POSTED ON AUGUST 02, 2016,
1:15 PM
Η απόφαση του Αρείου Πάγου να προσδιορίσει ως κακούργημα την παραποίηση του
ελλείμματος του 2009, δια χειρός ΕΛΣΤΑΤ και Ανδρέα Γεωργίου, έχει τις
προφανείς, πολύ βαθύτερες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που μπορεί να
υποψιαστεί κανείς.
Το… μαγείρεμα εκείνων των αριθμών, ήταν το διαβατήριο με το οποίο ο Γιώργος
Παπανδρέου και η υπόλοιπη… παλιοπαρέα οδήγησαν την Ελλάδα στον ζυγό του
Μνημονίου. Ήταν η “πράσινη κάρτα” για να κλείσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο
το μάτι στη Γερμανία, και να ξεκινήσει το εθνικό δράμα που βιώνουν οι Έλληνες
τα τελευταία έξι, με ακραία συνέπεια την απώλεια της εθνικής αυτοδιάθεσης του
τόπου.
Η κρίση φυσικά υπήρχε. Μόνο που ήταν κρίση χρέους. Όπως είχαν όλες οι χώρες
του κόσμου. Όπως… θα έχουν όλες οι χώρες του κόσμου και στο μέλλον. Το κλειδί
που άνοιξε την πόρτα του εθνικού δράματος ήταν η κρίση δανεισμού. Και αυτή την
απέκτησε η Ελλάδα στα τέλη του 2009, αρχές του 2010. Με τον τελευταίο των
Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, να κραυγάζει ανά την υφήλιο ότι “κυβερνάει
μια διεφθαρμένη χώρα”. Με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου να ομιλεί περί
“Τιτανικού”, αναφορικά με τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Και με τις διεθνείς
αγορές, να αποκλείουν την Ελλάδα από την πρόσβαση στον δανεισμό, μετά τη
δημοσίευση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για το έλλειμμα. Τα στοιχεία του
πειραγμένου ελλείμματος, που εξετάζει σήμερα η Δικαιοσύνη.
Εκεί βρίσκεται η άβολη αλήθεια για όσους συνασπίστηκαν, μετά τις
βουλευτικές εκλογές του 2007, για να γκρεμίσουν από την εξουσία τον Κώστα
Καραμανλή. Γνωρίζοντας ότι μονάχα… βολικοί πολιτικοί, με δικαίωμα υπογραφής για
τη ζωή και το μέλλον των εθνών, θα συναινούσαν σε όσα ακολούθησαν.
Οι εξελίξεις συνιστούν ταυτόχρονα ηθική δικαίωση για τον Κώστα Καραμανλή,
και ανοίγουν τη συζήτηση για τις βαριές πολιτικές ευθύνες του Γιώργου
Παπανδρέου. Αυτή την πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να την παραμορφώσει.
Κυρίως επειδή, μετά από επαρκή χρονική απόσταση από τα γεγονότα εκείνης της
περιόδου, οι Έλληνες μπορούν να κρίνουν περισσότερο ψύχραιμα. Πιο κοντά στον
ρεαλισμό. Πιο κοντά στην αλήθεια.
Με την αλήθεια, πηγαίνει… αγκαλιά το φως. Ξέρετε, το φως που στο τέλος
νικάει πάντα το σκοτάδι.
Το φως άρχισε πλέον να νικάει το σκοτάδι.
