Αν σήμερα, μεταξύ πολλών άλλων, αξίζει να αναφερόμαστε στην 39η επέτειο αποκαταστάσεως της δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή
αυτό έχει να κάνει και με το ότι και τότε η χώρα πέρασε μέσα από μια τεράστια δοκιμασία, εθνική, πολιτική και κοινωνική,
και κατάφερε να ξανασταθεί όρθια χωρίς να περιπέσει σε κατάσταση εσωτερικής διαμάχης.
Η ανώδυνη μετάβαση από την τυραννία στη δημοκρατία χαρακτηρίσθηκε διεθνώς ως «πολιτικό θαύμα»
και συμπληρώθηκε σύντομα από άλλα επιτεύγματα που καλύπτουν όλες τις πτυχές του δημόσιου βίου.
Το μεγαλύτερο, ουσιαστικότερο και πιο θεμελιακό για το μέλλον του τόπου επίτευγμα της διακυβέρνησης Καραμανλή,
υπήρξε πολιτικό. Έκθαμβοι οι ξένοι παρατηρητές το χαρακτήρισαν «πολιτικό θαύμα»:
Είναι η ανώδυνη μετάβαση από την τυραννία στην ελευθερία - η χωρίς κλυδωνισμούς οικοδόμηση από τα ερείπια της δικτατορίας
μιας ισχυρής, σύγχρονης και προοδευτικής δημοκρατίας - η ραγδαία ανασύνταξη της Πολιτείας-
και ο εξοπλισμός της με εύρωστους θεσμούς, για να λειτουργεί ομαλά το δημοκρατικό πολίτευμα
και να μπορεί ν' ανταποκριθεί στις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις της εποχής μας.
Αξίζει να υπομνησθεί ένα μόνο από τα άπειρα σχόλια που εγράφησαν στο διεθνή Τύπο- του Γάλλου ακαδημαϊκού Μωρίς Ντρυόν στην «Μοντ»:
«Στον κόσμο μας, όπου οι αλληλεξαρτήσεις είναι τόσο στενές, ώστε οι συμφορές κάθε χώρας να μπορούν να έχουν κάθε στιγμή αντίκτυπο σ' όλες τις άλλες,
η επάνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν αποτελεί μόνο τύχη για την Ελλάδα, αποτελεί τύχη και για την Ευρώπη,
τύχη και για τη δημοκρατία».
Οι ευεργετικές επιπτώσεις του πολιτικού θαύματος εκτείνονται σ' όλες τις πτυχές του δημόσιου βίου:
-Ο Κοινοβουλευτικός βίος λειτούργησε υποδειγματικά. Η Βουλή έχει να παρουσιάσει ένα επιβλητικό νομοθετικό έργο, πρωτοφανές στα χρονικά της ζήλο και υψηλό επίπεδο συζητήσεων.
-Η χώρα αντιμετώπισε νηφάλια και ήρεμα το ακανθώδες και επί γενεές άλυτο πολιτειακό ζήτημα.
Οι στιβαροί και υπεύθυνοι χειρισμοί του Πρωθυπουργού επέβαλαν τις άψογες δημοκρατικές διαδικασίες και το διάλογο σε στάθμη που αξιώνει θέση πολιτική υποθήκης για τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων.
-Η χώρα μας απέκτησε Καταστατικό Χάρτη- ένα Σύνταγμα εμπλουτισμένο με σύγχρονες αντιλήψεις, αλλά και στηριγμένο στις εμπειρίες της ελληνικής πολιτικής ζωής.
-Η διασφάλιση καθεστώτος πολιτικής και κοινωνικής ελευθερίας για όλους ανεξάρτητα τους Έλληνες και όλες τις πολιτικές και ιδεολογικές τάσεις υπήρξε πράξη υψηλού αισθήματος εθνικής ευθύνης και πολιτικού ρεαλισμού.
-Η αποδιοργάνωση του μηχανισμού της δικτατορίας, η κάθαρση και ο χειρισμός του προβλήματος της τιμωρίας των τυράννων και των συνειδητών οργάνων τους
έγιναν στο σωστό και αναγκαίο μέτρο με πνεύμα ευθύνης απέναντι στον τόπο και την Ιστορία.
-Η εξάρθρωση της οικονομίας ανακόπηκε. Και εν συνεχεία η οικονομική πορεία έγινε ανοδική με ρυθμούς οπωσδήποτε ταχύτερους από της Κοινής Αγοράς.
Έτσι αποκτούνται η μια μετά την άλλη οι προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα δηλαδή στην πραγματοποίηση της σύγχρονης Μεγάλης Ιδέας,
όπως την συνέλαβε ο Καραμανλής. Ύστερα από περιπέτειες δώδεκα χρόνων, η Ελλάδα εφαρμόζει και προωθεί αυτή την μεγάλη Ευρωπαϊκή πολιτική.
-Στον τομέα της οικονομικοκοινωνικής πολιτικής, πραγματοποιήθηκαν μεγάλα και σταθερά βήματα διαρθρωτικού χαρακτήρα με στόχο την κοινωνική δημοκρατία,
τη βελτίωση της ποιότητας ζωής για τις μεγάλες μάζες του μοχθούντος ελληνικού λαού και την προσέγγιση του ιδανικού της κοινωνικής δικαιοσύνης.
-Δικαιούται η «Νέα Δημοκρατία» να καυχηθεί για τα επιτεύγματα αυτά- τη θεμελίωση μιας καλύτερης ζωής με ενότητα, γαλήνη και τάξη.
'Ολα αυτά έγιναν αφ΄ ενός παρά τις πρωτοφανείς δυσκολίες και το πρωταρχικό - πανάκριβο καθήκον της αμυντικής θωράκισης του Έθνους - και αφ ετέρου σε μια περίοδο που οι εγκληματικές εκδηλώσεις
των εξτρεμιστικών άκρων συνταράσσουν χώρες γειτονικές ή άλλες οικονομικά ισχυρότερες, οι οποίες δεν εδοκίμασαν όσα η χώρα μας δεινά.
Ο πολιτικός ηγέτης που τότε απέτρεψε το χάος είχε από νωρίς σταθερή και συγκεκριμένη άποψη για το καίριο πρόβλημα της χώρας μας, το πολιτικό.
Και είχε θέσει επίσης από νωρίς ως στόχο του πρώτο την επίλυσή του.
Χαρακτηριστική ήταν η επιστολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή προς το φίλο του δικηγόρο Γ.Αβτζή στις 12-7-1945, όταν πάλι η χώρα και παρά την απελευθέρωσή της
πέρναγε περίοδο τεράστιας εσωτερικής δοκιμασίας.
«Θέλεις να έχεις τις σκέψεις μου για τα πολιτικά μας πράγματα; Τα βρίσκω αποκαρδιωτικά. Τόσο αποκαρδιωτικά που μου κάνει κόπο και να τα κρίνω.
Όπως σου είπα και άλλοτε, ο τόπος μας πάσχει από αθεράπευτη πολιτική ανεπάρκεια. Θα με καταλάβαινες ίσως καλλίτερα αν ήξερες πόσο απλά είναι αυτά τα προβλήματα που τα καθιστούμε πολύπλοκα από ηλιθιότητα και κακή πίστη.
Και είναι τόσο αληθινό αυτό, που φτάνει κανείς να πει ότι αφού δεν μπορούμε να κάνομε καλλίτερη πολιτική, ο μόνος τρόπος για να σωθεί ο τόπος είναι να μην κάνομε καμιά πολιτική.
Αλλά μήπως χρειάζεται κι άλλη απόδειξη από το σημερινό μας κατάντημα; Η ηγεσία μας έχασε σε τέτοια έκταση το αίσθημα του καθήκοντος, ώστε να θεωρείται επικίνδυνη για το μέλλον του τόπου, ενώ ο λαός μας,
ένας λαός που αντιμετώπισε με νοσηρό αισθηματισμό τα πολιτικά του προβλήματα, κατατρύχεται ήδη από ψυχώσεις.
Είμαι βέβαιος πως ούτε η δεξιά ούτε η αριστερά- τι παρεξήγησις αλήθεια στον τόπο μας και μ' αυτούς τους όρους- θα ήθελαν να είναι εκεί που βρίσκονται,
αν μπορούσαν να καθορίσουν λογικά τη θέση τους. Αλλά πού να τη βρεις τη λογική στον ευλογημένο αυτόν τόπο;
Ή κι αν τη βρεις καμιά φορά, θα τη βρεις χωρίς το γενναίο εκείνο αίσθημα που την καθιστά δημιουργική. Καθώς όμως σου είπα και άλλοτε,
χωρίς γενναίο αίσθημα δεν γίνεται τίποτε το σημαντικό στη ζωή και προ παντός στην πολιτική, που αποτελεί την πληρέστερη έκφραση της.
Είναι ανάγκη συνεπώς, για να σωθεί και να προαχθεί αυτός ο τόπος, να γίνει κάποια βαθιά μεταβολή στην πολιτική του ζωή.
Πότε όμως; Τις απόψεις μου, που ενισχύονται κάθε μέρα που περνά και περισσότερο τις ξέρεις.
Ο πολύς κόσμος πιστεύει πως κερδίζοντας τις εκλογές και το δημοψήφισμα σώζει την υπόθεσή του. Αυτό όμως δεν είναι ολότελα αληθές.
