Η “άβολη” αλήθεια για τη χρεοκοπία

ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ

Το παρασκήνιο του χθεσινού Συμβουλίου Eurogroup στις Βρυξέλλες, ήταν αρκούντως διδακτικό, στα όρια του αποκαλυπτικού για το τι πραγματικά συμβαίνει με τη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος από τους διεθνείς εταίρους και δανειστές της Ελλάδας.

Μερικές μόλις ώρες μετά την παραδοχή του Πολ Τόμσεν ότι τα δημοσιονομικά μεγέθη της Ελλάδας έχουν διολισθήσει σε απρόσμενα αρνητικές ατραπούς μετά τη Συμφωνία της 27^ης Οκτωβρίου, δηλαδή επί ημερών της κυβέρνησης Παπαδήμου, την οποία οι ίδιες οι Βρυξέλλες απαίτησαν, επέβαλαν και στηρίζουν, η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης έδωσε νέα παράταση, περίπου 20 ημερών, στην οριστική κατάληξη των διαπραγματεύσεων για το PSI.

Μιας διαδικασίας που συνδέεται ευθέως με τη συμφωνία για το Μνημόνιο ΙΙ. Δηλαδή για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας. Δηλαδή, για την αποφυγή της χρεοκοπίας της Αθήνας, που μετά βεβαιότητας θα συμπαρασύρει συνολικά την ευρωζώνη, με διαστάσεις μιας νέας «Lehman Brothers».

Η… μη βιασύνη της Ευρώπης, κυρίως της Γερμανίας που ουσιαστικά επηρεάζει καταλυτικά τις εξελίξεις, αποδεικνύει ότι η διαχείριση του ελληνικού προβλήματος δεν είναι δημοσιονομική. Είναι βαθιά πολιτική. Εφόσον  η Ευρώπη εναγκαλιστεί την πολιτική απόφαση να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη, όσα hedge funds και αν αποχωρήσουν από τις διαπραγματεύσεις για το PSI, όσοι κερδοσκόποι κι αν προσπαθήσουν να ενεργοποιήσουν τα CDS, «αίμα» δεν πρόκειται να χυθεί.

Η Ευρώπη φαίνεται να έχει καταλήξει σε αυτή την πολιτική απόφαση. Να διατηρήσει την Ελλάδα στους κόλπους της ευρωζώνης. Όχι στη βάση κάποιας… φιλανθρωπικής προσέγγισης, αλλά επειδή, σε πείσμα των περισπούδαστων αναλύσεων ότι η Ευρώπη «είναι έτοιμη» να διαχειριστεί τις συνέπειες μιας κατάρρευσης της Αθήνας, στην πραγματικότητα… δεν είναι. Ούτε πρόκειται να προετοιμαστεί ποτέ καταλλήλως.

Για τον πολύ απλό λόγο, ότι όπως έδειξε και η υπόθεση της «Lehman Brothers», κανείς δεν είναι… too big to fall. Και μετά την πτώση, ειδικά αν είναι εκκωφαντική, κανείς επίσης δεν μπορεί να προσμετρήσει τις ειδικές παραμέτρους και τις προεκτάσεις. Επειδή, όπως είχε ορθώς διαπιστώσει και ο Κάσοβιτς στο «Μίσος», σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση.

Statesmen.gr