Υπάρχουν και όρια…

20.06.2011ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Το φιλότιμο είναι μια αμιγώς ελληνική λέξη, αμετάφραστη στις περισσότερες άλλες γλώσσες της σύγχρονης ανθρωπότητας. Γλώσσες και ιδιώματα που μιμήθηκαν την ελληνική, πήραν έννοιες, προσπάθησαν να αντιγράψουν περιεχόμενο. Λίγα πράγματα κατάφεραν, μιας και η ελληνική είναι μια από τις ζωντανές και ομιλούσες γλώσσες, που άντεξε στο βάθος των αιώνων. Αν δεν υπήρχαμε μάλιστα εμείς οι ίδιοι, με τις ανά περιόδους γλωσσολογικές αναζητήσεις μας, πιθανότατα η ελληνική δεν θα είχε περιοριστεί σε αντικείμενο θαυμασμού και «απόκρυφης» διδασκαλίας στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου.

Το φιλότιμο λοιπόν, αμετάφραστο όπως είπαμε, έχει να κάνει με το δικαίωμα ενός λαού στην εθνική αυτοδιάθεση. Και ακόμη, στην επιδίωξη ενός στοιχειώδους σεβασμού της αξιοπρέπειάς του.

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα και συμπεριφορικές διαθέσεις που φαίνεται να απουσιάζουν από το λεξιλόγιο εκείνων που θεωρούν ότι η σημερινή Ελλάδα, με τη βαριά κρίση χρέους, ταυτότητας και προσανατολισμού, προσφέρεται για πλιάτσικο.

Πάρτε για παράδειγμα τους «Sunday Times». Που κυκλοφόρησαν με την ανωτέρω ασεβή φωτογραφία, όπου δίπλα στον Παρθενώνα, στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης έχει αναρτηθεί πωλητήριο, το οποίο γράφει: «Πωλείται. Μνημείο σε άριστη τοποθεσία. Χρειάζεται δουλειά. Επικοινωνήσετε με τον Γιώργο Παπανδρέου».

Το ρεπορτάζ της κυριακάτικης έκδοσης των «Times» αφορά στο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεωνγια το οποίο έχει δεσμευτεί η Κυβέρνηση, ως μια υποχρεωτική παράμετρο για να συναινέσουν οι δανειστές μας στην επιμήκυνση της βοήθειας μέχρι και το 2014, με την προσδοκία να μπορούμε στη συνέχεια να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας, και να επιστρέψουμε στις διεθνείς αγορές χωρίς… παραμορφωτικά δεκανίκια.

Το εξίσου εξοργιστικό όμως έχει να κάνει με τη μνημειώδη παρομοίωση στην οποία προχωρούν οι συντάκτες του ρεπορτάζ. «Μια τέτοια κρατική δημοπρασία έχει να γίνει από τις βουτηγμένες στη βότκα μέρες του Μπορίς Γιέλτσιν στη Ρωσία».

Το ρεπορτάζ φυσικά, φλερτάρει με την απώλεια της ψυχραιμίας κάθε Έλληνα ο οποίος το διαβάζει. Και για εκείνους που το συνέταξαν, αλλά και για τη μακαριότητα της Κυβέρνησης που υπέγραψε πριν από ένα χρόνο με την τρόικα το Μνημόνιο της εθνικής μελαγχολίας. Η καταγεγραμμένη πλέον στην Ιστορία ως «Κυβέρνηση της Κρίσης».

Αν το δούμε πάντως με μια σχετικά χαλαρή διάθεση, το ρεπορτάζ έχει και μια αισιόδοξη πτυχή. Τη Ρωσία του Γέλτσιν, διαδέχτηκε ο Πούτιν. Και έκτοτε… η υφήλιος  χορεύει στους ρυθμούς του τελευταίου πραγματικά μεγάλου ηγέτη του πλανήτη.

STATESMEN