Γιατί δεν είναι αρκετό να κερδίσομε τις εκλογές. Πρέπει να τις κερδίσομε κατά τρόπον ώστε να γίνουμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε τη μετεκλογική περίοδο που θα 'ναι ίσως δυσκολότερη από τη σημερινή.
Χθες χρησιμοποιήσαμε κατά των κομμουνιστών το έγκλημα του Δεκεμβρίου και σήμερα την αντεθνική τους πολιτική.
Όταν όμως θα 'χει σβήσει η εντύπωση από τα Δεκεμβριανά και θα 'χει τερματισθεί η εθνική μας κρίση, τι είναι εκείνο που θα μας συνδέσει με τη λαϊκή ψυχή;
Πρέπει συνεπώς με την ευκαιρία της προσεχούς εκλογής να δημιουργήσομε τις προϋποθέσεις μιας υγιούς εξελίξεως της πολιτικής μας ζωής,
εξελίξεως που θα οδηγήσει στη δημιουργία καταστάσεων ικανών να απαλλάξουν τον κόσμο από την ανάγκη του ν' ακολουθεί κόμματα
που δεν τον εμπνέουν και ν' αφαιρέσουν από το πεζοδρόμιο το μονοπώλιο του νέου και προοδευτικού.
Μ' άλλα λόγια πρέπει να πολιτευθούμε με την προοπτική να καταστήσουμε μετεκλογικώς την πολιτική μας ζωή φυσιολογική και να την απαλλάξουμε από τα παλαιά της συμπλέγματα.
Δεν πρέπει ν αφεθεί ακίνδυνα ο κόσμος να κάνει και στο μέλλον τις επιλογές του με τον τρόπο που παίρνει το καθαρτικό του.
Πώς όμως θα φθάσομε εκεί; Με το να μάθομε να κάνομε πολιτική. Ξέρεις ποια είναι η έννοια της πολιτικής για μένα;
Η θέληση και η ικανότης να θυσιάζεσαι για τον τόπο σου. Όταν κατέχεις αυτή τη δύναμη ημπορεί να είσαι χρήσιμος στον τόπο σου και στην εποχή σου.
Φαίνεται όμως πως αυτή η αρετή λείπει χαρακτηριστικά από τη ζωή μας. Λέμε πολλές φορές ότι μας λείπουν τα πρόσωπα.
Αυτό όμως, όσο κι αν είναι αληθές, δεν δίνει την εξήγηση της πολιτικής μας κακοδαιμονίας.
Κατά τη γνώμη μου το κακό βρίσκεται στην αδυναμία του λαού μας να συνταχθεί πολιτικά.
Αδυναμία που τον παρακολουθεί σ' όλη τη μακραίωνη ιστορία του. Όπως βλέπεις, ο Ελληνισμός έζησε πάντα μέσα στο πρόσκαιρο και το υπερβολικό.
Μπορεί να κάμει θαύματα για μια στιγμή, μα δεν μπορεί να κάμει καμιά προσπάθεια διαρκείας. Αλλά η πολιτική είναι κατ' εξοχήν προσπάθεια διαρκείας.
Ο λαός μας, που είναι νοήμων λαός και συνεπώς ικανός να βρει το ορθό, είναι ανίκανος να το πραγματοποιήσει από ψυχική αδυναμία.
Κανένας μας δεν συγχωρεί στον εαυτό του το να γίνει αφορμή να προαχθεί κάποιος άλλος.
Και κοντά σ' αυτό υπάρχει και η πατροπαράδοτη φτώχεια μας που οδηγεί στον πολιτικό ωφελισμό.
Πού να βρούμε λοιπόν τα πρόσωπα; Η πολιτική δεν είναι ποίηση για να μπορείς να την κάμεις μακριά από τον κόσμο.
Ο πολιτικός έχει ανάγκη από τη δύναμη που του δίνει η πίστις του κόσμου. Μα εμείς δεν πιστεύουμε σε τίποτα και σε κανέναν...»
Το μήνυμα που προκύπτει αν ξαναθυμηθούμε τα παραπάνω γεγονότα και τις σταθερές αρχές ενός ηγέτη που τα καθόρισε, είναι πως
και σήμερα η χώρα μας μπορεί να ξεπεράσει τη μεγάλη δοκιμασία της. Το έκανε στο παρελθόν, μπορεί και τώρα.
Ήδη αν συγκρίνουμε τη θέση της Ελλάδας, εσωτερικά και εξωτερικά με εκείνη της αντίστοιχης περιόδου προ ενός μόλις έτους,
δικαιούμαστε να είμαστε αισιόδοξοι.
Κωνσταντίνος Τασούλας
Πρόεδρος Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου