Το μαρτύριο του παχύσαρκου καρδιοπαθή

Η ανάκαμψη μπορεί να έρθει πολύ πιο σύντομα από ό,τι πιστεύει κανείς στις σημερινές δραματικές συνθήκες. Αλλά είναι δύσκολη υπόθεση, σε αντίθεση με την κατάρρευση…

του Γιώργου Χατζηλίδη

Το μαρτύριο της σταγόνας, στους επόμενους μήνες επτά-οκτώ μήνες, φαίνεται ότι τελειώνει για τον ελληνικό λαό. Μπορεί η εκτίμηση να ακούγεται παρακινδυνευμένη, σε πρώτη ανάγνωση ακόμα και αισιόδοξη, ουσιαστικά όμως αποτυπώνει την ανάγκη μίας κοινωνίας, που, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, θα γίνει πραγματικότητα.

Ανεξάρτητα ποια θέση έχει λάβει ο καθένας απέναντι στην κρίση που ζούμε, στο νέο μνημόνιο ή στα πολιτικά κόμματα, άπαντες συμφωνούν ότι ένα πράγμα δεν αντέχεται: Η παρατεινόμενη αβεβαιότητα, αυτή η αίσθηση ότι δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, που κατατρύχει την καθημερινότητα των ανθρώπων, τσαλακώνει τις ελπίδες των νέων, σκοτώνει τις επιχειρηματικές προσδοκίες, διαβρώνει την οικονομία. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μία κοινωνία, την ελληνική, που μέχρι πριν λίγο μόλις καιρό ζούσε με τις βεβαιότητες της δανεικής και επίπλαστης ευημερίας.

Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι, εντός των επόμενων μηνών, η Ελλάδα είτε θα ζήσει τον εφιάλτη της άτακτης χρεοκοπίας είτε θα μπει σε θετική τροχιά επανεκκίνησης και αναδημιουργίας. Η μέση «λύση» με το μαρτύριο της δόσης, ανά τρίμηνο ή εξάμηνο, έχει εξαντληθεί. Πλανάται πλάνην οικτράν όποιος πιστεύει, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο ή στο Μαξίμου, ότι η τρόικα θα έρθει το καλοκαίρι με νέα φοροεισπρακτικά μέτρα και η ζωή θα συνεχιστεί, (έστω) όπως συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η κοινωνική συνοχή κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή και οι πολίτες, πριν από όλα ψυχολογικά, δεν θα αντέξουν νέα τελεσίγραφα. Το νέο μνημόνιο σηματοδοτεί τη δεύτερη και τελευταία φάση της εσωτερικής υποτίμησης, απόπειρα τρίτης φάσης θα δώσει τη χαριστική βολή στα νοικοκυριά, θα εδραιώσει στον μέσο Έλληνα αντιευρωπαϊκά και αντιγερμανικά συναισθήματα και στερεότυπα και θα οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή.

Προϋποθέσεις και χαμένες προσδοκίες

Για να αποφύγουμε λοιπόν την κατάρρευση πρέπει να εκπληρωθούν, δύο προϋποθέσεις: Πρώτον, χρειάζεται πολιτική σταθερότητα- είναι ένα ερώτημα αν αυτή διασφαλίζεται με εκλογές τον Απρίλιο. Δεύτερον, χρειάζεται άμεση και απαρέγκλιτη εφαρμογή όσων έχουν ψηφιστεί.

Αρκούν; Κάθε άλλο. Σε παράλληλο χρόνο, πρέπει κατεπειγόντως να πάρει ανάσα η ημιθανής ελληνική αγορά. Κατά προτεραιότητα, όπως έχει δεσμευτεί η πολιτική ηγεσία, με πόρους από το νέο δάνειο που κατά τα φαινόμενα κλειδώνει αύριο, πρέπει να πληρωθούν αμέσως τα χρέη του δημοσίου προς τις επιχειρήσεις, μιλάμε για 6-7 δισ. ευρώ. Παράλληλα, πρέπει τα απεμπλακεί το ΕΣΠΑ από τα γρανάζια της γραφειοκρατίας του ελληνικού δημοσίου και η διαχείρισή του να μεταφερθεί στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες έχουν την τεχνογνωσία(βλέπε ΠΕΠ) να το τρέξουν πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά- άλλωστε δεν θα διαχειρίζονται δικά τους χρήματα για να δείχνουν τη φειδώ του τελευταίου διαστήματος.

Την ανάγκη τόνωσης της οικονομικής δραστηριότητας και το σχετικά αίτημα που έχει διατυπώσει η ελληνική κυβέρνηση προς τις ευρωπαϊκές δομές επισήμανε, όχι τυχαία, στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο και ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος. Στη νέα αυτή προσέγγιση του ελληνικού προβλήματος συνεπικουρεί η φιλελληνική τάση που αρχίζει να αναπτύσσεται, σε πολιτικό και ακτιβιστικό επίπεδο, στην Ευρώπη.

Βέβαια, όλα τα παραπάνω όσο εύκολα γράφονται τόσο δύσκολα γίνονται. Αλλά μπορούν και πρέπει να γίνουν για να ανακτηθούν οι χαμένες θετικές προσδοκίες,  ο παράγοντας εκείνος δηλαδή που μπορεί να ξεκλειδώσει την πόρτα της ανάκαμψης. Και τότε όλα αυτά που σήμερα μοιάζουν με μακρινούς στόχους και εικόνες ουτοπίας, όπως ο περιορισμός των ελλειμμάτων, η βιωσιμότητα του χρέους, η πολυπόθητη ανάκαμψη, οι επενδύσεις, η δημιουργία θέσεων εργασίας, η αισιοδοξία, τα συχνά χαμόγελα στην καθημερινότητά μας, θα είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν πολύ πιο σύντομα από ό,τι πιστεύει κανείς στις σημερινές δραματικές συνθήκες.

Η διάγνωση

«Η κυρία Μέρκελ έχει κάνει τη διάγνωση: η Ελλάδα είναι παχύσαρκη. Αρκεί λοιπόν μια αυστηρή δίαιτα. Η Ελλάδα όμως είναι και καρδιοπαθής. Χρειάζεται βηματοδότη και ενδοφλέβιο ορό, αλλιώς ο ασθενής θα πεθάνει. Χρειάζεται ένα ‘Σχέδιο Μάρσαλ’, με επενδύσεις σε τομείς ανάπτυξης». Η γλαφυρή όσο και περιεκτική περιγραφή ανήκει στον επικεφαλής των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.

Το μαρτύριο του παχύσαρκου καρδιοπαθή όμως φθάνει στο τέλος του. Εξαρτάται πρώτα από εμάς και μετά από την Ευρώπη αν θα οδηγηθεί στον ξαφνικό θάνατο ή θα παραμείνει ζωντανός, σαφώς πιο λιτοδίαιτος αλλά ταυτόχρονα και περισσότερο υγιής.

Voria.gr