Μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων γίνεται όλο και πιο εμφανής, με τη Γερμανία από τη μία να έχει αυξήσει τις εξαγωγές της στο ποσό –ρεκόρ του 1δις ευρώ, παράλληλα με την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την μείωση της ανεργίας.
Από την άλλη, μία εντελώς διαφορετική εικόνα παρουσιάζεται στην ελληνική πραγματικότητα, με τη χώρα να έχει αποδεχτεί μία σειρά επαχθών μέτρων και ενός πολύ αυστηρού πλάνου λιτότητας από την Τρόικα, με περαιτέρω μείωση των μισθών κατά 20-30% και 150.000 απολύσεις στον Δημόσιο Τομέα μέχρι το 2015. Την ίδια στιγμή, η ύφεση στην οικονομία θα φτάσει φέτος το 8% και η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας είναι διαρκώς υπαρκτή.
Η χορήγηση του δεύτερου πακέτου διάσωσης 130δις ευρώ φαίνεται να αναβάλλεται διαρκώς, εξαιτίας της αμφιβολίας των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης για το κατά πόσο η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, καθώς οι ήδη επιβεβλημένες περικοπές είναι μάλλον ατελέσφορες και η υπομονή των πολιτών εξαντλείται οδηγώντας τους σε σθεναρή αντίσταση ενάντια στα όποια σχέδια για ένα ακόμα κύμα εξαθλίωσης.
Το ερώτημα βέβαια είναι εάν η προοπτική μιας ενωμένης Ευρώπης συνίσταται στο χάσμα ενός πλούσιου Βορρά και ενός μίζερου Νότου που διαρκώς μεγαλώνει, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης.
Την ίδια ώρα που στη Γερμανία συζητείται έντονα η μείωση της φορολογίας, ένα αρνητικό κλίμα διαμορφώνεται εναντίον της καθώς η ευημερία των γερμανικών επιχειρήσεων οφείλεται στις εξαγωγές τους σε βάρος των πιο αδύναμων χωρών. Ποιός, όμως στο μέλλον θα είναι σε θέση να αγοράζει γερμανικά προϊόντα; Επίσης σε ένα ενδεχόμενο ελληνικής χρεοκοπίας θα κόστιζε δισεκατομμύρια ευρώ στις γερμανικές τράπεζες, ποσό το οποίο θα βάρυνε τότε τον Γερμανό φορολογούμενο.
Μία πιθανή επιστροφή στο γερμανικό μάρκο θα σήμαινε μια αύξηση της τάξεως του 40% στις τιμές των γερμανικών προϊόντων προμηνύοντας μια ισχυρή επίθεση κατά του εξαγωγικού μοντέλου της χώρας.
Η Ευρώπη των λαών δεν ταυτίζεται επ΄ουδενί με την Ευρώπη την μεγάλων χρηματοπιστωτικών funds και της Άνγκελα Μέρκελ, η τακτική των οποίων οδηγεί περισσότερο στη διάλυσή της παρά στην ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτό που χρειάζονται χώρες σαν την Ελλάδα είναι η αλληλεγγύη των εταίρων και ένα πρόγραμμα διαγραφής των χρεών της σε συνδυασμό με ένα αναπτυξιακό σχέδιο αντί για ένα φαύλο κύκλο συνεχών περικοπών. Ένα τέτοιο σχέδιο θα έβγαζε τη χώρα από το τέλμα σε ορίζοντα κάποιων ετών, και παράλληλα θα λειτουργούσε προς επίρρωση του ευρωπαϊκού κεκτημένου των λαών της Ευρώπης, με μέσο την αλληλεγγύη και στόχο την τελική πολιτική ενοποίηση.
Ο Γιώργος Πρεβελάκης διερωτάται στην γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» κατά πόσον συνέβαλε ή όχι ο οικονομικός τακτικισμός της υπόλοιπης Ευρώπης στην τελμάτωση της ελληνικής οικονομίας, την γιγαντοποίηση του Κράτους, τη διαφθορά και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας. Οι εισαγωγές πολυτελών αυτοκινήτων , για παράδειγμα, δεν ήταν μία κατάσταση που υπερευνοήθηκε από τα μεγάλα εξαγωγικά λόμπι τέτοιων αυτοκινήτων; Αναντίρρητα οι συμφωνίες που τροφοδότησαν τις υπερκαταναλωτικές συνήθειες των Ελλήνων ήταν διμερείς και επωφελείς αρκετά για τους ευρωπαίους εξαγωγείς.
Αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη από την Δύση κατά τον Πρεβελάκη είναι η ισχυρή αντιστασιακή ιδιοσυστασία των Ελλήνων η οποία κλιμακούμενη και διογκούμενη θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία νέου είδους Αραβική Άνοιξη.
Πηγή: Die Zeit
Επιμέλεια: Γρηγόρης Καυκιάς
