Γενοκτονία και ανθρωπιά

Του Ν. Λυγερού

Γιατί η γενοκτονία των Ουκρανών παραμένει άγνωστη στην Ελλάδα και στην Κύπρο; 

Πρόσφατα την αναγνώρισε η Ισπανία και η Αργεντινή. Την έχουν ήδη αναγνωρίσει πάνω από δέκα κράτη, ενώ την γενοκτονία των Ποντίων την έχουν αναγνωρίσει μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος.

Εφτά εκατομμύρια θύματα δεν επαρκούν για μία αναγνώριση; 

Τι άλλο θέλουμε; Αν δεν αναγνωρίζουμε κι εμείς τη γενοκτονία που έχουν υποστεί άλλοι λαοί, ποιος θα αναγνωρίσει τη δική μας; 

Ενώ υπάρχουν συνομωσίες μεταξύ βαρβάρων για να εξολοθρεύσουν ολόκληρους λαούς, σπάνια τα θύματα υποστηρίζουν το ένα το άλλο...

Η βαρβαρότητα κάνει κάθε προσπάθεια για να απομονώσει τα θύματα και αυτά νοιώθουν ότι είναι όντως μόνα τους. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αποδείξουν τι έχουν υποστεί.

Η γενοκτονία των Εβραίων και η γενοκτονία των Αρμενίων δείχνουν πως λειτουργεί η μεθοδολογία της αναγνώρισης. 

Και μάλιστα η γενοκτονία των Αρμενίων μάς επιτρέπει να εξασφαλίσουμε τρόπους αναγνώρισης ακόμα και όταν ο ένοχος δεν παραδέχεται την ενοχή του. Παρακολουθούμε τις εξελίξεις αλλά δεν βρισκόμαστε σε ετοιμότητα. 

Γνωρίζουμε μόνο τη φάση της αναμονής. 

Ο καθένας μας ασχολείται με τη δουλειά του που συχνά είναι η μοναδική μας ζωή, διότι δεν έχουμε την εμβέλεια ή την μεγαλοσύνη να σκύψουμε να δούμε και τον πόνο του άλλου.

Περιμένουμε να γίνει το έργο της αναγνώρισης από τις κοινότητες. Μόνο που αυτές οι κοινότητες, ειδικά όταν βρίσκονται ακόμα στη φάση της οικονομικής μετανάστευσης, είναι ανίκανες και αναποτελεσματικές σε τέτοια ειδικά θέματα, όπου χρειάζεται η τεχνογνωσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να περιμένουμε ο ένας τον άλλον. 

Το έργο της αναγνώρισης είναι πολύ μεγάλο για ένα άτομο, ακόμα και όταν είναι άνθρωπος.  

Είναι αναγκαστικά ένα συλλογικό έργο. 

Δεν πρέπει λοιπόν να περιμένουμε μόνο από τους Ουκρανούς να κινηθούν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όπου έχουν ακόμα οικονομικά συμπλέγματα λόγω της πρόσφατης κατάρρευσης του σοβιετικού συστήματος. 

Πρέπει κι εμείς να τους βοηθήσουμε με κάθε τρόπο. 

Μεταφράζοντας στα ελληνικά υλικό που καταδικάζει τη βαρβαρότητα. Δημοσιεύοντας άρθρα που ενημερώνουν τον ελληνικό πληθυσμό. Δίνοντας διαλέξεις που εξηγούν τα ιστορικά γεγονότα του 1933. 

Δεν μπορούμε απλώς να περιμένουμε τους άλλους, διότι μπορεί και αυτοί να κάνουν το ίδιο και να βρεθούμε σε μια ανούσια ισορροπία του Nash, ενώ θα μπορούσαμε να πετύχουμε μια αποτελεσματική ισορροπία του Pareto αν είχαμε ένα πλαίσιο συνεργασίας εναντίον της βαρβαρότητας.  

Κάθε γενοκτονία μάς μαθαίνει κάτι και η αντίστασή μας μεγαλώνει την ανθρωπιά μας. Αρκεί να το θέλουμε.