Δεν είχαμε βέβαια την απαίτηση να γίνουμε παγκόσμιο θέμα, αλλά ευελπιστούσαμε ότι οι Έλληνες πολιτικοί -που γνωρίζουμε ότι μας διαβάζουν- θα προβληματίζονταν ώστε να αντιμετωπίσουν το θέμα από την ευρύτερη σκοπιά του και όχι στη στενότητα του ευρώ ή δραχμής, ευρωζώνη ή εκτός κ.ά. παρόμοια.
Επί του προκειμένου η ακριβής φράση του κ. Ολάντ ήταν: «Βρισκόμαστε ενώπιον μιας κρίσης εξαιρετικής σοβαρότητας, μιας μακράς κρίσης, η οποία διαρκεί ήδη περισσότερα από τέσσερα χρόνια και από την οποία καμία από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, ακόμη και από τις αναδυόμενες, δεν είναι δυνατό εφεξής να γλιτώσει».
Εδώ τώρα τίθεται ένα θέμα. «Δεν είναι δυνατόν να γλιτώσει» καμιά χώρα, είπε. Συμφωνούμε απολύτως, αλλά εμείς δεν μείναμε στη διαπίστωση. Εξηγήσαμε και γιατί το πιστεύουμε αυτό. Ελπίζεται πως, μετά τη δημοσιότητα που πήρε ο λόγος του κ. Ολάντ, θα ευαρεστηθούν οι Έλληνες πολιτικοί και αναλυτές να ενσκύψουν στο πρόβλημα και να αναζητήσουν το γιατί συμβαίνει αυτό.
Εμείς δώσαμε τη δική μας εκδοχή -εδώ και δυο χρόνια-, υποστηρίζοντας ότι λάθος πρόβλημα επιχειρείται να λυθεί. Δεν είναι οικονομικό, είναι θέμα εξουσίας. Σκόπιμα, μεθοδικά και επί μακρύ χρόνο, λόμπι που ελέγχουν καίριες θέσεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα εργάστηκαν για να οδηγήσουν την υφήλιο στην «οικονομία του χάους» Επειδή με αυτήν εξασθενούν τα κράτη και οδηγούνται μοιραία στην προστασία των ισχυρών με απώλεια της κυριαρχίας τους.
Αυτή είναι η τοποθέτησή μας, την οποία επαναλαμβάνουμε κατά κόρον, και -δυστυχώς- δικαιωνόμαστε. Η φράση κλειδί, που μπορεί να επιβεβαιώσει την εκδοχή που υποστηρίζουμε, είναι αυτή του παππού Ρότσιλδ, που πριν από πολλές δεκαετίες είχε πει: «Δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους σε ένα κράτος, αλλά ποιος ελέγχει τις Τράπεζες».
Είναι φανερό, παρατηρώντας τα γεγονότα της τελευταίας 30ετίας, όταν εγκαταλείφθηκε η κεϋνσιανή πολιτική -που ο υπογραφόμενος δεν έκρυψε ποτέ ότι την θεωρεί ως την μοναδική κατάλληλη για την Ελλάδα- πως το σύστημα, όπου δεν υπάρχουν αντιδράσεις από την κοινή γνώμη των δυτικών κρατών, θα διαλύει και θα διαιρεί τα κράτη με βόμβες, με προτεραιότητα εκείνα που εξακολουθούν να έχουν κρατικές τράπεζες και κρατική εταιρία πετρελαιοειδών.
Για τις χώρες της Δύσης, το «σφάξιμο» γίνεται με το βαμβάκι. Εάν δεν συνειδητοποιηθεί αυτό, τότε ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, θα έχει τελειώσει αμετάκλητα. Και να σημειωθεί: Όταν θα έρθει η σειρά της Γερμανίας και της Τουρκίας -που για διαφορετικό λόγο η κάθε μια, είναι αναγκαίες τώρα στο σύστημα- η πτώση τους θα γίνει με πάταγο. Καθαρά εξαγωγικές χώρες, θέλουν δεκαετίες για να προσαρμόσουν την παραγωγή τους στην εσωτερική αγορά. Και τέτοια χρονικά περιθώρια δεν έχουν στη διάθεσή τους.
Απαιτείται επομένως η αντιμετώπιση του προβλήματός μας, όχι μόνον στα στενά οικονομικά όρια, αλλά τοποθετημένο σε ευρύτερο πλαίσιο. Και προσθέτουμε μια αναγκαία σημείωση. Μη φανταστεί κανείς ότι σύστημα ενδιαφέρεται αν οι συναλλαγές μας θα γίνονται με ευρώ ή δραχμές. Ή αν στο εσωτερικό μιας χώρας θα υπάρχει συντηρητική ή «προοδευτική» κυβέρνηση. Πεντάρα δεν δίνει.
Από την στιγμή που κάθε χώρα, με όποιο σύστημα, εξαρτάται από τους χρηματοπιστωτικούς οίκους, τα άλλα θέματα αφορούν τους ιθαγενείς. Όποιος αμφιβάλλει, ας σκεφθεί ότι ναι μεν ο κ. Μοχάμεντ Μόρσι, πρόεδρος της Αιγύπτου, κατάργησε την συνθήκη ειρήνης με το Ισραήλ και βρίσκεται τώρα στην Τεχεράνη στο πλευρό του κ. Αχμαντινεζάντ, επιβάλλοντας ισλαμικό καθεστώς στην Αίγυπτο, αλλά την ίδια στιγμή υπέβαλε αίτημα στο ΔΝΤ να δανειοδοτηθεί, διότι η οικονομία της Αιγύπτου βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση (ο Μπουμάρακ είχε αφήσει πλεόνασμα). Ερώτηση: Είναι επικίνδυνος για το σύστημα «ο φανατικός ισλαμιστής» κ. Μόρσι;
parapolitika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου