19.04.2011ΦΑΙΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
Όπως έχει πολλάκις αναλυθεί και ίσως δικαιολογηθεί –έστω και σε θεωρητικό επίπεδο- τα φαινόμενα βίας ενάντια σε πολιτικά πρόσωπα, και όχι μόνο, πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα τελευταία. Τόσο επικίνδυνα, που κάποιοι φοβούνται ότι σε δεδομένη στιγμή, που το μαχαίρι θα έχει όντως φτάσει στο κόκκαλο –άλλωστε ο Έλληνας δε θέλει και πολύ-, θα πραγματοποιηθεί εισβολή στην Βουλή με ίσως δραματικά αποτελέσματα και συνέπειες. Και δε θα είναι ούτε οργανωμένη αυτή η εισβολή, ούτε θα γίνει από κουκουλοφόρους.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, που έπεσε προσφάτως θύμα επίθεσης, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αντιπαθείς πολιτικούς. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Παρόλα αυτά και επειδή ακριβώς ανήκει στο καζάνι των πολιτικών, έγινε αποδέκτης της οργής ενός νεαρού. Μετά τον Χατζηδάκη, τον Πάγκαλο, τον Βουλγαράκη κ.ο.κ. οι πιθανότητες υπαγορεύουν ότι το γαϊτανάκι της «αγανακτισμένης βίας» θα συνεχιστεί με ζήλο. Και η αλήθεια είναι ότι στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τον τελευταίο χρόνο, η προοπτική ανάληψης μέτρων που θα αποτρέψουν αυτή τη στάση των πολιτών, απέναντι σε εκείνους που τους κυβερνούν, δεν φαντάζει εφικτή.
Ο Παπανδρέου προτρέπει μεν τους υπουργούς του να ξαναγίνουν μέρος αυτής της κοινωνίας, προσεγγίζοντας τους πολίτες, αλλά οι τελευταίοι δείχνουν τελευταία όλο και πιο έντονα ότι πλέον δεν επιθυμούν αυτή την προσέγγιση. Το σύνολο των πολιτικών αποτελεί κόκκινο πανί για την κοινωνία και όσο κανείς δεν τιμωρείται, τα πράγματα είναι σίγουρο ότι θα χειροτερεύουν. Το ερώτημα είναι αν είναι νομικώς ηθικό να γίνονται οι πολίτες νομοθέτες, δικαστές και εκτελεστές;
Η κατάσταση είναι ίσως περισσότερο πολύπλοκη από ότι παρουσιάζεται. Το θέμα δεν είναι ποιος θα φάει ένα γιαούρτι ή ένα αυγό στο κεφάλι. Το θέμα είναι μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει αυτή η συμπεριφορά και το κακό είναι ότι η φαντασία κάνει άσχημα σενάρια. Αν υποθέσουμε ότι αρχίσουν απολύσεις στο Δημόσιο, ότι οι μισθοί κοπούν στο ήμισυ, ότι το ΦΠΑ φτάσει στο 30% και η ανεργία στο 35-40%, ότι θα υποθηκεύσουμε την Ακρόπολη, ότι θα πουληθούν 20 νησιά και τα πλειοψηφικά μετοχικά πακέτα των κρατικών επιχειρήσεων, ότι όποιος καθυστερεί τις οφειλές του στο Δημόσιο ανεξαρτήτου ποσού θα μπαίνει φυλακή, ότι συνεχίσουν οι «απαλλαγές» στους πλούσιους, ότι συνεχίζει ακάθεκτο το πελατειακό κράτος, ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο, ότι θα κλείσουν ακόμα περισσότερα μαγαζιά και ότι μια φραντζόλα ψωμί θα πάει 5 ευρώ… πολύ φοβάμαι ότι τότε οι συνέπειες θα είναι ολέθριες όχι μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης και τους 300, αλλά και για όλους όσους έχουν στοχοποιηθεί ως υπαίτιοι για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατηφόρα της Ελλάδας. Νυν και πρώην.
Και το ζήτημα δεν είναι αν όλο αυτό είναι ηθικώς νόμιμο ή νομικώς ηθικό, αλλά αν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί, γιατί δε νομίζω να υπάρχει νοήμων άνθρωπος, που να επαινεί κατ’ ουσίαν τέτοιου είδους πράξεις. Γιατί άλλο είναι να λέμε «καλά του ‘κανε του κλέφτη» και άλλο να στηρίζουμε πραγματικά αυτή την κίνηση βίας, ευχόμενοι να ήμασταν εμείς στη θέση του δράστη και ευχόμενοι τα χειρότερα για την σωματική κατάσταση του θύματος. Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει χώρα στην οποία να μην έχουν αισθανθεί οι πολίτες έτσι, έστω και σε μεμονωμένες στιγμές. Το θέμα είναι πως ακριβώς το εκδηλώνεις και τι κάνεις εσύ με τη σειρά σου για να βελτιώσεις μια κατάσταση στην οποία ουσιαστικά έχεις συμβάλλει κι εσύ. Με άλλον τρόπο, βέβαια…
Πηγή: Statesmen.gr
Όπως έχει πολλάκις αναλυθεί και ίσως δικαιολογηθεί –έστω και σε θεωρητικό επίπεδο- τα φαινόμενα βίας ενάντια σε πολιτικά πρόσωπα, και όχι μόνο, πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα τελευταία. Τόσο επικίνδυνα, που κάποιοι φοβούνται ότι σε δεδομένη στιγμή, που το μαχαίρι θα έχει όντως φτάσει στο κόκκαλο –άλλωστε ο Έλληνας δε θέλει και πολύ-, θα πραγματοποιηθεί εισβολή στην Βουλή με ίσως δραματικά αποτελέσματα και συνέπειες. Και δε θα είναι ούτε οργανωμένη αυτή η εισβολή, ούτε θα γίνει από κουκουλοφόρους.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος, που έπεσε προσφάτως θύμα επίθεσης, δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους αντιπαθείς πολιτικούς. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Παρόλα αυτά και επειδή ακριβώς ανήκει στο καζάνι των πολιτικών, έγινε αποδέκτης της οργής ενός νεαρού. Μετά τον Χατζηδάκη, τον Πάγκαλο, τον Βουλγαράκη κ.ο.κ. οι πιθανότητες υπαγορεύουν ότι το γαϊτανάκι της «αγανακτισμένης βίας» θα συνεχιστεί με ζήλο. Και η αλήθεια είναι ότι στην κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τον τελευταίο χρόνο, η προοπτική ανάληψης μέτρων που θα αποτρέψουν αυτή τη στάση των πολιτών, απέναντι σε εκείνους που τους κυβερνούν, δεν φαντάζει εφικτή.
Ο Παπανδρέου προτρέπει μεν τους υπουργούς του να ξαναγίνουν μέρος αυτής της κοινωνίας, προσεγγίζοντας τους πολίτες, αλλά οι τελευταίοι δείχνουν τελευταία όλο και πιο έντονα ότι πλέον δεν επιθυμούν αυτή την προσέγγιση. Το σύνολο των πολιτικών αποτελεί κόκκινο πανί για την κοινωνία και όσο κανείς δεν τιμωρείται, τα πράγματα είναι σίγουρο ότι θα χειροτερεύουν. Το ερώτημα είναι αν είναι νομικώς ηθικό να γίνονται οι πολίτες νομοθέτες, δικαστές και εκτελεστές;
Η κατάσταση είναι ίσως περισσότερο πολύπλοκη από ότι παρουσιάζεται. Το θέμα δεν είναι ποιος θα φάει ένα γιαούρτι ή ένα αυγό στο κεφάλι. Το θέμα είναι μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει αυτή η συμπεριφορά και το κακό είναι ότι η φαντασία κάνει άσχημα σενάρια. Αν υποθέσουμε ότι αρχίσουν απολύσεις στο Δημόσιο, ότι οι μισθοί κοπούν στο ήμισυ, ότι το ΦΠΑ φτάσει στο 30% και η ανεργία στο 35-40%, ότι θα υποθηκεύσουμε την Ακρόπολη, ότι θα πουληθούν 20 νησιά και τα πλειοψηφικά μετοχικά πακέτα των κρατικών επιχειρήσεων, ότι όποιος καθυστερεί τις οφειλές του στο Δημόσιο ανεξαρτήτου ποσού θα μπαίνει φυλακή, ότι συνεχίσουν οι «απαλλαγές» στους πλούσιους, ότι συνεχίζει ακάθεκτο το πελατειακό κράτος, ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες θα επιβαρυνθούν ακόμα περισσότερο, ότι θα κλείσουν ακόμα περισσότερα μαγαζιά και ότι μια φραντζόλα ψωμί θα πάει 5 ευρώ… πολύ φοβάμαι ότι τότε οι συνέπειες θα είναι ολέθριες όχι μόνο για τα μέλη της κυβέρνησης και τους 300, αλλά και για όλους όσους έχουν στοχοποιηθεί ως υπαίτιοι για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατηφόρα της Ελλάδας. Νυν και πρώην.
Και το ζήτημα δεν είναι αν όλο αυτό είναι ηθικώς νόμιμο ή νομικώς ηθικό, αλλά αν υπάρχει τρόπος να αποφευχθεί, γιατί δε νομίζω να υπάρχει νοήμων άνθρωπος, που να επαινεί κατ’ ουσίαν τέτοιου είδους πράξεις. Γιατί άλλο είναι να λέμε «καλά του ‘κανε του κλέφτη» και άλλο να στηρίζουμε πραγματικά αυτή την κίνηση βίας, ευχόμενοι να ήμασταν εμείς στη θέση του δράστη και ευχόμενοι τα χειρότερα για την σωματική κατάσταση του θύματος. Είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει χώρα στην οποία να μην έχουν αισθανθεί οι πολίτες έτσι, έστω και σε μεμονωμένες στιγμές. Το θέμα είναι πως ακριβώς το εκδηλώνεις και τι κάνεις εσύ με τη σειρά σου για να βελτιώσεις μια κατάσταση στην οποία ουσιαστικά έχεις συμβάλλει κι εσύ. Με άλλον τρόπο, βέβαια…
Πηγή: Statesmen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου