Περιμένοντας το τέλος
Λίγο ή πολύ πιστεύω πως όλοι μπορούμε να δούμε το τέλος του παρόντος της Ελλάδας. Είναι η πορεία που έχουμε ακολουθήσει ως σήμερα και οι προβλέψεις του αύριο που με σιγουριά μας λένε ότι η χώρα θα αλλάξει μορφή. Γνωρίζουμε όλοι για το χρέος και αντιλαμβανόμαστε ότι δε μπορεί να αποπληρωθεί. Μάθαμε πριν λίγες μέρες επισήμως ότι αν δεν πάρουμε την επόμενη δόση το Κράτος θα υποχρεωθεί σε στάση πληρωμών. Δεν είναι νέα όλα αυτά. Είναι καιρό τώρα που περιμένουμε να δούμε τις προφητείες να εκπληρώνονται. Είναι ένας ολόκληρος λαός που περιμένει να δει πως θα φτάσουμε στο τέλος. Οι μέρες περνούν, τα νέα δεν είναι καλά και εμείς περιμένουμε. Αυτό το μούδιασμα του «θανάτου» δε τον αντέχει το ανθρώπινο σώμα και ευτυχώς που μπορέσαμε να κατεβούμε σε πλατείες, να κοιταχτούμε στα μάτια παραμερίζοντας το φόβο με ελπίδα. Ακούμε τόσα πολλά καθημερινά και διακρίνω ανάμεσα μας ανθρώπους που σχεδόν χαιρέκακα λένε πως οδηγούμαστε σε εθνικό διχασμό και χούντα. Άλλωστε η παρούσα κατάσταση ονομάζεται κατ’ ευφημισμό δημοκρατία, αλλά και πάλι απέχει από ένα πλήρες δικτατορικό καθεστώς. Όποιες όμως και αν είναι οι πεποιθήσεις μας είναι βάρβαρο να ακούς τους «δικούς» σου ανθρώπους να πιστεύουν ότι σε τούτη τη χώρα μόνο η χούντα θα μας σώσει γιατί είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Έχω γνωρίσει πολλούς νέους οι οποίοι προσπάθησαν στην απελπισία τους να με πείσουν ότι αυτοί είμαστε και μόνο αυτό μας αξίζει. Όμως αν όντως είμαστε έτσι γιατί σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας κάθε πρωί και τι είδους δύναμη κινεί τα βήματά μας. Αν είναι όλα μάταια τότε ποιος ο λόγος να συνεχίσουμε τις ζωές μας, να κάνουμε παιδιά κτλ. Τι είδους διαστροφή είναι αυτή και πως τόσο αυθαίρετα καταλήγουμε στο ότι όλοι είμαστε ίδιοι; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν έχουμε κάνει όλοι τα ίδια. Δε προσπαθώ να πω ότι δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης ως πολίτες (συντηρώντας το σύστημα αυτό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο), αλλά ότι η ευθύνη μας δε συνεπάγεται πλήρη αδράνεια. Τα κόμματα και οι πολιτικοί της χώρας θα ήθελαν να αντιδράσουμε έτσι, καθισμένοι σπίτια μας, αποδεχόμενοι τη μοίρα μας. Καθώς όμως οι σελίδες της ιστορίας γράφονται χρωστάμε στον εαυτό μας και στους νέους μιαν ελπίδα, που αν δεν υπάρχει οφείλουμε να τη φτιάξουμε ως μιαν άλλη άνοιξη του Ελύτη.
Αντιλαμβάνομαι πως η γραφή μου μοιάζει ουτοπική, αλλά έχω μάθει να γράφω σε πρώτο πληθυντικό και αυτό είναι συνήθειο που δεν κόβεται εύκολα. Σε μια χώρα που βουλιάζει όλοι καλούμαστε να γίνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να μη χάσουμε αυτό που είμαστε. Όσο αστείο και αν ακούγεται, μια προσπάθεια μπορεί να λειτουργήσει αν όλοι δώσουμε τα καλά κομμάτια του εαυτού και του μυαλού μας. Η αποδοχή, λένε, είναι το πρώτο βήμα και μετά από το σοκ που έχουμε υποστεί ως λαός θα πρέπει να δηλώσουμε, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, τι στάση θέλουμε να κρατήσουμε. Αν δεν είμαστε σύμφωνοι με όσα λέγονται και πράττονται εις βάρος μας, δε νομίζετε πως θα πρέπει να το πούμε;
Υπογράφει μια βαλίτσα.
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου