του Κώστα Γιαννακίδη
Έχω ένα μικρό βιβλιαράκι-δεν είναι ούτε 120 σελίδες-που θα κάνω σαράντα μέρες να το διαβάσω. Χαρίζω μία μέρα για κάθε ιστορία που περιέχει. Δεν είναι ακριβώς ιστορίες, είναι σαράντα εικασίες για το πως είναι ή πως θα έπρεπε να είναι η μεταθανάτια ζωή. Είναι του David Eagleman, λέγεται Sum, δεν νομίζω πως υπάρχει ελληνική έκδοση, αλλά, εντάξει, με ένα Lower διαβάζεται.
Η πρώτη ιστορία λέει πως όταν πεθάνεις θα κερδίσεις την αιώνια γαλήνη. Πρώτα, όμως, πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου από την αρχή. Δεν θα τη ζήσεις με χρονική σειρά, αλλά κατά γεγονός ή κατάσταση. Θα κοιμάσαι επί τριάντα χρόνια. Θα κάνεις σεξ για επτά συνεχόμενους μήνες και εμετό για μία εβδομάδα. Δύο χρόνια θα οδηγείς έξω από το σπίτι σου και έξι μήνες θα κόβεις τα νύχια σου. Έξι μήνες θα βλέπεις αδικάκοπα διαφημίσεις και δύο θα μετράς λεφτά. Επί πενήντα μέρες θα αναρωτιέσαι τι να φορέσεις και επί τρία χρόνια θα μασάς φαγητό. Τέσσερις εβδομάδες θα σκέφτεσαι πως μπορείς να αξιοποιήσεις καλύτερα τον χρόνο σου και άλλες δύο αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο. Θα πονάς για είκοσι μέρες. Μετά θα βρεις το Παράδεισο, αλλά πρώτα θα περάσεις από μία κόλαση που έχτισες εσύ ο ίδιος.
Προσπαθώ να προβάλλω τον ίδιο συλλογισμό στον άσπρο τοίχο πάνω από την επιθανάτια κλίνη της Ελλάδας που ζήσαμε. Να, αν προσθέσετε τις αμυντικές δαπάνες από το 1990 μέχρι σήμερα είναι 60 δισ. ευρώ. Ο ΣΕΒ υπολογίζει τη φοροδιαφυγή στα 30 δισ. ετησίως. Η Alpha Bank στα 12 δισ. Ακόμα και αν η αλήθεια βρίσκεται στη μέση, οι κλεμμένοι φόροι της εικοσαετίας μας φτάνουν κοντά στο χρέος που μας πνίγει. Η διαφθορά έχει κόστος τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ το χρόνο. Και η γραφειοκρατία, αλλά 13. 8 δισ. Διαφθορά και γραφειοκρατία την τελευταία εικοσαετία σχηματίζουν ένα βουνό μέχρι τη μέση του χρέους. Αν προσλάβεις 50.000 ανθρώπους επιβαρύνεις το δημόσιο με 1 δισ. το χρόνο. Πόσες χιλιάδες μπήκαν μέσα για να εξυπηρετήσουν ρουσφέτια; Έχει και πιο δύσκολο: πόσοι είναι οι υγιείς ανάπηροι και οι ζωντανοί νεκροί που πήραν σύνταξη τις δύο τελευταίες δεκαετίες; Ποιο είναι, αλήθεια, το συνολικό κόστος των υπερκοστολογημένων φαρμάκων που χορηγήθηκαν; Πόσα να δώσαμε σε ΜΚΟ και σε οργανισμούς-φάντασμα; Τι μήκος έχουν τα χιλιόμετρα που κόστισαν όσο μία λεωφόρος στη σελήνη; Δεν μπορεί, θα υπάρχουν σαφείς απαντήσεις με απόλυτους αριθμούς. Είναι τα όρια της κόλασης μας. Ένα τεράστιο νούμερο που αντιστοιχεί στο χρέος και ένα ατελείωτο ποτάμι ανθρώπων με ελαφριά ή βαριά πατημασιά στον δρόμο προς τον βούρκο.
Η χώρα πεθαίνει ή, ακριβέστερα, πέθανε. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα που γνωρίζαμε δεν υπάρχει. Ας πιστέψουμε την ιστορία στο μικρό βιβλίο. Οι εθνικοί μας μύθοι να αντικατασταθούν με την πραγματικότητα που δημιουργήσαμε. Τα ονόματα των ρουσφετιών να γραφτούν σε έναν τοίχο ως τον ουρανό. Τα δισεκατομμύρια της σπατάλης και της απάτης να γίνουν κέρματα, να τα μετρήσουμε ένα προς ένα. Τα υπερκοστολογημένα φάρμακα να απλωθούν χάπι-χάπι στο δρόμο και τα ακριβά χιλιόμετρα να σκαφτούν από την αρχή, πόντο-πόντο. Και μετά θα στίψουμε κάθε λεπτό, κάθε στιγμή δημοσίου βίου από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Ύστερα, αν δεν υπάρχει Θεός, ίσως βαδίσουμε προς το φως.
Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου