Η συνέντευξη της Υπουργού Περιβάλλοντος κ. Τίνας Μπιρμπίλη στο ΒΗΜΑ/FM την Τρίτη 26/4 συζητήθηκε και σχολιάστηκε στα κανάλια το ίδιο βράδυ και προβλήθηκε την επόμενη σε όλα σχεδόν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Τα περισσότερα ΜΜΕ εμφάνισαν το θέμα ως ένδειξη ενδοκυβερνητικού χάους και ασυνεννοησίας. Μαζί και κάποιες αιχμές για το πώς τόλμησε η Υπουργός Περιβάλλοντος να αμφισβητήσει σκέψεις και προτάσεις του πανίσχυρου σήμερα Υπουργού Οικονομικών.
Προσωπικά δεν βλέπω τίποτα το αρνητικό στο να δημοσιοποιούνται διαφορετικές απόψεις, ακόμα και σε επίπεδο υπουργών. Εφόσον ο ‘διάλογος’ αυτός κινείται σε κόσμια επίπεδα, δηλαδή στο επίπεδο των επιχειρημάτων, μόνο θετικός πιστεύω ότι μπορεί να είναι. Είναι φανερό ότι εφόσον υπάρχουν διαφορετικές γνώμες, η λύση θα δοθεί στα αρμόδια όργανα π.χ. στο υπουργικό συμβούλιο. Όμως το να μην ακουστούν καν οι διαφορετικές γνώμες και η λύση να δίνεται (μετά από ενδεχόμενες έντονες διαφωνίες και διαπληκτισμούς) κεκλεισμένων των θυρών, για να βγουν στη συνέχεια όλοι χαμογελαστοί σαν να μην συνέβη τίποτε, δεν νομίζω ότι προάγει την ανοιχτή διακυβέρνηση για την οποία όλοι κόπτονται σήμερα.
Τι είπε λοιπόν, μεταξύ άλλων, η κ. Τ. Μπιρμπίλη στη συνέντευξή της; Είπε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή μια καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα ρύθμιση για τα αυθαίρετα, ένα είδος περαίωσης, δεν θα την έβρισκε σύμφωνη γιατί θα έβαζε στο ίδιο επίπεδο όσους παρανόμησαν (εν γνώσει τους) χτίζοντας αυθαίρετες κατοικίες και όσους ακολούθησαν τη νόμιμη οδό. Η ιστορία των αυθαίρετων στην Ελλάδα είναι μια πονεμένη και τραγική ιστορία, με τις επαναλαμβανόμενες νομιμοποιήσεις τους, συνήθως προεκλογικές, και ταυτόχρονες αποφάσεις ότι δεν πρόκειται στο μέλλον να υπάρξουν άλλες τέτοιες νομιμοποιητικές αποφάσεις. Και το γαϊτανάκι αυτό καλά κρατεί, πάνω από μισό αιώνα, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει γεμίσει αυθαίρετα σπαρμένα εδώ και εκεί ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη, υποβαθμίζοντας έτσι το τοπίο και το περιβάλλον και δικαιώνοντας ταυτόχρονα τον πολίτη-παραβάτη.
Το γνωρίζουμε όλοι, ότι η κυβέρνηση ψάχνει απελπισμένα να αυξήσει τα έσοδά της για να καλύψει ελλείμματα. Δυστυχώς, όπως έχει δείξει μέχρι τώρα, οι προσπάθειές της περιορίζονται στην εύκολη λύση, στην περικοπή μισθών και συντάξεων, στην αύξηση της φορολογίας και άλλων τέτοιων μέτρων, που δυστυχώς δεν φαίνεται να αποδίδουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη παγίδα. Τα μέτρα που παίρνονται, και θα παρθούν, μπορούν να υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας μας στην μετα-μνημονιακή εποχή, όταν και όποτε αυτή έρθει. Και εδώ χρειάζεται προσοχή. Πρέπει η κυβέρνηση να σκέπτεται και το αύριο αυτού του τόπου, και όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο σήμερα.
Protagon
Προσωπικά δεν βλέπω τίποτα το αρνητικό στο να δημοσιοποιούνται διαφορετικές απόψεις, ακόμα και σε επίπεδο υπουργών. Εφόσον ο ‘διάλογος’ αυτός κινείται σε κόσμια επίπεδα, δηλαδή στο επίπεδο των επιχειρημάτων, μόνο θετικός πιστεύω ότι μπορεί να είναι. Είναι φανερό ότι εφόσον υπάρχουν διαφορετικές γνώμες, η λύση θα δοθεί στα αρμόδια όργανα π.χ. στο υπουργικό συμβούλιο. Όμως το να μην ακουστούν καν οι διαφορετικές γνώμες και η λύση να δίνεται (μετά από ενδεχόμενες έντονες διαφωνίες και διαπληκτισμούς) κεκλεισμένων των θυρών, για να βγουν στη συνέχεια όλοι χαμογελαστοί σαν να μην συνέβη τίποτε, δεν νομίζω ότι προάγει την ανοιχτή διακυβέρνηση για την οποία όλοι κόπτονται σήμερα.
Τι είπε λοιπόν, μεταξύ άλλων, η κ. Τ. Μπιρμπίλη στη συνέντευξή της; Είπε το αυτονόητο. Ότι δηλαδή μια καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα ρύθμιση για τα αυθαίρετα, ένα είδος περαίωσης, δεν θα την έβρισκε σύμφωνη γιατί θα έβαζε στο ίδιο επίπεδο όσους παρανόμησαν (εν γνώσει τους) χτίζοντας αυθαίρετες κατοικίες και όσους ακολούθησαν τη νόμιμη οδό. Η ιστορία των αυθαίρετων στην Ελλάδα είναι μια πονεμένη και τραγική ιστορία, με τις επαναλαμβανόμενες νομιμοποιήσεις τους, συνήθως προεκλογικές, και ταυτόχρονες αποφάσεις ότι δεν πρόκειται στο μέλλον να υπάρξουν άλλες τέτοιες νομιμοποιητικές αποφάσεις. Και το γαϊτανάκι αυτό καλά κρατεί, πάνω από μισό αιώνα, με αποτέλεσμα η χώρα μας να έχει γεμίσει αυθαίρετα σπαρμένα εδώ και εκεί ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη, υποβαθμίζοντας έτσι το τοπίο και το περιβάλλον και δικαιώνοντας ταυτόχρονα τον πολίτη-παραβάτη.
Το γνωρίζουμε όλοι, ότι η κυβέρνηση ψάχνει απελπισμένα να αυξήσει τα έσοδά της για να καλύψει ελλείμματα. Δυστυχώς, όπως έχει δείξει μέχρι τώρα, οι προσπάθειές της περιορίζονται στην εύκολη λύση, στην περικοπή μισθών και συντάξεων, στην αύξηση της φορολογίας και άλλων τέτοιων μέτρων, που δυστυχώς δεν φαίνεται να αποδίδουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη παγίδα. Τα μέτρα που παίρνονται, και θα παρθούν, μπορούν να υποθηκεύσουν το μέλλον της χώρας μας στην μετα-μνημονιακή εποχή, όταν και όποτε αυτή έρθει. Και εδώ χρειάζεται προσοχή. Πρέπει η κυβέρνηση να σκέπτεται και το αύριο αυτού του τόπου, και όχι μόνο το βραχυπρόθεσμο σήμερα.
Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου