Όταν η Ιστορία έχει… κέφια, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον να παρακολουθείς τα «στροβιλίσματά» της. Όπως για παράδειγμα τη μονομαχία μέχρις εσχάτων, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και έναν Παπανδρέου. Με «έπαθλο», το μέλλον της πολιτικής φυσιογνωμίας ενός κόμματος που ίδρυσε ένας άλλος Παπανδρέου, με άλλους όρους και συνθήκες. Ενδεχομένως για να υπηρετήσει άλλες κοινωνικές προτεραιότητες.Στη σημερινή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ο Γιώργος Παπανδρέου θα επιχειρήσει να (ξανα) πάρει το ΠΑΣΟΚ με το μέρος του. Ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο μοιάζει να βρίσκεται σε ψυχική απόσταση με τον αρχηγό του, και σημερινό Πρωθυπουργό.
Το Μνημόνιο στο οποίο προσέτρεξε η Ελλάδα με πρωτοβουλία του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου, έχει οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στη λαϊκή απομόνωση. Η τελευταία δημοσκόπηση κατέγραψε πρόθεση ψήφου στα ιστορικά χαμηλά του 14,7%. Κάτω δηλαδή ακόμη και από το ψυχολογικό όριο του 15%, το οποίο διαδέχτηκε το προ μηνών… άλλο όριο, του 20%.
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατανοούν ότι θα πρέπει να σκεφτούν και να σχεδιάσουν με προοπτική μέλλοντος. Να «δουν» δηλαδή, πως θα είναι η πολιτική καθημερινότητά τους, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου.
Μιλάμε βέβαια για τον γιο του ιδρυτή του Κινήματος. Εκείνον που κραδαίνει το οικόσημο, και όπως φάνηκε στην εσωκομματική μάχη ηγεσίας του 2007, αποτελεί εξαιρετικά ισχυρό παράγοντα διαμόρφωσης των ισορροπιών.
Μόνο που, τέσσερα χρόνια μετά, τα πάντα μοιάζουν να έχουν αλλάξει στο ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο και ο Γιώργος Παπανδρέου. Εκείνο που δεν έχει αλλάξει, είναι η βιωματική σχέση του ΠΑΣΟΚ με την εξουσία. Ενώπιον της οποίας θυσιάζονται ακόμη και… οικόσημα.
Statesmen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου