Ποιός ήταν ο ταραξίας;
Γράφει ο Σεραφείμ Μηχιώτης
Σε ημέρες, όπως αυτές που διανύουμε, ημέρες επαναστατικής προετοιμασίας εν όψει του «θερμού Σεπτέμβρη», γιά τον οποίο καλεί, σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους, η ντουντούκα του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, είναι προφανές ότι όλες οι φίλιες δυνάμεις καλούνται να βάλουν το χεράκι τους προς τούτο, ώστε να «δέσει» το όλον εγχείρημα.
Συνεπώς και ο «ημέτερος» Τύπος, διά των αντιστοίχων ΜΜΕ, εντύπων- ηλεκτρονικών κλπ- καλείται να συνδράμει εν προκειμένω, εις την «αποκάλυψη» των εντόνων στοιχείων καταστολής του Ελληνικού κράτους, σε χρόνους πολύ πριν το μετεμφυλιακό κράτος, από την...αυγή του προηγούμενου αιώνα.
Ο κλώνος της «Ε», η ανεξάρτητη-συνεταιριστική εφημερίδα της «Εφ.Συν», όλως ιδιαιτέρως δε η ομάδα του «Ιού», μεσουρανούσης εκ νέου μετά την τόσον κατακριθείσα αναστολή εμφάνισης της στήλης αυτής από τη «Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία» και την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» το 2010, έχει κληθεί να...ξαναγράψει ιστορία(...), με το κύρος, ως οίκοθεν εννοείται, της πιό διεισδυτικής και απολύτως ανεξάρτητης δημοσιογραφίας, την οποία ευαγγελίζονται ότι υπηρετούν οι συν-ιοί του «Ιού».
Το τρισέλιδο σεντόνι εις το φύλλο του περασμένου Σαββάτου της «Εφ.Συν» (24-08-2013), υπό το μοναδικό τίτλο «Οι κομιτατζήδες των Αθηνών», όπου ο αναγνώστης πληροφορείται γιά την πρώτη μεγάλη αντιτρομοκρατική υπόθεση του ελληνικού εικοστού αιώνα:...Μόλις είχε εξαρθρωθεί "το Βουλγαρικόν Κομιτάτον" της ελληνικής πρωτεύουσας, με την "σύλληψιν εν μέσαις Αθήναις φανατικών Μακεδόνων και Βουλγάρων πρακτόρων του βουλγαρικού επαναστατικου Κομιτάτου", οι οποίοι "μετ’ άλλων συντροφων των διενήργουν αποστολάς όπλων εις την Μακεδονίαν"...
Και φθάνουμε εις το επιδιωκόμενο προκείμενο: Ποιός ήταν ο ταραξίας, ο καταπιεστής των Βαλκανίων στις αρχές του 20ου αιώνα;
Μα φυσικά, κατά τον «Ιό», το μισερό ελληνικό κράτος. Σε μια ταραγμένη Ευρώπη, σπαρασσόμενη από εθνοφυλετικά προβλήματα (από τη Δοβρουτσά μέχρι τη Μπουκοβίνα και από την Ρουθηνία μέχρι την Τεργέστη) η Ελλάδα ήταν, τάχα μου, ο μέγας ταραχοποιός. Κατά τον «Ιό» η μεγάλη εθνοκάθαρση δεν έγινε ούτε στην Αρμενία, ούτε στο Κουρδιστάν ούτε στον Πόντο. Εγινε στα όρια του σημερινού ελληνικού κράτους. Ή-μάλλον- αυτή και μόνον χρήζει ιστορικής ερεύνης, ώστε να γραφεί ξανά η ιστορία...
Και ήταν το ίδιο μισερό κράτος, το οποίο μάλιστα έκανε το φοβερό έγκλημα να αλλάξει τα τοπωνύμια, πράγμα το οποίο δεν είχε ξανασυμβεί – φαντάζομαι - στην παγκόσμια Ιστορία: Μετονόμασε το Λερίν σε Φλώρινα και απέδωσε στη Σολούν το όνομα της, ως Θεσσαλονίκη. Ενώ λίγο βορειότερα το Μοναστήρι – ας πούμε - δεν μετονομάσθηκε ποτέ σε Μπίτολα. Λάθος των χαρτών είναι το αναγραφόμενο τοπωνύμιο!
Αγνοούν, παραγνωρίζουν ή –έστω- δεν ασχολούνται με τον μαζικό ξεριζωμό ελληνικών πληθυσμών π.χ. από τη Μεσημβρία και την Ανατολική Ρωμυλία στο πλαίσιο μιάς γενικευμένης, τότε, πολιτικής συγκρότησης ομοιογενών εθνικών κρατών. Μα είναι αυτό, ακριβώς, που δεν τους ενδιαφέρει, αν δεν το αποσιωπούν μετά λόγου γνώσεως, γιά λόγους τους οποίους πας νοήμων δύναται να αντιληφθεί και που βεβαίως οι συν-ιοί γνωρίζουν επακριβώς.
Η αποσπασματικότητα αποτελεί ανέκαθεν τη μήτρα της αντιδιαλεκτικής σκέψης και η μονομέρεια τη βάση της ιστορικής προκατάληψης. Με την έννοια αυτή (και) η συγκεκριμένη εργασία τού «Ιού» είναι βεβαίως αντιδιαλεκτική, όσο και εξ ίσου αντιϊστορική.
Δεν τοποθετεί ο «Ιός» της «Εφ.Συν» την όποια πολιτική καταστολής και αφομοίωσης του Ελληνικού κράτους –κάθε κράτους γενικώς, διότι αυτό δεν αποτελεί πρωτοτυπία- μέσα στο γενικότερο βαλκανικό αλλά και ευρωπαϊκό πλαίσιο, ώστε να είναι δυνατή η εξαγωγή συμπερασμάτων από τον ίδιο τον αναγνώστη.
Επειδή δεν στοχεύει σε τούτο ο «Ιός», δίχως άλλο, επιδιώκει να καταλήξει στη συλλογική ενοχοποίηση των Ελλήνων, υπό το μισερό πρίσμα με το οποίο οι συν-ιοί προσεγγίζουν γενικώς το κράτος εντός του οποίου ζουν, ως πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Τυχαίως συμβαίνουν όλα αυτά, σε μια εποχή ακολουθουμένης πολιτικής προ αλλαγή των χαραγμένων συνόρων μεταξύ των κρατών, με εργαλείο το πασίγνωστο δόγμα της soft power της μοναδικής υπερδύναμης; Όταν ο αναθεωρητισμός εν σχέση με διεθνείς ή πολυμερείς συνθήκες και συμβάσεις τείνει να αποτελέσει ιό που κατατρώγει την πααγκόσμια νομιμότητα, επειδή τινά συμβαλλόμενα μέρη «αισθάνονται» να περιορίζονται από «αδικες» ρυθμίσεις του παρελθόντος, τις οποίες συνήψαν καθ’ ον χρόνον ήσαν «ασθενέστερα»;
Όσοι έχουν οδηγηθεί ήδη σε αναζητήσεις αριστερόστροφης προσέγγισης των πραγμάτων, αλλά με δόγματα αναφοράς προερχόμενα από τις ΗΠΑ, δεν έχουν άδικο. Προς τούτο η εκ νέου ανάγνωση της ιστορίας, μπορεί να συμπέσει με την παραχάραξη της ιστορίας, ώστε να διευκολυνθούν «αλήθειες» που περίπου έχουν στηθεί και πρέπει να δέσουν με τα γεγονότα, ακόμη και εις βάρος των πραγματικών γεγονότων, ώστε να διευκολυνθεί η ...προσέγγιση των λαών(!), η οποία υποδαυλίζεται από άσκοπες εντάσεις ή δήθεν φουσκωμένα γεγονότα.
Εις ό,τι αφορά τέλος πρώην χρησιμοποιούμενα τοπωνύμια και τα αντιστοίχως εν χρήσει σήμερα, ο «Ιός», με την ιστορική διεισδυτικότητα που τον διακρίνει και τη συνεπή έρευνα την οποία ακολουθεί, θα έπρεπε να αναφερθεί εν εκτάσει σε όλα τα τροποποιηθέντα τοπωνύμια, έργο κυβερνήσεων με κατασταλτική λογική από την αρχή του προηγούμενου αιώνα.
Όπως εις την Ελλάδα, οπότε και άρχισε η εποχή των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, όπως αναφέρουν, τα οποία ίσως να μην έπρεπε να καταργηθούν, αλλά να χορηγούνται από την αντίθετη ιδεολογική-πολιτική σκοπιά, εν συνεχεία του επιδιωκόμενου, από κάποιους, «τρίτου γύρου» της Ελληνικής τραγωδίας...
Υπερβολικό; Θα έπρεπε, αλλά δεν αρκεί το ευχολόγιο!
Τέλος θα πρέπει να αναγνωρισθεί αντιαμερικανισμός διά το θεαθήναι εις τον «Ιό», αν κρίνουμε από τη διαφήμισή τους από τον «Επενδυτή», γιά το πόνημά τους του διαρρεύσαντος Σαββάτου, όπου αναμασάται η γνωστή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γιά τους μετανάστες. Κατά την εκδοχή αυτή, μεταφερόμενη εις τις αρχές του 20ου αιώνα, οι «επικίνδυνοι» μετανάστες προέρχονταν από την Καστοριά. Ομοίως προκαλούν ενδιαφέρον τα εισαγωγικά εντός των οποίων τίθενται, είτε ο περιβόητος UCK των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, είτε οι Πακιστανοί της Αλ Κάϊντα. Επειδή τα εισαγωγικά τοποθετούνται με σκοπό να αναιρέσουν το σημαινόμενο σε μία λέξη ή μία γενικότερη διατύπωση, οφείλουν διευκρινίσεις ως προς τί ακριβώς εννοούν (και συνεπώς υπηρετούν), εκτός και αν επιδιώκουν απλώς να διασπείρουν σύγχυση!
Αυτό δεν αποτελεί ούτε διεισδυτική, ούτε-πολύ περισσότερο-αριστερή δημοσιογραφία.
Αν ήμουν ο συντάκτης ενός τέτοιου κειμένου, εν όλω ή εν μέρει, δεν θα με εξένιζε αν μου απέδιδαν προθέσεις διατεταγμένης δημοσιογραφίας, οποιασδήποτε σημαίας ευκαιρίας, «σχολής σκέψης» κ.ο.κ...
Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης
