19.04.2011ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Η αναδιάρθρωση θα γίνει, όχι γιατί την θεωρεί ως καλύτερη δυνατή λύση ο Κώστας Σημίτης, ούτε γιατί την προεξοφλούν οι οικονομικοί παράγοντες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, αλλά γιατί πολύ απλά προβλέπεται από την ίδρυση του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης το 2013. Το γεγονός ότι όλοι την «πέφτουν» στον πρώην πρωθυπουργό, ακόμα και όσοι «ευεργετήθηκαν» επί των ημερών του, επιβεβαιώνει την ορθότητα της επιλογής του να μιλήσει τώρα για κάτι που θα γίνει μετά.
Η αντίδραση της Κυβέρνησης είναι φυσιολογική, αν σκεφθεί κανείς ότι ο κύριος Σημίτης προκαταλαμβάνει τις εξελίξεις, τις οποίες ο πρωθυπουργός ευλόγως θα επιθυμούσε να φανούν ότι είναι αποτέλεσμα δικών του ενεργειών. Η αντίδραση, όμως, της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρή. Παρ’ όλα αυτά η επιμήκυνση που προτείνει είναι μια μορφή αναδιάρθρωσης αν και από μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα. Θα μπορούσε να γίνει πιο αποφασιστική η παρέμβασή της ώστε να αποκτήσει και πολιτικό πλεονέκτημα.
Ωστόσο ο δημόσιος διάλογος που άνοιξε με πρωτοβουλία του πρώην πρωθυπουργού, είναι σε κάθε περίπτωση η μόνη πρόταση που ακούστηκε τους τελευταίους μήνες από πολιτικά χείλη. Θα περιμέναμε, εκτός των «εξορκισμών», να ακούσουμε και ένα σοβαρό αντεπιχείρημα ώστε να καταλάβουμε γιατί η αναδιάρθρωση δεν συμφέρει τον τόπο και τους πολίτες. Αντίθετα ακούμε ότι μας… συμφέρει να πληρώνουμε με δανεικά τα δάνειά μας και για μια εικοσαετία-τουλάχιστον- να είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας.
Ασφαλώς αναδιάρθρωση δεν σημαίνει αναστολή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών στο δημόσιο τομέα. Σ’ ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι αδιανόητο να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα και να την αρνούμαστε έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι έτσι θα την αποφύγουμε. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λέμε ότι αν προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση του χρέους θα μας κλείσουν την πόρτα οι αγορές. Δηλαδή, οι αγορές μας έχουν ανοίξει την πόρτα κι εμείς δεν μπαίνουμε;
Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γιατί η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αναπόφευκτα οδηγεί σε αποσύνθεση της κοινωνίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Διότι μια χώρα με χρέος που θα ξεπερνά το 150% του ΑΕΠ δεν μπορεί να αντέξει ακόμα κι αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου κάνει μαγικά.
Η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε και αυτό φαίνεται από τους ρυθμούς αύξησης του χρέους, όσο κι αν προσπαθεί η Κυβέρνηση να το κρύψει. Η συνταγή δεν αποδίδει και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη με την απαξίωση όλων των θυσιών και των στερήσεων στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός και δεν έχουν αντίκρισμα. Κάτι πρέπει να γίνει. Και αυτό που πρέπει να γίνει είναι να πούνε έστω και καθυστερημένα την αλήθεια στον λαό.
Πηγή: Statesmen.gr
Η αναδιάρθρωση θα γίνει, όχι γιατί την θεωρεί ως καλύτερη δυνατή λύση ο Κώστας Σημίτης, ούτε γιατί την προεξοφλούν οι οικονομικοί παράγοντες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, αλλά γιατί πολύ απλά προβλέπεται από την ίδρυση του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης το 2013. Το γεγονός ότι όλοι την «πέφτουν» στον πρώην πρωθυπουργό, ακόμα και όσοι «ευεργετήθηκαν» επί των ημερών του, επιβεβαιώνει την ορθότητα της επιλογής του να μιλήσει τώρα για κάτι που θα γίνει μετά.
Η αντίδραση της Κυβέρνησης είναι φυσιολογική, αν σκεφθεί κανείς ότι ο κύριος Σημίτης προκαταλαμβάνει τις εξελίξεις, τις οποίες ο πρωθυπουργός ευλόγως θα επιθυμούσε να φανούν ότι είναι αποτέλεσμα δικών του ενεργειών. Η αντίδραση, όμως, της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσε να είναι πιο τολμηρή. Παρ’ όλα αυτά η επιμήκυνση που προτείνει είναι μια μορφή αναδιάρθρωσης αν και από μόνη της δεν λύνει το πρόβλημα. Θα μπορούσε να γίνει πιο αποφασιστική η παρέμβασή της ώστε να αποκτήσει και πολιτικό πλεονέκτημα.
Ωστόσο ο δημόσιος διάλογος που άνοιξε με πρωτοβουλία του πρώην πρωθυπουργού, είναι σε κάθε περίπτωση η μόνη πρόταση που ακούστηκε τους τελευταίους μήνες από πολιτικά χείλη. Θα περιμέναμε, εκτός των «εξορκισμών», να ακούσουμε και ένα σοβαρό αντεπιχείρημα ώστε να καταλάβουμε γιατί η αναδιάρθρωση δεν συμφέρει τον τόπο και τους πολίτες. Αντίθετα ακούμε ότι μας… συμφέρει να πληρώνουμε με δανεικά τα δάνειά μας και για μια εικοσαετία-τουλάχιστον- να είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας.
Ασφαλώς αναδιάρθρωση δεν σημαίνει αναστολή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και των αλλαγών στο δημόσιο τομέα. Σ’ ένα διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον είναι αδιανόητο να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα και να την αρνούμαστε έχοντας τη ψευδαίσθηση ότι έτσι θα την αποφύγουμε. Άλλο όμως αυτό και άλλο να λέμε ότι αν προχωρήσουμε στην αναδιάρθρωση του χρέους θα μας κλείσουν την πόρτα οι αγορές. Δηλαδή, οι αγορές μας έχουν ανοίξει την πόρτα κι εμείς δεν μπαίνουμε;
Είναι σαφές ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γιατί η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση αναπόφευκτα οδηγεί σε αποσύνθεση της κοινωνίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατία και τους θεσμούς. Διότι μια χώρα με χρέος που θα ξεπερνά το 150% του ΑΕΠ δεν μπορεί να αντέξει ακόμα κι αν ο κύριος Παπακωνσταντίνου κάνει μαγικά.
Η πολιτική του Μνημονίου απέτυχε και αυτό φαίνεται από τους ρυθμούς αύξησης του χρέους, όσο κι αν προσπαθεί η Κυβέρνηση να το κρύψει. Η συνταγή δεν αποδίδει και αυτό αποδεικνύεται στην πράξη με την απαξίωση όλων των θυσιών και των στερήσεων στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός και δεν έχουν αντίκρισμα. Κάτι πρέπει να γίνει. Και αυτό που πρέπει να γίνει είναι να πούνε έστω και καθυστερημένα την αλήθεια στον λαό.
Πηγή: Statesmen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου