Η σημερινή συγκυρία της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης και ειδικότερα της ελληνικής προσδιορίζεται από ορισμένες σταθερές.
1. Το σπάσιμο της φούσκας του παγκόσμιου καπιταλιστικού καζίνου, συνέπεσε ή και προκάλεσε και το σπάσιμο της δικής μας χρηματοπιστωτικής φούσκας.
2. Τη συμμετοχή μας στην ευρωζώνη και ευρύτερα στην ΕΕ, η οποία προσπαθεί να μορφοποιηθεί ως παγκόσμια οικονομική δύναμη. (Ουσιαστική σταθερή πού μας ευνοεί και δεν πρέπει να ξεχνάμε).
3. Το μεγάλο μας χρέος, πού αποτελεί και εν δυνάμει συστημικό κίνδυνο για πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες ( προεξαχόντων των δικών μας ) και βγαίνει στην επιφάνεια από την πίεση των αγγλοσαξονικών τραπεζών ( ένθεν καί εκείθεν τού ατλαντικού), πού προσπαθούν να ελέγξουν την ευρωπαϊκή πορεία, πρός ίδιον όφελος ( είναι αυτοί πού στοιχημάτισαν και πιέζουν με αναρίθμητα δημοσιεύματα στην χρεοκοπία μας ).
4. Το γεγονός, ότι η στόχευση δεν περιελάμβανε μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της ευρωζώνης.
5. Η τελευταία σταθερά είναι η προσπάθεια των κρατών της ευρωζώνης να αμυνθούν έναντι αυτής της επίθεσης και δεν θέλουν επ΄ουδενί να θέσουν την απαρχή της διάλυσης του ευρώ. Αποχώρηση ή αποβολή κράτους μέλους της ευρωζώνης, θα αποτελέσει και την αρχή της διάλυσης της ΕΕ.
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές το πολιτικό πρόβλημα, στα πλαίσια τού οποίου αναζητείται λύση στό εκτροχιασμένο χρηματοπιστωτικό μας πρόβλημα.
Oι αποφάσεις για τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, θέτουν και την βάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας κρατών. Αυτή είναι και η λύση του ελληνικού προβλήματος τού υπερβολικού χρέους. Είναι οφθαλμοφανές ( το λένε άλλωστε ), ότι η Ελλάδα, θα οδεύσει στό μέλλον, πρός συντεταγμένη χρεωκοπία. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Είναι η λύση, πού μετατίθεται χρονικά, λόγω της οικτρής θέσης τού ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, αλλά και γιά να ωριμάσει στην συνείδηση των Ελλήνων υπηκόων.
Προσώρας, επιτρέπουν οι κυβερνώντες, με την απεριόριστη παροχής ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα, να σπεκουλάρει σε όλους τούς τομείς. Ενέργεια, πρώτες ύλες, νόμισμα, κ.λ.π. της οικονομίας. Αυτός ο νομιμοφανής τζόγος, θα αφαιμάξει τεράστια ποσά από το σύνολο της πραγματικής οικονομίας. Ελπίζουν, ότι λογιστικά, σε δύο-τρία χρόνια, θα κλείσουν τις τεράστιες τρύπες τους οι τράπεζες και τότε μπορεί να γίνει η αναδιάρθρωση του ελληνικού ( και άλλων, ενδεχομένως, κρατών ) χρέους καί τό κούρεμα θα γίνει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε το εναπομείναν χρέος, να είναι μελλοντικά βιώσιμο.
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ελληνικός προϋπολογισμός να γίνει μέχρι τότε πλεονασματικός και να συνεχίσει να είναι πλεονασματικός. Από το ύψος του πλεονάσματος και της βιωσιμότητάς του, θα εξαρτηθεί και το κούρεμα. Το κράτος πιέζεται να καταστείλει στο ελάχιστο την φοροδιαφυγή ( κάθε ευρώ πού φοροδιαφεύγει θα ζημιώσει αντίστοιχα τούς μεγαλοτραπεζίτες –αυξάνει το ποσό πού θα αναδιαρθρωθεί ) και ζητείται επιμόνως το υψηλότερο δυνατόν επίπεδο φόρων ( λιγότεροι φόροι ζημιώνουν αντίστοιχα τούς μεγαλοτραπεζίτες αυξάνει το ποσό πού θα αναδιαρθρωθεί ).
Η επιβληθείσα απακρατικοποίηση των 50 δις, ευρώ, στοχεύει επίσης στην ελαχιστοποίηση των τραπεζικών ζημιών από την ερχόμενη αναδιάρθρωση. Ο πιστωτής ( το ελληνικό κράτος ) πρέπει να μπορεί να αποδείξει, ότι είναι πραγματικά πτωχευμένος και δεν κρύβει κάποιες αξίες κάτω απο το μαξιλάρι.
Τότε θα έρθει και το ευρωομόλογο, με σαφείς δεσμεύσεις για τα μελλοντικά ελλείμματα (3%) και το χρέος ( 60 % του ΑΕΠ ) και τον ρυθμό μείωσής του ( αυτού πού θα έχει απομείνει από το κούρεμα ). Μάλλον ένα εικοστό κατ΄ έτος, μέχρι να πιάσουμε την βάση του 60%. Αν όλα πάνε καλά και όπως σχεδιάζονται. Και αυτό το ξέρει καλά και ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς. Το πρόβλημα των πολιτικών είναι η αλήθεια. Πώς να πείσουν τον κόσμο, ότι είναι η καλύτερη λύση πού έχουμε, αλλά δυστυχώς προϋποθέτει μεγάλο περιορισμό τής χάψας των δημοσιότροφων βολεμένων, εξαθλίωση πολλών μικρο-μεγαλο-μεσαίων και απόλυτη φτώχια για τούς ήδη φτωχούς;
Εν κατακλείδι τονίζω ότι:
1. Αν το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας ( με τούς άδηλους πόρους ), δεν γίνει πλεονασματικό, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα. Για τίποτα. Δεν μπορούμε μακροπρόθεσμα να πληρώνουμε ούτε τους τόκους, ακόμα και ενός αναδιαρθρωμένου χρέους.
2. Αν το κράτος μηδενίσει άμεσα το τρέχον έλλειμμα του και γίνει συγχρόνως πώληση ή αξιοποίηση ( όπως λέγεται ) των περιουσιακών του στοιχείων, με στόχο την άμεση μείωση του χρέους, υπάρχει ελπίδα να αποφύγουμε την αναδιάρθρωση και το μόνιμο μνημόνιο.
3. Για να πετύχουν τα παραπάνω, χρειάζεται να αλλάξει τελείως η κρατική δομή. Πρέπει να στείλει στα σπίτια τους τούς μισούς δημόσιους υπαλήλους, αυτούς πού θα κρατήσει να τούς αμοίβει αξιοπρεπώς και να τούς βάλλει να δουλέψουν πραγματικά. Οι μισοί φθάνουν και παραφθάνουν. Προμήθειες, μίζες, ΜΚΟ, κ.λ.π. μαχαίρι. Γραφειοκρατία τέρμα. Παρεμποδίζει τα πάντα και δεν ελέγχει τίποτα. Μόνο μίζα για την τσέπη των γραφειοκρατών. Μην έχετε αυταπάτες, ότι χωρίς γραφειοκρατικό έλεγχο, θα γίνει της κακομοίρας. Σήμερα έχουμε μόνο γραφειοκρατία, μίζα και κανένα έλεγχο.
4. Μείωση ΦΠΑ και άμεσων φόρων. Φορολογική αμνηστία σε κεφάλαια πού έρχονται στην χώρα. Σε έξι μήνες, θα αρχίσει να αναδύεται μια καινούργια Ελλάδα.
Πηγή: ANTINEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου