις 12 Μαρτίου 2010 σε νυχτερινό κέντρο και η δεύτερη 27 Ιανουαρίου 2011 σε Internet καφέ) και μετείχαν σε ληστείες.
Ενα από τα ζητήματα που ακόμη ερευνώνται είναι αυτό του θανάτου του 51χρονου αστυνομικού διευθυντή Ζακύνθου Βασιλείου Πατσούρη, ο οποίος βρέθηκε νεκρός στις 11 Ιανουαρίου 2010 με μια σφαίρα στο κεφάλι στην ερημική περιοχή «Πόρτο Μπανάνα» της περιοχής Βασιλικού. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε αυτοκτονία, αλλά με βάση νέα δεδομένα οι αξιωματικοί της Αστυνομίας ερευνούν το ενδεχόμενο μήπως ο θάνατός του έχει κάποια σχέση με τις συμμορίες της Ζακύνθου. Δεν ήταν τυχαίο ότι μπράβοι έτρεξαν να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στον οδηγό ταξί που είχε σκοτώσει με μαχαίρι έναν 19χρονο βρετανό τουρίστα στον Λαγανά.

http://fimotro.blogspot.com 

Η παγκόσμια κρίση του χρέους: Πώς φτάσαμε σε αυτή και πώς θα βγούμε

Σας στέλνω ένα σημαντικό άρθρο που εντοπίζει κατά τη γνώμη μου τον πυρήνα του προβλήματος. Ίσως είναι κουραστικό να επαναλαμβάνουμε τα ίδια πράγματα αλλά πρέπει να επικεντρωνόμαστε στην ουσία του προβλήματος και στην εξεύρεση ρεαλιστικής λύσης, αντίθετα σε αυτούς που παραπλανούν το λαό και λένε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! « Η παγκόσμια κρίση του χρέους: Πώς φτάσαμε σε αυτή και πώς θα βγούμε »

• Γράφει η Ellen Brown,Truthout

Σήμερα οι χώρες παντού αντιμετωπίζουν μια κρίση χρέους, που επιταχύνθηκε από την πιστωτική κατάρρευση του 2008. Έτσι, δημόσιες υπηρεσίες περικόπτονται και κρατικές

περιουσίες πωλούνται στα ανοικτά σε μια μάταιη προσπάθεια να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς που δεν μπορούν πια να είναι ισορροπημένοι, διότι η προσφορά χρήματος (money supply) έχει συρρικνωθεί. Οι κυβερνήσεις συνήθως παίρνουν την ευθύνη για τις υπερβολικές δαπάνες, αλλά οι κυβερνήσεις δεν ξεκίνησαν την κρίση. Η κατάρρευση ήταν στο τραπεζικό σύστημα και στην πίστωση που δημιούργησαν και στη διατήρηση της. Σε αντίθεση με δημοφιλή πεποίθηση, τα περισσότερα από τα χρήματά μας σήμερα δεν δημιουργούνται από τις κυβερνήσεις. Δημιουργούνται από ιδιωτικές τράπεζες ως δάνεια. Το ιδιωτικό σύστημα δημιουργίας χρήματος έχει αυξηθεί τόσο ισχυρό στο πέρασμα των αιώνων που έχει έρθει να εξουσιάσει τις κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Το σύστημα, όμως, περιέχει τους σπόρους των δικής του καταστροφής του. Η πηγή της δύναμής του είναι επίσης ένα μοιραίο ελάττωμα σχεδιασμού. Το μειονέκτημα είναι ότι οι τράπεζες, αποδίδουν "τραπεζική πίστωση" που πρέπει να επιστραφεί με τόκο, συνεχώς απαιτώντας περισσότερα χρήματα που πρέπει να επιστραφούν από ό,τι δημιουργήθηκαν ως δάνεια. Και ο μόνος τρόπος για να πάρετε επιπλέον χρήματα από το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα είναι να πάρετε ακόμα περισσότερα δάνεια, με επιτόκιο. Το σύστημα είναι, στην πραγματικότητα, μια πυραμίδα. Όταν οι τράπεζες εξαντλήσουν τους πιθανούς δανειολήπτες για την υποστήριξη της πυραμίδας, αυτή θα πρέπει να καταρρεύσει. Και πλησιάζουμε σε αυτό το σημείο σήμερα. Υπάρχουν πιο βιώσιμος τρόπος για να λειτουργήσει ένα τραπεζικό σύστημα με πίστωση και θα το παρουσιάσουμε. Πώς Τράπεζες Δημιουργούν τα Χρήματα Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα εξηγείται από τη Chicago Federal Reserve σε ένα φυλλάδιο που ονομάζεται "Modern Money Mechanics". Αναφέρει: Η διαδικασία της δημιουργίας χρήματος διεξάγεται κυρίως στις τράπεζες". [Σελ. 3]» [Οι Τράπεζες] πραγματικά δεν πληρώνουν δάνεια από τα χρήματα που λαμβάνουν ως καταθέσεις. Αν το έκαναν αυτό, δεν θα δημιουργούνται επιπλέον χρήματα. Αυτό που κάνουν όταν δίνουν δάνεια, είναι να δεχθούν γραμμάτια σε αντάλλαγμα για τις πιστώσεις στους λογαριασμούς των οφειλετών». Δάνεια(ενεργητικό τράπεζας) και καταθέσεις (παθητικό) και τα δύο ανεβαίνουν [κατά το ίδιο ποσό]. " [Σελ. 6]«Με μια ενιαία υποχρέωση τήρησης ελάχιστων αποθεματικών 10 τοις εκατό, $ 1σε αύξηση των αποθεμάτων θα υποστήριζε 10 δολάρια πρόσθετων λογαριασμών συναλλαγών." [Σ. 49]Μια κατάθεση $ 100 υποστηρίζει ένα δάνειο 90 δολαρίων, που γίνεται 90δολάρια καταθέσεων σε άλλη τράπεζα, η οποία υποστηρίζει 81 δολάρια δάνειο κλπ. Αυτό είναι το συμβατικό μοντέλο, αλλά οι τράπεζες δημιουργούν πραγματικά τα δάνεια ΠΡΩΤΑ. Βρίσκουν τις καταθέσεις για την κάλυψη των υποχρεωτικών ελάχιστων αποθεματικών αργότερα. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα, από τα δάνεια, τα οποία γίνονται επιταγές, τα οποία κατατίθενται σε άλλες τράπεζες. Στη συνέχεια, αν χρειαστεί για να καλύψουν τις επιταγές, δανείζονται τα χρήματα πίσω από άλλες τράπεζες. Στην πραγματικότητα, δανείζονται τα χρήματα που μόλις δημιούργησαν, τσεπώνοντας τη διαφορά των επιτοκίων ως το κέρδος τους. Το ύψος επιτοκίου με τον οποίο οι τράπεζες μπορούν να δανειστούν τις ΗΠΑ σήμερα – (το ποσοστό της FED) - είναι ένα εξαιρετικά χαμηλό 0,2 τοις εκατό. Πώς εξελίχτηκε το σύστημα Το σημερινό σύστημα της ιδιωτικής έκδοσης του χρήματος ανιχνεύεται στο "Modern Money Mechanics", στους χρυσοχόους του 17ου αιώνα. Οι άνθρωποι έδιναν το χρυσό τους για φύλαξη (στους χρυσοχόους) και έπαιρναν μια απόδειξη σε χαρτί, που το ονόμαζαν "τραπεζογραμμάτια". Πολλοί άνθρωποι που ήθελαν να δανειστούν χρήματα ήταν ευτυχείς να δεχτούν τραπεζογραμμάτια (χαρτί στη θέση του χρυσού), δεδομένου ότι το χαρτονόμισμα ήταν ασφαλέστερο και πιο βολικό να το μεταφέρει κάποιος. Η ταχυδακτυλουργία μπήκε όταν ο χρυσοχόος ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι που θα έρθουν για την ανάληψη του χρυσού τους, περίπου κατά το 10 τοις εκατό Αυτό σημαίνει ότι έως και δέκα φορές παραπάνω τραπεζογραμμάτια θα μπορούσαν να τυπωθούν και να δανείζονται από τον χρυσοχόο σε σχέση με το αντίκρισμα που είχε σε χρυσό. Ενενήντα τοις εκατό (90%) των χαρτονομισμάτων ήταν βασικά προϊόν παραχάραξης. (ή αέρας). Το σύστημα αυτό ονομάζεται "κλασματικό αποθεματικό» των τραπεζών και θεσμοθετήθηκε, όταν η Τράπεζα της Αγγλίας, ιδρύθηκε το 1694. Η τράπεζα είχε τη δυνατότητα να δίνει τα δικά της τραπεζογραμμάτια προς την κυβέρνηση και να δημιουργεί το εθνικό χρηματικό απόθεμα. Μόνο οι τόκοι των δανείων έπρεπε να καταβληθούν. Το χρέος ήταν μεταφερθεί επ' αόριστον. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Το αμερικανικό ομοσπονδιακό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί ποτέ, και θα συνεχίζει να αυξάνεται και θα αποτελεί το χρηματικό απόθεμα στις ΗΠΑ. Η Εναλλακτική για τις Δημόσιες Τράπεζες Υπάρχουν και άλλοι τρόποι για τη δημιουργία ενός τραπεζικού συστήματος, με τρόπους που θα εξαλείψει αυτό το καθεστώς της παραπλάνησης και θα καταστεί το σύστημα βιώσιμο. Μια λύση είναι να κάνουμε τα δάνεια άτοκα, αλλά για τις δυτικές οικονομίες σήμερα, αυτή η μετάβαση θα είναι δύσκολη. Μια άλλη εναλλακτική λύση είναι για τις τράπεζες να ανήκουν στο δημόσιο. Αν ο λαός είχε δική του συλλογικά την τράπεζα, οι τόκοι και τα κέρδη πάνε πίσω στην κυβέρνηση και τον λαό, που επωφελούνται από μείωση φόρων, αύξηση των δημόσιων υπηρεσιών και φθηνότερες δημόσιες υποδομές. Η αποκοπή των τόκων έχει δείξει ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων έργων κατά 30-50%. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό το σύστημα των κρατικών τραπεζών πηγαίνει πίσω στους Αμερικάνους αποίκους. Το καλύτερο μοντέλο ήταν αποικία του Benjamin Franklin της Πενσυλβάνια, όπου η κυβέρνηση εφάρμοσε μια«τράπεζα Γης». Τα χρήματα τα τύπωναν και τα δάνειζαν στην κοινότητα. Τα χρήματα τα ανακύκλωνε εκ νέου η κυβέρνηση και μπορούσε να τα ξαναδανείσει στη κοινότητα. Το σύστημα ήταν μαθηματικά σωστό, επειδή οι τόκοι και τα κέρδη επέστρεφαν στην κυβέρνηση, η οποία τα περνούσε στη συνέχεια τα χρήματα πίσω στην οικονομία, σε αντικατάσταση των φόρων. Οι ιδιωτικές τράπεζες, αντιθέτως, δανείζουν συνήθως τα κέρδη τους στην οικονομία, ή τα επενδύουν σε ιδιωτικές επενδύσεις και αναμένουν περισσότερα σε τόκους από ότι αρχικά επένδυσαν. Κατά τη διάρκεια της περιόδου που είχε η Pennsylvania αυτό το σύστημα, οι άποικοι δεν κατέβαλαν φόρους, πλην των ειδικών φόρων κατανάλωσης, οι τιμές δεν φουσκώνουν (χωρίς πληθωρισμό) και δεν υπήρχε δημόσιο χρέος. Πώς τα ιδιωτικά τραπεζογραμμάτια έγιναν το εθνικό αμερικανικό νόμισμα Το πιστωτικό σύστημα της Πενσυλβανίας ήταν βιώσιμο, αλλά μερικές πρόωρες αμερικανικές κυβερνήσεις στις αποικίες, άπλα εκτύπωναν και ξόδευαν, διογκώνοντας το χρηματικό απόθεμα και εξασθένησαν την αξία του νομίσματος. Οι Βρετανοί έμποροι διαμαρτυρήθηκαν, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς Γεώργιος Β να απαγορεύσει στους αποίκους να εκδίδουν δικά τους χρήματα. Οι φόροι έπρεπε να δοθούν στην Αγγλία σε χρυσό. Αυτό σήμαινε, να υπεισέλθουν σε χρέος προς τους Άγγλους τραπεζίτες. Το αποτέλεσμα ήταν μια τεράστια ύφεση. Οι άποικοι τελικά επαναστάτησαν και πήγαν πάλι πίσω στην έκδοση των δικών τους χρημάτων, οδηγώντας στην Αμερικανική Επανάσταση. Επιπλέον, οι άποικοι χρηματοδότησαν ένα πόλεμο ενάντια μια μεγάλη δύναμη με άπλα τραπεζογραμμάτια, δική τους έκδοσης και κέρδισαν. Αλλά οι Βρετανοί πέρασαν στην αντεπίθεση και διεξήγαγαν έναν νομισματικό πόλεμο, με την μαζική παραχάραξη του χαρτονομίσματος των αποίκων, σε μια εποχή που αυτό ήταν εύκολο να γίνει. Μέχρι το τέλος του πολέμου, το χαρτονόμισμα ήταν ουσιαστικά άνευ αξίας. Αφού έχασε την αξία του, οι άποικοι ήταν τόσο απογοητευμένοι με το χαρτονόμισμα που άφησαν τη δύναμη της έκδοσης, έκτος του Συντάγματος των ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ, ο Αλέξανδρος Χάμιλτον, ο πρώτος γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, βρέθηκε αντιμέτωπος με τεράστια χρέη του πολέμου και δεν είχε χρήματα για να πληρώσει. Αυτός, ως εκ τούτου, κατέφυγε στο τέχνασμα που χρησιμοποιείται στην Αγγλία (γνωστό ως κλασματικό τραπεζικό αποθεματικό). Το 1791, Χάμιλτον βοήθησε στην σύσταση της πρώτης αμερικανικής τράπεζας, κατά ένα μεγάλο μέρος ιδιωτικής τράπεζας που θα εκτύπωνε τραπεζογραμμάτια με υποστήριξη από χρυσό και έτσι θα δάνειζαν την κυβέρνηση. Η διαδικασία έπιασε: τα νέα χαρτονομίσματα διεύρυναν την προσφορά του χρήματος, τα χρέη πληρώθηκαν και η οικονομία άνθησε. Αλλά ήταν η αρχή ενός συστήματος διακυβέρνησης που χρηματοδοτείται από το χρέος σε ιδιώτες τραπεζίτες, οι οποίοι δανείζουν χρήματα μόνο ονομαστικά, που υποστηρίζεται ελάχιστα από χρυσό (αντίκρισμα). Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου, ο Πρόεδρος Λίνκολν απέφυγε ένα τεράστιο χρέος από τον πόλεμο με την επιστροφή στο σύστημα της διακυβέρνησης-της έκδοσης χρήματος, όπως έκαναν και οι Αμερικανοί άποικοι. Έκοψε χαρτονόμισμα των ΗΠΑ από το Υπουργείο Οικονομικών που ονομάστηκε "Γκριν Μπακ" (Greenbacks) και που δεν προέρχονταν από τον δανεισμό μέσω τοκογλυφικών επιτοκίων. Ο Λίνκολν δολοφονήθηκε και έτσι η έκδοση Greenback διακόπηκε. Το 1913, ιδρύθηκε η ιδιόκτητη Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) και είχε την εξουσία να εκδίδει τα δικά της Federal Reserve χαρτονομίσματα ως εθνικό νόμισμα. Τα χρήματα αυτά στη συνέχεια υπό μορφή δανείων δίδονται στην κυβέρνηση, εξαλείφοντας τη δύναμή της κυβέρνησης να εκδίδει χρήμα (με εξαίρεση τα κέρματα). Η Federal Reserve ιδρύθηκε και για την πρόληψη τραπεζικών επιδρομών, αλλά 20 χρόνια αργότερα, είχαμε τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση στην ιστορία. Ο Robert H. Hemphill, διευθυντής πίστωσης της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Ατλάντα, έγραψε το 1934:"Είμαστε πλήρως εξαρτημένοι από τις εμπορικές τράπεζες. Κάποιος πρέπει να δανειστεί κάθε δολάριο που έχουμε στην κυκλοφορία, μετρητά ή σε πίστωση. Εάν οι τράπεζες δημιουργήσουν άφθονα συνθετικά χρήματα τότε έχουμε ευημερία, αν όχι, θα λιμοκτονήσουμε". Για τους τραπεζίτες, όμως, ήταν ένα καλό σύστημα. Τους έδωσε τον έλεγχο. Η τοποθέτηση της παγκόσμιας παγίδας χρέους Ο Καθ. Carroll Quigley ήταν ένας εκ των έσω, με σχέσεις στους διεθνείς τραπεζίτες. Έγραψε στο "Τραγωδία και Ελπίδα" το 1966:«Οι εξουσίες του οικονομικού καπιταλισμού έχουν ένα άλλο εκτεταμένο στόχο, τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου σε ιδιωτικά χέρια, με δυνατότητα να κυριαρχήσουν στο πολιτικό σύστημα της κάθε χώρας και της οικονομίας του κόσμου στο σύνολό του. «Η κορυφή του συστήματος θα ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών [BIS] στη Βασιλεία της Ελβετίας, μια ιδιωτική τράπεζα που ανήκει και ελέγχεται από τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου οποίες είναι οι ίδιες, ιδιωτικές εταιρείες. Κάθε κεντρική τράπεζα... επιδιώκει να κυριαρχήσει στην κυβέρνησή της από την ικανότητά της να ελέγχει τα δάνεια του Δημοσίου...". Η παγίδα του χρέους ορίστηκε σε σειρά βημάτων. Το 1971, το δολάριο απελευθερώθηκε διεθνώς από τον κανόνα χρυσού. Τα νομίσματα δεν είχαν εξάρτηση από τον χρυσό και αφέθηκαν να "επιπλέουν" στις αγορές συναλλάγματος, και να ανταγωνίζονται με άλλα νομίσματα, καθιστώντας τα ευάλωτα στην κερδοσκοπία και χειραγώγηση. Το 1973, μια μυστική συμφωνία συνήφθη κατά την οποία οι χώρες του ΟΠΕΚ θα πωλούν το πετρέλαιο μόνο σε δολάρια και η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε δραματικά. Μέχρι το 1974, οι τιμές του πετρελαίου είχαν αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό από τα επίπεδα του 1971. Χώρες που στερούνται του πετρελαίου αναγκάστηκαν να δανειστούν δολάρια από αμερικανικές τράπεζες. Το 1981, το επιτόκιο της FED αυξήθηκε στα 20 τοις εκατό. Στα 20% επιτόκιο, το χρέος θα διπλασιαστεί εντός τεσσάρων ετών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, επλήγη σοβαρά από το χρέος. Μέχρι το 2001, αναπτυσσόμενα έθνη είχαν επιστρέψει το κεφάλαιο που αρχικά όφειλαν για τα χρέη τους έξι φορές πάνω, αλλά το συνολικό χρέος τους είχε ήδη τετραπλασιαστεί, λόγω της αποπληρωμής τόκων. Όταν το κράτος οφειλέτης δεν μπορούσε να πληρώσει τις τράπεζες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) επενέβη με δάνεια – άλλα με δεσμεύσεις. Οι οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσει με "μέτρα λιτότητας", συμπεριλαμβανομένων: • Περικοπή σε κοινωνικές υπηρεσίες • ιδιωτικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας • άνοιγμα των αγορών για τους ξένους επενδυτές. Σήμερα, τέτοια μέτρα λιτότητας επιβάλλονται όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες τωνΗΠΑ. Η BIS: Η κορυφή του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος Τι προείπε ο καθηγητής Quigley για την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS)έχει πραγματοποιηθεί. Η BIS έχει σήμερα 55 κράτη-μέλη και είναι επικεφαλής μιας παγκόσμιας οικονομικής πυραμίδας. Η δύναμη της BIS παρατηρήθηκετο 1988, όταν έθεσε την κεφαλαιακή απαίτηση στις τράπεζες-μέλη, από 6% σε 8% σε μια συμφωνία που ονομάζεται Βασιλεία Ι (Basel I). Το αποτέλεσμα ήταν να παραλύσει τις ιαπωνικές τράπεζες, που μέχρι τότε ήταν ο μεγαλύτερος πιστωτής του κόσμου. Η Ιαπωνία εισήλθε σε ύφεση από την οποία δεν έχει ακόμη ανακάμψει. Οι Τράπεζες των ΗΠΑ κατάφεραν να ξεφύγουν, παρακάμπτοντας την κεφαλαιακή απαίτηση. Το έκαναν αυτό με την μετακίνηση δάνειων από τα βιβλία τους, συγκεντρώνοντας τα ως «τίτλους», και να τα πωλούν σε επενδυτές. Για να πεισθούν οι επενδυτές να τα αγοράσουν, οι εν λόγω ενυπόθηκοι τίτλοι προστατεύτηκαν από πτώχευση με «παράγωγα», που ήταν ουσιαστικά στοιχήματα. Ο «πωλητής» πληρώνει ένα ποσό για την προστασία της επένδυσης ή της συμφωνίας και την καταβάλει σε περίπτωση αθέτησης των υποχρεώσεων πληρωμής (πτώχευση). Η ιδιοκτησία του περιουσιακού στοιχείου δεν ήταν απαραίτητη. Σαν παίκτες σε ένα αγώνα ιπποδρομίας, οι παίκτες των παράγωγων, θα μπορούσαν να στοιχηματίζουν χωρίς την ιδιοκτησία ενός αλόγου. Τα παράγωγα έγιναν μια δημοφιλής μορφή τυχερού παιχνιδιού στις επενδύσεις. Το αποτέλεσμα ήταν η μεγαλύτερη επενδυτική φούσκα, άνω των500 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το τέλος του 2007. Λόγω της τιτλοποίησης και των παραγώγων, η πίστωση είχε πολλαπλασιαστεί. Σχεδόν ο καθένας θα μπορούσε να πάρει ένα δάνειο. Το σημείο καμπής ήρθε τον Αύγουστο του 2007, με την κατάρρευση των δύο hedge funds. Όταν το καθεστώς των παραγώγων εκτέθηκε στην πραγματικότητα, η αγορά για παράγωγα που προστατεύονται από τίτλους ξαφνικά στέρεψε. Ωστόσο, η χρηματιστηριακή αγορά των ΗΠΑ δεν είχε καταρρεύσει μέχρι το Νοέμβριο του 2007, όταν νέοι λογιστικοί κανόνες επιβλήθηκαν. Οι κανόνες αναπτύχθηκαν από την "Βασιλεία ΙΙ" που ξεκίνησε ηBIS το 2004. "Mark to market" λογιστικά στοιχεία απαιτούν για τις τράπεζες αξία στοιχείων του ενεργητικού τους ανάλογα με τη ζήτηση στην αγορά, εκείνη την ημέρα. Πολλές τράπεζες των ΗΠΑ, όπως αυτές στην Ιαπωνία τη δεκαετίατου 1990, είχε ξαφνικά ανεπαρκή επιχειρηματικά κεφάλαια για την χορήγηση νέων δανείων. Το αποτέλεσμα ήταν μια πιστωτική κρίση από την οποία οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμη ανακάμψει. Η BIS έχει πλέον καταστεί πλέον μια παγκόσμια ρυθμιστική αρχή, όπως ακριβώς προέβλεπε ο Quigley. Τον Απρίλιο του 2009, τα έθνη της G20 συμφώνησαν να ρυθμίζονται με τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, μια συμφωνία στην έδρα της BIS και να συμμορφώνονται με «πρότυπα και τους κώδικες" που θεσπίστηκαν από το διοικητικό της συμβούλιο. Οι κανόνες είναι μόνο κατευθύνσεις, αλλά οι χώρες που αποτυγχάνουν να συμμορφωθούν, κινδυνεύουν με υποβαθμίσεις σε αξιολογήσεις της πιστοληπτικής ικανότητάς τους, κάτι τόσο δαπανηρό που οι κατευθυντήριες γραμμές έχουν πράγματι γίνει νόμοι. Ένα άρθρο σχετικά με την BIS ιστοσελίδα, αναφέρει ότι οι κεντρικές τράπεζες στην Κεντρική Τραπεζική διοίκηση του δικτύου θα πρέπει να έχουν ως στόχο την "διατήρηση της σταθερότητας των τιμών". Αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα που διογκώνει την προσφορά χρήματος. Και αυτό σημαίνει να ΜΗΝ «τυπώνουν χρήμα» ή να δέχονται πιστωτικά δάνεια που προέρχονται από τις δικές τους κεντρικές τράπεζες. Όπως και οι αμερικανικές αποικίες , που ο Βασιλιάς Γεώργιος πήρε την εξουσία τους να εκδίδουν δικά τους χρήματα, έτσι και οι κυβερνήσεις πρέπει να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους με δανεισμό από ιδιωτικές τράπεζες. Ο παγκόσμιος έλεγχος των τραπεζών πάνω στην έκδοση χρήματος έχει καταστεί σχεδόν πλήρης. Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ιδιαίτερα εμφανής στην ΕΕ, όπου οι κανόνες της ΕΕ επιτρέπουν ελλείμματα μόνο το 3% των κρατικών προϋπολογισμών και την πρόληψη των χωρών μελών είτε από την έκδοση δικών τους χρημάτων ή πιστωτικό δανεισμό από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών. Τα κράτη θα πρέπει να δανείζονται, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, άλλες ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες, ή το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή μέτρων λιτότητας, όπως γίνεται στην Ελλάδα και την Ιρλανδία. Το σύστημα ΔΕΝ είναι βιώσιμο και αρκετοί προβλέπουν την διάσπαση της ΕΕ. Η διέξοδος: Επιστροφή της δύναμης έκδοσης του χρήματος σε δημόσιο έλεγχο Για να ξεφύγουμε από την παγίδα του χρέους στους παγκόσμιους τραπεζίτες, την εξουσία για την δημιουργία του χρήματος πρέπει να αποκατασταθεί στις εθνικές κυβερνήσεις. Εναλλακτικές λύσεις περιλαμβάνουν: Νόμιμο χρήμα που εκδίδονται απευθείας από τα εθνικά δημόσια ταμεία(υπουργεία οικονομικών) και η δαπάνη του στους εθνικούς προϋπολογισμούς. Κεντρικές τράπεζες που ανήκουν στο δημόσιο και που είναι αρμόδιες για την προώθηση της πίστωσης του κράτους άτοκα. Εθνικοποίηση πτωχευμένων τραπεζών που θεωρούνται πολύ μεγάλες για να αποτύχουν "too big to fail» (με την παραγραφή των επισφαλειών σε επενδυτικές φούσκες). Οι τράπεζες θα μπορούσαν να εκδίδουν στη συνέχεια πίστωσης προς τη κοινωνία και να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της και με τα κέρδη της ανακύκλωσης πίσω προς την κυβέρνηση, εξαλείφοντας την φορολογική επιβάρυνση για τους ανθρώπους. Δημόσιες τοπικές τράπεζες Δημόσιες τράπεζες λειτουργούν με επιτυχία σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας, της Νέας Ζηλανδίας, τον Καναδά, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα και τη Μαλαισία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο μία κρατική τράπεζα, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας. Το μοντέλο έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχημένο, η Βόρεια Ντακότα είναι η μόνη πολιτεία των ΗΠΑ να έχει ξεφύγει από την πιστωτική κρίση αλώβητη. Το 2009, ενώ άλλες πολιτείες παραπαίουν, η Βόρεια Ντακότα είχε το μεγαλύτερο πλεόνασμα προϋπολογισμού στην ιστορία της. Το 2008, η τράπεζα της Βόρειας Ντακότας (BND) είχε απόδοση ιδίων κεφαλαίων του 25 %. Η Βόρεια Ντακότα έχει το χαμηλότερο ποσοστό ανεργίας στη χώρα και το χαμηλότερο επιτόκιο υπερημερίας για δάνεια. Επίσης, έχει τις πιο πολλές τοπικές τράπεζες ανά κάτοικο (κατά κεφαλή). Η Βόρεια Ντακότα είχε δική της τράπεζα από το 1919, όταν οι αγρότες έχαναν τα αγροκτήματά τους, στους Wall Street τραπεζίτες. Οργανώθηκαν, κέρδισαν τις εκλογές και κατάφεραν να περάσουν νομοθεσία. Η πολιτεία ήταν υποχρεωμένη από το νόμο να καταθέσει όλα τα έσοδά της στην BND. Όπως και με το βιώσιμο μοντέλο της τράπεζας της αποικιακής Πενσυλβάνια, οι τόκοι και τα κέρδη επιστρέφονται στην κυβέρνηση και ανακυκλώνονται στην τόνωση της τοπικής οικονομίας. Ένα αυξανόμενο κίνημα είναι σε εξέλιξη στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιγράψουν αυτό το δημόσιο τραπεζικό μοντέλο και σε άλλες πολιτείες. Δεκατέσσερα κρατικά νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ επεξεργάζονται νομοθεσία για την ίδρυση κρατικών πολιτειακών τραπεζών. Το μοντέλο θα μπορούσε επίσης να επαναληφθεί και σε άλλες χώρες. Στην Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η μεγάλες τράπεζες είναι οικονομικά μη βιώσιμες, είναι ήδη κρατικοποιημένες ή θα γίνουν σύντομα. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να καταθέσει τα έσοδά της στη δική της κρατική τράπεζα και να προσθέσει επαρκή κεφάλαια για την κάλυψη των κεφαλαιακών απαιτήσεων και της μόχλευσης των εν λόγω κεφαλαίων για τη δημιουργία άτοκων πιστώσεων για τις τοπικές ανάγκες. Αυτό ακριβώς έκανε ο Χάμιλτον όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα χρέη της κυβέρνησης που ήταν αδύνατο να αποπληρωθούν: έβαλε υπάρχοντα κονδύλια της κυβέρνησης σε μια τράπεζα, τότε τα δανείστηκε πίσω πολλές φορές, χρησιμοποιώντας το αποδεκτό "κλασματικό αποθεματικό» μοντέλο. Η λύση της Ιαπωνίας, είναι επίσης μια παραλλαγή του Χάμιλτον, που προτάθηκε δύο αιώνες νωρίτερα. Η Ιαπωνία διατηρεί την ιδιότητά της ως η τρίτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, αν και έχει ένα χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στα 226%. Η Ιαπωνία έχει κάνει «νομισματοποίηση» (monetized) του εθνικού της χρέους, μετατρέποντάς το στο εθνικό χρηματικό απόθεμα. Η κρατική κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας κρατά το ιαπωνικό δημόσιο χρέος ίσο με το 100% ΑΕΠ της χώρας, και επειδή η κυβέρνηση κατέχει τη τράπεζα, το δάνειο (χρέος) είναι άτοκο και μπορεί να μεταφερθεί επ' αόριστον. Ένα Άτοκο δάνειο που μεταφέρεται επ’ άπειρον είναι το ΙΔΙΟ με την δύναμη της έκδοσης χρήματος από το ίδιο το κράτος.BLUESKY4U 

ΠΗΓΗ : http://kostasxan.blogspot.com

http://exomatiakaivlepo.blogspot.com